دفتر سوم
قیمت : 4,000,000 تومان
بســـم الله الرحمن الرحیم
د فتر ســــــوّم
فهرست مو ضوعات و مفاهیم
شمـاره
غزل
مضمــون
اولــــــــــین مصراع
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103
104
105
106
107
108
109
110
111
112
113
114
115
116
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
127
128
129
130
131
132
133
134
135
136
137
138
139
140
141
142
143
144
145
146
147
148
149
150
151
152
153
154
155
156
157
158
159
160
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
171
172
173
174
175
176
177
178
179
180
181
182
183
184
185
186
187
188
189
190
191
192
193
194
195
196
197
198
199
200
201
202
203
204
205
206
207
208
209
210
211
212
213
214
215
216
217
218
219
220
221
222
223
224
225
226
227
228
-----173 در کتاب 1 غزل 44
در کتاب 3 غزل
184 در کتاب2 غزل51
187در کتاب 3 غزل
189در کتاب 1 غزل 27
191در کتاب 1 غزل 12
200 در کتاب 1 غزی 28
202اولین غزل جدید43
205 در کتاب 1 غزل 30
207در کتاب 2 غزل
211در کتاب 1 غزل
216در کتاب2 غزل جدید
226در کتاب2 غزل جدید
227در کتاب 1 غزل
229درکتاب 2 غزل54
اولین غزل جدید 17
اولین غزل جدید41
236در کتاب3 غزل
اولین غزل جدید44
245اولین غزل جدید40
248 در کتاب2 غزل جدید
249
251در کتاب 1 غزل 32
اولین غزل جدید 2
اولین غزل جدید39
1
258 کتاب2 غزل جدید
262اولین غزل جدید46
265در کتاب3 غزل
267اولین غزل جدید 1
272درکتاب 2 غزل
اولین غزل جدید 16
اولین غزل جدید34
276اولین غزل جدید37
اولین غزل جدید11
281اولین غزل جدید23
282 در کتاب 2 غزل
285کتاب2 غزل جدید
286در کتاب 1 غزل
287 در کتاب2 غزل جدید
291-در کتاب2 غزل جدید
292در کتاب 1 غزل
293 کتاب2 غزل جدید
294 در کتاب 3 غزل
295در کتاب2 غزل جدید
296در کتاب2 غزل جدید
در کتاب 3 غزل
298در کتاب 2 غزل
در کتاب 3 غزل
301 کتاب2 غزل جدید
305در کتاب 2 غزل
در کتاب2 غزل جدید
310در کتاب 1 غزل
311اولین غزل جدید6
312در کتاب 1 غزل
313در کتاب 1 غزل 37
314در کتاب2 غزل جدید
315در کتاب 1 غزل 36
316در کتاب 2 غزل
317در کتاب 2 غزل
318در کتاب 2 غزل چاپ
319در کتاب 1 غزل 35
323در کتاب 2غزل چاپ
325اولین غزل جدید 47
در کتاب3 غزل
328اولین غزل جدید19
330در کتاب 2 غزل
332در کتاب2 غزل جدید
333 در کتاب2 غزل جدید
341در کتاب 2 غزل
اولین غزل جدی35
346در کتاب 1 غزل
1
347در کتاب 2 غزل
348در کتاب2 غزل جدید
349در کتاب2 غزل جدید
352در کتاب 3 غزل
353کتاب 2 غزل
356در کتاب 2 غزل
357در کتاب2 غزل جدید
358در کتاب2 غزل جدید
359 در کتاب2 غزل جدید
361اولین غزل جدید 3
363در کتاب2 غزل جدید
369در کتاب 2 غزل
371کتاب2 غزل جدید
373در کتاب2 غزل جدید
374در کتاب 2 غزل
377در کتاب2 غزل جدید
378اولین غزل جدید15
در کتاب 1غزل
382 در کتاب 1 غزل 25
-در کتاب2 غزل جدید
در کتاب2 غزل جدید
385اولین غزل جدید9
386 در کتاب 1 غزل 26
387در کتاب 2 غزل چاپ
391در کتاب 1 غزل
392در کتاب3 غزل
3
394 در کتاب 2 غزل
395 در کتاب 2 غزل
394با این شماره در کتاب 2 غزل
400اولین غزل جدید 8
---------------------173
174
175
176
177
178
179
180
181
182
183
184
185
186
187
188
189
190
191
192
193
194
195
196
197
198
199
200
201
202
203
204
205
206
207
208
209
210
211
212
213
214
215
216
217
218
219
220
221
222
223
224
225
226
227
228
229
230
231
232
233
234
235
236
237
238
239
240
241
242
243
244
245
246
247
248
249
250
251
252
253
254
255
256
257
258
259
260
261
262
263
264
265
266
267
268
269
270
271
272
273
274
275
276
277
278
279
280
281
282
283
284
285
286
287
288
289
290
291
292
293
294
295
296
297
298
299
300
301
302
303
304
305
306
307
308
309
310
311
312
313
314
315
316
317
318
319
320
321
322
323
324
325
326
327
328
329
330
331
332
333
334
335
336
337
338
339
340
341
342
343
344
345
346
347
348
349
350
351
352
353
354
355
356
357
358
359
360
361
362
363
364
365
366
367
368
369
370
371
372
373
374
375
376
377
378
379
380
381
382
383
384
385
386
387
388
389
390
391
392
393
394
395
396
397
398
399
400
------رضــایت
عشق آباد
افشـای راز
بزم طـرب
قول و قرار
مذهب من
حـــج نا تمام
وداع
عهد و پیمان
آرزو
خواهش
درمانده در کتاب 3 آمد
برای دفاع مقدس
اقرار
سوغات
قابلیت
توصـــیه
نقش یار
معامله نقــد
نماز شب
قصه با با
آتش درون
لکــــنت ز بان
مــــتا ع نخــبه
برای تولد زهــرا(س)
مـــتا ع حسن
هــّـمت مــــــردانه
غــیبت
فضولی
شـــــبی با او
چـــــّله
نصـــیحت
توطـــــئه قــــــتل
دلخـــــــراش
چهارده ســـاله
حاشــای عشق
وفـــــــای مـــــرد
عا شـــــورا ئی
عــــــبرت
داغ هــا ی زینب
معـنی د ین
بی خآ نمـا ن
نمـــاز صبح
بی دردی
راه نان خــوردن
خواهش
ا یثـــــا ر
پــــیوند
لـــــــطف
برا ی بســـیجی
نا کـــــامی
و لا دت عـــــلی
د لــــــبا ختگی
تنور
نگا ر چشم آ بی
راز و نـــــــیا ز
همسفر ...ولی در3است
عشق فراگــیر
پرسش
تقلید
فریب
رسم جفا کاری
معّــلم
کار خوب
نقض پیمان
سرانجام بـــز
هوس تازه
معّـلّم
آخرین بدرود
صداقت
ا شـــــتغا ل
وقوف
شـیطا ن
قضـا
ا ذعا ن
رضـــا یت
نمــاز غریب
تقــدیر از استاد
راه د رست
وا قعـیّـــت
ا حـــــیا ء
ا نــتظا ر
ســـــئوا ل
به کدامین گناه
رضـا و توکـل
دین
رجعت
ا بــرا ز عشق
جامی و خیّا م
صـــداقت
کـــــــما ل
آرزوی کعـــبه
کا ر عا شــــقا نه
برای حجـــــا ب
خـــــــــــیا ل
در سوگ ا مـا م
دین فروشی
برای شهادت علی(ع)
برای معّــــــــــلم
انقلا ب در کتاب 3
د ست گرم
مثــــلۀ خورشــید
پیکار
104توزیع نان
میدا نم که مـیدانی
ا ین زن هـــــا
ا مـــید واهی
آ ب حیوا ن
مهمـــان ا مشب
خــــواهش
برای عا شورا
برای روز پرسـتا ر
تشـــرّف
تحــــریم
حرف خوب
جـــــــــبر
رکـــود
رویت مــــاه
نرده های بلند بلا
عصـــــــیا ن
بـــــیوه
تلاش عـبث اما در 2 آمد
درد دل
مـــــد ا و ا
بحــر پریشـــا نی
می حیو در کتاب 3 آمده
تجــــربه
زخــم
باز سازی
برای امام حسن
برای زینب
چشم به در
بر ش
قیمت
وعـــدۀ پــــو چ
احســـا س
کا ر د ل
جســـتجو
تحریــــک
ا ضـــطرار
تقــــد یر
بهـــــا ری
جــــــرم عشق
بر خـــلاف میل
وفا داری
تفال در کتاب 3 آمده
مـــــتاع حـــسن
تردید
امــــــــید
ا ســــتخاره
فیض خ در کتاب 3 غزل
موعظه
ســـــیل ا شگ
کــــتا ب های عشق
مـد اوا
مردی ا ز تــبارآب
نفـرین
فروش نـــآز
مـــثل یک پروا نه
طعــم غصّه
قضـــــاوت
خواهـــــــش
تبختر
نمـاز
روز نو
اقبال وارونه
ساد گی
واقعه کــربلا
مراتب کمال
رباعــیات
عــبور
برای سخــائی
جــــــنو ن
ســــرمــا یه
بار ســـنگین
زنـــــد گا نی
نخـل های سر جدا
دلـمردگی
هم صحبت مـــاه
تـــــــضـّرع
عشق گران
انجماد تلخ
در سـوگ فـــا طمه
احیاء
درد هآی کهـنه
قفس
محـنـت
مـنطق
واهـــمه
عـزا
بی مصاحب
تمنـّا
در خواسـت
دعا
بـا د
مـــسا فر
سازگاری ولی در 3 آمده
گور
باز ســــازی
372غاز
درمان
نور مجــسم
اعـتنا
درد و درمان
یاد آوری
غریب
یک دفعۀ دیگر
دلیل شعر ناب
عا شـــو را ئی
پــــذ یـــرا ئی
آلت فـــصد
چشم انتظاری
فشـــــا ر
اغــــــماض
حـظ در کتاب 3 آمده
مرز جــــــنون
خـــذلا ن
برتر از هر چیز دیگر
قــربا نی
یــمن وصــل
دا غ فــــرا ق
ابرام در کتاب3 آمده
اوضــاع مطلـوب
زعـامت
رباعـــیات
حجت کامل شدن(ابرام)
ا مـدا د
این روزهــا
---------------------هر آن کس کمترین حظی ز کا ر چشم تر دارد
هم رخش را به جز ا زفــرط فریبــــا ئی نیست
خواســتم تا با محبت دردلش ما واکنم اما نشد
دمی جمعـند چون باهم خدایان ادب امشب
گوشــــۀ دنجی ا گر بود قـــرا ر من وتو
من ا گر ملحــد و مرتـــد م و کـــا فر کیـشم
فلک پر کرده بود از محنت ایام جامـش را
او بود تنهـــــا با مـن آن جــا وقت بدرود
از آن وقتی که کردی ای پریصورت گذر ازمن
تنفــــر دا شت بیش ا ز حـد در عمرش
هـلا ای یا ر مهــروی پریشان موی هر جائی
خواستم از وصـــل او دل برکـــنم امّــــا نشد
خــاطرات روشـن آن روزهای زند گی با ز
من که مخمور از لب یا رو دو جـام باده ام
با خودش کا ش ا ز سفر یک جو صفا آورده بود
ای که هستی د ا ئمـــا محو تمـــا شا های من
ای که کارت تا زگی در اعتـــبار افتا ده است
ای یار پری صورت وقت ا ست که باز آئی
گر به دست آ رم شـبی آن د لربای سا ده را
چــپا ند آ ن شـب درون ظلمتی سرد
شـــبی با لا ی لا ی گــرم و شیرین
بیفشانده ا ست چون آن عنبرین موراسردوشش
از اون ش ش ش شب کو دسته گل به آب دادی
ای که نرد عشق می بـــــــــا زی در هر نفس
197ای طلــــیعه زهـــــرا گشته از تو نورا نی
توئی که باده گـــــلرنگ درســـــبو داری
نپوشـــیدم دمی از صــورت ماهــــش نگــاهم را
خـرمن مویش چو در چین و شکن افـــتا ده است
تو را شهـا ب از ا ین پس به لعــل یا ر چکا ر
شـبی در منظر چشم د ل مشــتاق من ا و بود
عمرمن درا ربعین ســال خودش هم پا گذاشت
از حضرت عیسی یک پــندی است مسیح آسا
بسکه شهاب ازغمش داد و فغـان کرده ا ست
به هم می رسـیدیم آن عصر سـرد
مــــلیح د لـــــبر من را دهــند ا گر به منش
نه تنهــا من شدم رسوا به مجنونی و شیدائی
در ا وج عشـق ورزی های آ ن دو
دیار کوفیان هنوز بوی خواب میدهـد
رواق مـنظر چشـمم نـکردی ساق سـیمین را
دوا ن بر ســر زنان ، شیون کنا ن هی
پنجه در پیچش آن خرمن مو یعنی دین
می شد آن شب خیس یک زن زیر بارا ن کاملا
با رور می شــد در آن شب باور مهـــتا ب نـــیز
گفت غم را در دل یک مــر د باور می کنم
مــا که عمری با ده را با لا له رویان خورده ایم
ای د لــــبر ســــــیمین بد ن مـــاه جبیـنـــم
بحث مــا در مورد یک لقمه نا ن بود با ز
منی که د یده براه تو ای صــنم گره زده ا م
دو تا دا نش آموز یک روز عصـــر
یک بســیجی هر زمان ا ز دور پیدا می شود
ای دل ز چه یک عــمر به کامی نرســید ی
ابوطالب نگاهش تا سـحر گاه
در جهان هم چو منی وا له و دلبـا خته نیست
بـــیا کـه عکس بگــــیریم د ر کــنا رتنور
اگر یکــــد م ببــــینم آن نگــآ ر چشـم آ بی را
نصمی شب کو اهلی خونه رو خواب میگرفت
زیر چادر رخش آ ن قدر گل ا ندا خته بود
مرا ازخود مرنجان دل درکمند طره ات گیراست
نپرســــیدی زمن با هجروغـم سر می کنی یا نه
در حصا ر با رش یک برف ســـنگین و قشنگ
مــــادرم را بـــاز هم یک شـب فــــریفت
تو کز فـــرط عطوفت با رقیبان عهد می بندی
از درس و بحثش باز می آمــد گچ آلود
ماهرویانی که گر دست طلب بالا کـــــنند
کمند زلف خود را برمن ا فشان میکنی یا نه
غـــروبی دل ا نــگیز و روزی قـشنگ
دائــــم به د لــــم دارم مـــیل و هوسی تا زه
گفتـــند که فضل ا ست عطا یای معـــلم
ا ز جـــبهه آ خـرین با ری کـه آ مد
بر آنم تا به قربا نت روم مردانه با ور کن
چندیست من دیوا نه وش درفکراوافتاده ام
کا شـکی او ثقل اســـتبداد را حس کرده بود
ز ابـــــتدای چــشمۀ دل آب را گل کرده بود
گفتم اگر که دولت عشق بــــیاورم به کف
ما که در کنج دل خوش صورتان جـــا داشــتیم
علیرغم تنی رنجور و روحی خسته خوشحا لم
249در انتظار شب صفتان بی شکیب مـــاند
در عشق پریشانم می دانم و می دانی
به خدا هر چه کشید م ستم ا ز روز نخست
بیا غم را در ســینه های خسته با ور کن
بــــیا درد مرا با دست هـــــا ی خود فرو بنشـــان
آن چه را از فر ط غم دیشب ســرودم درد بود
خواهم از شــیخ که عا لم به ا مور دین است
شوی خود را باز هم یک شــب فریفـت
مـــباد از کف دهی در هجر آن مهرو توکل را
به قوّت بخشی بی حــدّ آ ب و دا نه مـــد یونم
غمت ا مشب شود ا ر موجب تب هــای دگر
بــــا ز شـــــــب شـــــد آ ن بت طــــنّا ز کـــو
261خـــیّا م که لب به با ده آ لود یک عمر
با من به هــر بهانه که رفــتار می شود
تو ای نکو رخ خوش منظر بد یع مثا ل
د یروز در یک روی بوسی با تو انگا ر
هـر آن که دردل ا و ســوز عشق لانه کـند
ز دیا رعلمم و ا یثا رم و کا مـیا ب هستم
مــــن تــــلمبا ر فــــراغ و ماتمم
در تلمــبار فراغ درد مندی غصه نا ک
من که مـیلم را بد ست می پرستی دا ده ام
د لش ا ز ا ضــــطرا بی تلـــخ پر بود
فدا تم ای معّـــلم بی چک و بی چونه با ور کون
هر آن که ا ز سر غش آب در شــراب کند
هوای خـــا طرم بی بودنت هر دم تشــنج زاست
مردان ما خورشـــید را هم مـثله کرد ند
به ده چرخ دلم یکشب غمم را بار خواهم زد
104دمی ایکاش آن وقتیکه تکوین جهان میشد
شدم ا زعشق تو بیمار و میدا نــم که مید ا نی
نقل بحث ما گشته است خلق و خوی ا ین زنها
شــنید م پریشب تو تب کرده بودی
هیچ کس زیــبا تر ا ز آ ن مهرخ مو بور نیست
کسی پشت نفس های من ا مشب باز پنهان است
تو ای عفــــیفه ســیمین عــذا ر گیسو بور
روزی که دل فرشته هــــآ خون می شـــد
زنی ا مشب کما کـآن تا سحر بــیدا ر می ما ند
مرا ببــــین چگونه ذرّه ذرهّ آب می شــــوم
بنـــا زم آ ن صــنم شــوخ چشـم رعــنا را
چو دل به دیدن او بی بهــآ نه می کشـد م
من که ا ز روز ازل با عشق در ا فــتا ده ام
تو دا ری ا ز درون من مرا خــراب می کنی
290ا گر میسور گردد رویت آن روی مـــاه امشب
تو را به رشتۀ سـرد جفــا گره زده ا ند
خواهم ا ز هجر ش درم هم جان هم جامه را
باغمش مأنوس هست امشب فراوان بازهم
هرچه کردم تا دل سنگش به دست آرم نشد
من ا ز تبا ر غریـــــبان خســته ام تو چطور
هر زمان فرصت برا ی غصّه پـــیدا می کنم
دیشب صدف جان را من ســفتم و او خندید
تصمیمش این بودآن صنم کزغمزه ای خامم کند
بـــیا و تجربه کن عـشق را صــباحی چـــند
ای که در کشتن من تیغ بر ا فراخته ای
تازگی ها نفس خودرا باز ســـآزی می کنم
امشب ا ز ا ون بای خوب جهو نس به خــد ا
زنی با د اغ می آمـــیخت آن شــب
من با خــیا ل وصا ل تو ما هــــرو چه کنم
یک شب آخر ا شگ را ا ز دیدۀ تر می برم
به شیرینی فروشیهای مهرویان عجب دارم
د لـــبر ما به ما صــفا می دهد ونمی دهد
من دروجودش درد را همراه تب حس مـیکنم
روزگا ر ی با د ل خود روزگـــا ری دا شـــتم
به رغم چند ساعت ا لتما س و گفـــتگو دیشب
بــیا توزیع کن در وسعت شــب مــهربا نی را
312دو دستی گاه می گیرم ز ناکامی سر خود را
هیـــچ وقتی ا ز برای عشق با زی دیر نیست
با ز با ران در فضای ا بری تنــــگ غروب
او که ا ز عشق نکو خویا ن مهرو ســیر نیست
بر خــلا ف میل خود زین پس عمل خواهم نمود
ا گر گـفتی شــبی را بی غمت سـر کرده ام هـرگز
دوش فـــآلی زدم از حا فـظ و فا ل این آ مــد
مـــتا عی چو حسنت به با زار نیست
خـزید آن روز روی برگ هــا باز
برغم عقل نا رسا و فکر جاهلا نه ام
توهرزمان برای کاری ا ستخا ره می کنی
لحظه ای گر،گره ا ز روسری ا ش شل نکند
خواســــتم تا ز هوی با ز بدا رم د ل را
هر زما ن چشمم ا ز ا شـگ گرم خود تر می شود
ا گر به تورم ا وفـتد نگا ر بیست سا له ای
گرچه گاهی عقده در دل شور وغوغا میکند
328دلم در یک فضای ظا هرا آ رام طوفا نی ا ست
نشـــسته ای به گمـا نم به انتـظا ر کـسی
از بس ز شــکر خــنده آن مغبچه مسـتم
کسی یک جای ســا لم برتنش نگذا شت ای مردم
کا ملا در یک فضای بسته محصوراست ا شگ
هـــنگا مه ای ا ست میان ا را ده و هوســــم
ا گر روزی نگاه من به آن چشم خمــا ر ا فـتد
عشق چون طوفان دریا هست ومن بر روی آن
بی تأ مـل شا خه های یا س را ا ند ا خت د ور
می دود در خـــآ طرش باز اضطراب تازه ای
روزگا رم را سیه کردی و میگوئی شب ا ست
گم شد یم آ خر میا ن جا ده هــــآی ســا د گی
بـرای کوفـــــه ا گــر ا نقـــلا ب لا زم بود
عاشـقانی که نماز از سرمسـتی خوا نند
آخر پی آ ن سـرو روان خواهم رفت
کاش میشد زاسمان آهـسته چون مهتاب رد شد
گر سخا ئی خواســـتی در قلب مردم جا کــنی
به هر نحوی که میخواهی بریز ای شـیخ خونم را
مرا ورد و دعا ا ز می پرســتی در نمی آرد
اگر پیش خردمــندان می بیغش نمی نوشم
348یک بغل غم می زند برعمق قـلبم باز چنگ
ا گر صمـیمی و قشنگ و با صفا نشـسته ام
می شود روزی د گر آغا ز با د لمـــردگی
من عاشق میشوم گاهی تو این را خوب می فهمی
یقین دارم که راحت می شود با او کنار آمد
آمد ازعشقی گران جانم به لب فرهـا د وار
مرا لـبریز کن امشب ز یک احساس بارانی
هـی نا له چو مرغ حق گو تا کی
شبی برخیزم و خواب ا ز دو چشم خسته برگیرم
ا گر کـــنا ر مرد مان با وفـا نشــسته ا م
هر زما نی می شوم رد از کــنا ر یک قفس
بس که بشـکستم خودم را بین مردم با غمم
مشـگل عشق من و د لـبرمن مشگل نیست
برنمی تا بــد کسی ا ین تا زگی هــــا ،د رد را
همیشه قوم و خویش من بد ون هیچ علتی
بسـا که صـــبح شود ز دوری هر شــبم
صدایم کن که شک میگیردم ای آ شنا گاهی
توئی که مـیوۀ باغت هــزا ر با ره رســید ه
بیا یک رشته را پیوند زن بر تا ر وپود من
بـــا دی که د رون روده ا ت پـــنها ن ا ست
او چون ا ز این ما تم سرای ما تم افزا خسته بود
ای مهین خوبرویان نا ز کن تا می شــود
در یک عقیمستان وسرد و سا کت و کور
هر زمان عقل خود م را با ز ســا زی می کنم
372شـــــنیدم تا زگی هـا مرد ی ا بـله
بیــا ترا نه ا ی بخوان که درد را دوا کـند
در د لـم بود که آ د م شوم ا مّــا نشـد م
ما را ز غصه برهان ای مهد پارسآئی
دل می برد خدا را هر لحظه نازنینی
یا مرا زین قفس خا کی ام آزاد کنید
بس که بنشـــستم میا ن خیل آ دم ها غریب
پریروزعصر وقتی ا زخیا با ن می گذشت او را
می کـــند روی خود را در نقـا ب ا ین روزها
آن روز که قصد کر بــلا د ا شت حسین
صـــبغۀ موی تو ا ز شا م سیه تا ر تر است
دل روا ن شد د ر پی آن د لـبرک کا ر آ مد
منی که متصل در ا متد ا د مهر جا ری ام
در فشآ ری سختم ا زیک بغض داغ ا ین روزها
با چنین حسن و ملاحت که وی ا ندوخته است
تا که آن مغــبچه از باده خرابم نکـــند
آیا تو به خـــــاطـرت می آید
بیا یک لحظه ا ز سرگیر حسن هم جوا ری را
مــــا ئیم و تو و لود گی و مـــاه جبینی
بـبرزما تو ا ز ا ین لحظف هم پیما نی خود را
392او که از فضل و کرم در شهر غوغا می کــند
بس که بر قلبــم زدی دا غ فراق این روزه هآ
عاشقی مستم و گریار مرا رام کند(با 398 جابجا شده)
ا ز آن جائی که زیر پایت ای مهرو لگد کوبم
ا گر بیند کسی آن خط و خا ل و قد و قا مت را
مــا ند یم و گذشت سا لیا ن ا ز مه و دی
برسرعشق...1-در کتاب 3 آمدهب2 بجای غزل394آمده)
قا نعم کن کن بی وفا با مشتی ا زخوش با وری
400زندگی تلخ ا ست مـثل زهـر مار این روزها
-----------------------------------------------
این دفتر سوم
است که ما شروع به نوشـتن
آن کرده ایم
173-1-1
در دفتر غزل قدیم
رضــــــــــــــا یت
هــر آن کس کمترین حظی ز کـار چشـم تر دارد دعا هـایش به هـر نوع درد بی درمان ا ثردارد
مقــــام شــامخ محمـــود شد شآمل بدا ن حـــا لی که فیض از اشگ چشم و آه جانسوز سحـردارد
مـــرید همت آ نـم که یک جـــو ا ز رضــــا یت را مطــا بق با دو خــرمن ا ز قضـا و ا ز قدر دارد
به ســـا ز مطرب طــنا ز رقصـــیدن بود مشـگـل هـنرآن را بود کا و رقص موزون د ر کمر دارد
بیـــا بنگــر که آن د لدار در شب هــا جه دورانی به دور ا ز چشم های خفته درخوابم به سردارد
مســــلم نیک میـــدا ند که مرهم نه بود آ خـــــــر هرآن رگ زن که در دسـتان خونین نیشتر دارد
دراین محنت سرا آنکس بوصـل دوست نا ئل شد که در کوی وصـا لش شور وشوق بیشتر دارد
شهـا ب امیـد می دارم که آن فرزانه هم یک شب ز لطف خویش این درما نده را هم در نظر دارد
174-2-2
در دفتر غزل قدیم
عشق آباد
هم رخش را به جز ا ز فرط فریبـــا ئی نیست هم نظـر با زی من بی سـر و بی پــا ئی نیست
کـا ر نیکی است که شــایسته هر متقنی ا ست کـــا ر نیــک از عمــل آ دم هـر جـــا ئی نیست
چه کسی گــفت که دلدار من از د ست گذا شت قـــلم و وســـمه و ســـر گرم خود آرائی نیست
به نظـــر بازی خــوبان مکن عیبم که به دهــر د یده ا ی نیست که مســـتغرق زیـــبائی نیست
کــذ ب محض است ا گــر من به تظــا هر گفتم اندر ین بــــا د یه رخـســــا ر تما شا ئی نیست
شهـــر عشق است و به ولله که در هیچ د یا ر رخ بد ین خـــوبی و نا زی و پریسـا ئی نیست
خا نه ویرانه کن آخـــــر به نظر با زی دوست عشق آبا د شهــــــا ب عشق زلیــخا ئی نیست
175-3-3
دردفتر غزل قدیم
افشـــای راز
خواستم تا با محبت دردلش مـأوا کنم اما نشد دردل آن ماه صورت باعطوفت جـا کنم اما نشد
خوا ستم پنهـانی از چشمان مردم آ شـــــکا ر ســــرعشقم را برا و افــــــشا کـــــــنم اما نشد
خواستم را ز د لــم را پیش او با آ ب و تــا ب مو به مو درپیش ا و ا نــــــشا کــــنم اما نشد
خواستم هر عـقده ای کز هجر د ر دل وا نشد پیش او آ ن عـقده را هــــــــــم وا کنم اما نشد
خواستم با اشگ شوقی کز دوچشمم میچکـید خویش را د ر عا شقی رسوا کـــــــنم اما نشد
خواستم گویم که با یک جو محبت حـــا ضرم دیده را در اشگ خود دریا کـــــــــتنم اما نشد
عا قبت کی می توا نم بهتر ا ز اورا شهـا ب سعی کردم مثـل اورا در جهان پیـدا کنم اما نشد
176-4-4
دردفتر غزل قدیم
بزم طــــرب
دمی جمعند چون باهم خدا یان ادب امشب خوشاحال منِ سائل دراین بزم طرب ا مشب
که میبخشند ازجود خود و لطف سلیما نی گدا ئی را وصا لی وشرابی از رطب ا مشب
فـروغ روی اربا ب هنر هم کرده نو را نی فضای روحبخشی را درین بزم ا دب ا مشب
زرنگی را تماشا کن که در بزم پریرویا ن نشسته مفلسی هم چو ن من فرصت طلب ا مشب
خداراشکرکزشوق زیارت هم که شدرستم بدیداری زحرمان وغم و رنج وتعب ا مشب
تب عشقم اگر با هیچ داروئی نشد در مان ز جانم رفته ا ز وصل پریرویان تب ا مشب
شهاباچون شودزین پس بسختی وصلتی حاصل لبت را خوب درمان کن به صدها لعـل لب ا مشب
به منا سبت بزرگــداشت آقای سخا ئی
177-1-5
در دفتر هزلیات
قول و قـــرار
گوشـــه دنجی ا گر بود قـــرار من وتو وا شود صد گــره کور ز کــار من وتو
تا که د ر پهــنه نخجــیر لب ما بشـــود بوسه های طرب انگـیز شکار من وتو
روزروشن شود ازیمن وصال تو ومن بگـذرد این شب ظـلمانی و تار من وتو
موسم غم گــذرد هجر به پایا ن برســد با ز گردد پس ازآن فصل بها ر من وتو
وقت بد بختی ما هم به سرآید زان پس بخت این بار شــود همدم و یار من وتو
دارم ا مید به آن جا که نیا فتا د ا فـــتد لحظه ای چند ا زاین بوسه گذارمن وتو
ملتفت باش از ا ین راز کس آ گه نشود که بـه یغمــا برود دا ر و ند ا ر من وتو
زا هـــد دل شــــده را که ز د نیــا ببرید گـو که لذت بـبر از بوس وکنا رمن وتو
بهمن مــــا ه 1371
178-5-6
در دفتر غزلیات قدیم
مذهب من
من ا گر ملحــد و مرتـــد م و کـــا فر کیـشم نه قـلــند ر صــفت و شـــیخم و د رویشم
کارمن عاشقی است وهمه ا ش سوزوگداز بیخود از عشق رخ ما هوشی ا ز خویشم
زاهـــد ی پیشــه من نیست خــدا را هرگــز بنــد ه همت یک عــا رف نیک ا ند یشــم
پـــدر جــــــدّ ریا ضت نتوا نست کشــــــــید سخــــــتی محنت عشقی که بدان دلریشم
خورده ام از خـــم ا یّـــــا م عسل با حنظــل گوئیــــا چرخ جفــــا داده ز یک خم بیشم
راضیم زین همه حرمان که کشیدم همه عمر مـــا نده ام تا که قضــــا باز چه آرد پیشم
به شــریعت زده ا م چــــنگ و ندا رم بیمی که مــــبا د ا بکــــند محتســـبی تفتیشـــم
مید هم پس به خودم هرگه و بیگاه حسا ب
179-1-7
در دفتر مر اثی و منا قب
حـــج نا تمــــــــآ م
فلک پر کرده بود از محنت ایام جا مـش را وزومیخواست دریکدم بیا شامد تما مش را
میـآمد خسته با یک کوله باردرد بی درمان نمی د ا نست تا د رمان کند اول کدا مش را
نمی دانست زین پس از کدامین راه میبا ید رسا ند او به گوش امتی محروم ازغیرت پیامشرا
بقدری غرق درنامردمی میگشت درغربت که غربت هم کراهت داشت ازپاسخ پیامشرا
بشوق کربلا ا ز کعـبه می آمد ولی غمگین به عشقی متصـل می کرد حج نا تمامش را
بدید ا ر بلا می رفت وبر آ ن بود بگـــذارد بدون هیچ شکی در طریق عشق گا مش را
علیرغم قعود خوا ب آ لود کج ا ند یشـــان بــپا میکرد روی خون سرخ خود مرا مشرا
مرامش مرگ با عزوبزرگی بود وبرآ نشد که تا ا حیا کند بـا خون سرخ خود مرامشرا
رها میکرد دردریای خون با ما تمی مطلق میـا ن لشگری بی رحم طفل تشنه کا مشرا
بروی خـاک ها در پیش چشم خاندان خود بخونش شست وشومیکرد جسم خوشخرامش را
جفا با دست خود درموقع غلطیدن درخون حـنا میکرد زلف عنبرین مشــگ فا مش را
بدینسان شد که گریا ن گشت هرصبح ومسا گردون که با خونرنگی خود جاودان سازد کلامش را
180-1-8
در دفتر عشق نامه
وداع
ا و بود تنهــــا با مـن آ ن جــا وقت بدرود آن روز ســـرد وخســـته آن روز مه آلود
روزی که او می رفت بعــــد از آن خدا را نه دل ز غم راحت شد و نه دیده آ ســـود
هـــــنگام رفتن چشمکی زد نا خود آگـــاه وا نگه نهـان کرد از نگاهم چهره را زود
کــلّ وجود م زین عـمل یکـــــباره لـــرزید دید م که شــد نا گه برون از کــّله ام دود
هم قــلبم ا زا ین چشمکش درهم فروریخت هم ا ین عمــل بر درد بی د رمــا نم افزود
ا نــگا ر می شـــــد آرزوهــآ ی مـــن و او در ا ین وداع تلـــخ از آن ا وّل غــم آ لود
وقــــتی تــکان می داد دســتش را بـــرایم ا ز غصـه طول صـورتش را ا شگ پیمود
تا آ مـــد م د ر یا بم ا حســا ســـا ت او را پنهـــا ن شـد ا ز چشمم بـلم در سینه رود
میخواست ا زمن معـــذرت هــــنگام رفتن صــد با ر این را با حــــیا و حجب فرمود
تقصــیر چشــم من نـبود این چشمـک من وللّــه تقصــــیر از طپش هـــا ی د لم بود
بهـــــــــــــــآ ر ســا ل 73
181-6-9
دردفتر غزل قدیم
در سایت شاعران پارسی زبان یادداشت شد
عهـــد و پیمان
ازآن وقتی که کردی ای پریصورت گذرازمن مـرا وا دا ر کـردی تا کـنم میــل ســـفر از من
به قدری گم شـدم در بزم عشرت زیر پای تو که در گردون ندارد هیچکس یک جوخبر از من
بیــا ای فتنه ! تا بنــدیم با هم عهــد و پیمانی نی ازتو تنـبک ازتو تارو دف ازتو کـمرازمن
رخ از توحسن از تو دلـبری و مهوشی از تو تماشــــا کـردن بـی حـدّ بـا چـشمان تر از من
اگر خواهی به جنـگ من بیاری خنجر مژگان دل مجـروح خونیـن هم به عنوان سپر از من
شکوه ازتوست و نازوعشوه بی حد ازآن تو تمــنا های باقـی مــانده با چشــمان تر از من
همی خواهم جدا گردد به زیر ســاق سیمینت بدرگاه تو برنطعی که گسترده ا ست سرازمن
شهــــابا گفتمش خواهم لـبت را درازای جان بیـا قـد ری مـد ارا کن کم از تو بیشتر از من
182-1-10
در دفتر لطائف
آرزو
تنفــــر داشت بیش از حـد در عمرش ز،مـــا م شوهـــرش تا زنده میـــــبود
دمــــا د م با چنین اندوه ورنجــــــش به کــین هــا و شرا رت ها می افزود
* * *
نمی دانست بـــا ا ین حــــد تـــــــــنفر چطــــور از دست ا و یا بـــد خلا صی
به شوهـــــر گفت یک شب با تغـیــــُر شـــــدم از مــــا در پــیر تو عـــا صی
* * *
گهـــــی گفت این سخن را آ شــــکارا تنش بــو می دهـد چون بوی مــردار
گهـــــی گفت ای خــد ا پروردگـــــا را ز پیش چشــم مــــا اورا بـــــرش دار
* * *
ســـرا نجام آب پــــا کی ریخت روزی بروی د ست مــا در شوهـــر خویش
به جنجـــا ل و هــوار و کینه تـــوزی پس از آن وا نمودش از سـر خویش
* * *
نمی خـــواهم تو با وضعی که د ا ری بــــــگیری با د و فـــرزند من ا لفـــت
پس ا ز ا ین تا قـــــیا مت حق نداری کـــــنی در حقـّـشان یک جــو محــبِّت
* * *
نــــــباید بچه هــــا هر گــــز نشــینند چو پــــیر ا ســـتی به روی د ا من تو
که می تر ســــم مـــبادا پــــیر گرد ند ز بـــوی نا خوشــــــآ ینــــد تن تـــــو
* * *
به فــــرزندان خود می گــفت دا ئــــم نمــــــا ید پـــیر تا ن بوی نن آ قــــــا
اگـــر خواهـــید جسمی خوب و سا لم نـــــبا ید رفــت پهــــــلوی نن آ قـــــا
* * *
زمــــادر گوش کــــردند ا ین سخن را ســراغ پــــیر زن د یــــــگر نر فتــند
دل مجــــروح و ریـــش پـــــیر زن را بـدین ســان نا جوا نمـــردا نه خستند
* * *
و الحق هـــم نگشــــــتند آن دو فرزند از آن پرهــیز هــا فرســوده زان پس
و روحش ا ز فـــراغ آن دو دلبـــــــند شــــبی شـــد تا ا بــد آسوده زان پس
* * *
بـــــلا شــد از ســر این بچه هـــا دور هفت هشت سا لی پس از مرگ ننآ قا
دو تا فـــرزند ا ین با نو ی مغــــــرور جـــوا ن گشـــــتند و زیبـــــا و توا نا
* * *
ولی نا گــــه یکی در رودی از گـــــل ز پیش چشم مــــــا در ا ز میان رفت
یکی هم د ر نــــبرد حق و بـــــــا طل چـــو مرغ بســــملی پرپر زنا ن رفت
* * *
همـــــــا نطوری که مــا در آرزو کرد ســـــراغ بچه هـــــآ پـــــیری نیــا مد
ولی آنســان فشـا ری سخت و پر درد که بر روحش نبا بســـت آیــــد آمــــد
183-7-11
دردفتر غزل قدیم
خواهش
هلا ای یا ر مهــروی پریشان موی هر جائی تو پس کی بهر مــا خودرا بزیبائی می آرائی
بهرکس هرچه را میخواست بخشید ی و میخواهم به منهم بوسه ای زان لعـل شیرینت ببخشائی
بیــــا دم را غنیمت دان و جــا م با ده پیش آور که می ترسم نبا شد بعد از این امروز فردائی
زبس دیدم عـــذار ماه سا نت را که میترسـم به رسوائی کشد آخــر مرا این ماه آ ســــا ئی
برغــــم درد و حرما ن فرا وانی که من دارم فروکش می کـند دردم درآن وقتی که می آئی
مکرر گفته ام ا ینرا و میگویم پس ازاین هم دم گرمت شفابخش است چون روح مسیحائی
نمی دانم بد رگــاهت موثر می شود وا قـــــع تمـــــناهای دل همــــراه با این بی سرو پائی
شهاب از شوق باید آ ید و بیـند به چشم خود که بنموده ا ست رخسارتوگردون را تماشائی
184-8-12
در دفتر غزل قدیم
د ر مــــا نده
خواستم ا ز وصــل ا و دل بر کـــنم امّـــا نشد عشق او را هم به یک سو ا فـــکنم امّــا نشد
خواستم دل راز د ست عشق آزا د ش کــــــنم بر خـــــلا ف خواست های با طـــنم امّــا نشد
خواستم تا ا نفجــار بغض را ا نـــدر گـــــــــلو درخودش مـــردانه د ر هم بشـــکنم امّــا نشد
خواستم پنهان نمــــآیم دانه هــا ی اشـــگ را گــــا هــــگاهی با پــــــر پــــیراهنم امـّـــا نشد
خواستم تا ا لتــــها بـا ت درونــــــم را مـــدام با مهــــا رت با ز پوشـــم ا ز زنم ا مّــــا نشد
خواستم بی قــــید گرد م در مصـا ف زند گـی تا شـــود بی قــید و بنـد ی ضــا منم ا مّا نشد
خواســـتم منجی شــوم جـا ن شهـاب وا له را تا نــــــیا فــــتد خـون او بر گــردنم امّـــا نشد
185-1-13
در دفتر شهدا جبهه و جــــنگ
به منا ســبت هفته د فاع مقد س
خــآ طرات روشـن آن روزهای زند گی با ز می تراود د ر حصــار ذهن من یکـبا رد یگر
باز در مـن زنده میـگردد صفا های گذ شته چون ندارم جز مرورخــــاطراتم کـار د یگــر
* * *
آه دریا را چه زیــــــبا بود آ ن صبح روشن لطفش انگآراز صـدای موج هایش خوانده میشد
وقتی آن جــا میرسیدم لطف او مثـل همیشه بر سر ودوش من افسـرده دل افشـانده میشد
* * *
آنقدردنبا لش آن جا روی شن ها می دویدم تا نفس هــایم می افتادند یک یک در شمآ ره
خــند ه هــا را مست میشد ببینی بر لب مـــا کاش میشد لحظه ای برگرددآن مستی دوباره
* * *
صعوه هـــاباچشم خود دیدند کانجا خیس میشد چهره های یک پدر با یک پسـر را زیر باران
در نسیمی روحپــرور باد خیلی نا ز می کرد آن هم آن جا صبحگاهی توی جنگلهای گیلان
* * *
باز با او گــرم صحبت می شدم تا پی بریزم در ســرا پای وجودش طرح هــای زند گی را
می زدم پـــیوند با او در کمــا ل اشـــــتیا قم تجر بــیا ت خود م را ،عشق را سا زند گی را
* * *
زندگی طی شـد جوان شد کودک من سـا ل ها پیش عاقبت در مرز هــــای آتش و خون شد روانه
لیکن آنجا ئی که کـا رون میخزد در بستر خود شــد برای خــا طر رویا ندن حق جـــــا ودانه
* * *
روز بدرود ا لتمآ سش را خـد ا یا یا د د ارم د ائمـــا می گفت با با اشـــگ های ما درم را
من نمیخواهم پس ازمن زا نوی ماتم بـگیرد گر ببیند روزگاری غــرق در خون پیکرم را
* * *
وقت رفتن داغ میشد صورتم ازبوسه هایش بوسه های نو جوانی روی با با عا شــــقانه
یادم آمد با وجود اخـــتلا ط اشـــگ هــا مان منهم او را بوسه باران می نمود م صا د انه
* * *
او کنون خــفـته اســـت آرام ا ز هــــــــیا هو در مــــیان نخــل ها یا آب هــای گرم مجنون
من نمـــــیدا نم کجا اورا توا نـــــم کرد پیـد ا شـاید اورا ترکش خمـپاره هاغلطانده درخون
* * *
مآدرش اکنون نداردهیچ غم چون او خود ش هم فارغ ازغم هـآی فـرزند ش ز دنیا رخت بسته
من هم اینجا قا متم بشکسته ا مّــا بازخودرا می رهـــا نم ازغم آن روزها ی سرد وخسـته
* * *
یک دلی آ تش نمی گـیرد که درد سوختن را حس کـند در تا ر و پود سوختن هــا ی دل من
هیچ داغی درجهــان سوزانترازداغ پسرنیست کا ش در باور می آمـد مردما ن را مشگل من
* * *
باز دریا را همــان دریا ولی من تک و تنها می شکــا فد داغ فرزند برومـــند م د لـــــم را
لیکن از پرورد گـا رم خواســتا رم تا پـذیرد در مـــیان ا ین شهـــیدان هد یه نا قـــــآ بلم را
اوّل مهــــر مــــاه 1373
186-9-14
در دفتر غزل قدیم
ا قــــــــــــرار
من که مخمور از لب یا رو دو جـا م باده ام برمن ارجاری شود هرگونه حکم آ ما ده ام
این که چیزی نیست چون دین و دلم را بارها ا ز برای این د و تا بر بـــا د یغـمــا دا ده ام
اختـیاری هم ندا رم از خودم در کار خویش صد کرت گفتم در ا ین دام از ا زل افتا ده ام
من به کرات اند ر یـن دام بـــــــلا افــتاده ام
واعظی میخواست تا پندم دهد غافل که من عمر خود را بر سـر ا ین کا رهــا بنهاد ه ام
در دفا عیات خو د ا قرار کردم کز فـــــلک هر چه آمد بر سرم بود از خصا ل سا ده ام
گرچه چون رندان مطیع عقل ومنطق نیستم منتها درنوع خـود همچون شهاب آ زاده ام
محتسب درگوش من وقت صدورحکم گفت من خودم هم کشته یک جرعه از آن باده ام
هرشبی کامم چوشیرین میشود مثل شهاب گوئی از مادر چو نوزادی درآن شب زاده ام
سا عت 7 تا 5/9 شب 16/7/1373
187-10-15
در دفتر غزل قدیم
ســــــو غا ت
با خودش کاش از سفر یک جو صـفا آورده بود ارمغـــانی این چـنین ا ز بــــهر مــــا آورده بود
بـار د یـــگر مبــتلای رنج و حــرمان می شــدم چون که با خود از سـفر در د و بــــلا آورده بود
خواسـتم تا در بغــــل بفشـــارمش امّـــا دریــــغ کــــوله باری پر ز نــــآز و عـشوه را آورده بود
بوسه ای تقدیم من کرد از ســـــر اکراه لیــــــک کـاش غــیر از ایـن یکی یا رب دو تا آورده بود
کاش مــارا بســا ن بیگــانگان ا ز روی لطــــف ذره ای د ر وقت بوســــیدن به جـــــا آورده بود
من به تهلیل از غم عشقش که بر من سخت شـد او بــه لــــب تـر تـــــیل لا حــول و لا آورده بود
من پـــــناه خویش را در وصـلتش می یا فـــــتم او پــــناه از خواهــش من بـــر خــدا آورده بود
خواهش سوغات مشــــهد را ندارم لــــیک کاش بوســــه شـــیریـنـی از روی رضـــــا آورده بود
188-11-16
در دفتر غزل قدیم
قـــــــــا بلـــیت
ای که هستی د ا ئمـا محو تمـــا شا های من گشـــته ای هــر د م ا ســیر دیده بیـــنا ی من
با ســرا پای وجودم گفته ا م می خوا همــت ا ز کسی هم نیست یکـد م ذره ای پـروای من
با رهــا از خــد ای خویش این را خوا ســتم دور با شـی ا ز گزند ای یـا ر بی همـتا ی من
عاشـــقی را خلق با یـــد از من آموزند و تو از تو بـا این حســـن وز من با دل شـیدای من
حتم دا رم بی تو گر یکشب شــبم را سر کنم جان برای من نخـــواهد مــا ند تا فـرد ای من
آرزو دارم هــمی تا ســر نــــهم در پـــای تو گر دمی افــــتد گـــذر در بار گاهت پــــآی من
صدهزاران بوسه بر دســت تو هم قا بل نشد تا که یک کـــا ر تو را جبران کند لب های من
مطمئن هســتم که کامت را پر ا ز در مینمود هرکه بود آ ن جا درآن وقت قضاوت جای من
پس شهاب ساده رامشهورکن درعشق خویش چون اگر در عا شــقی رسـوا نبا شم وای من
189-12-17
در دفتر غزل قدیم
توصـــیه
ای که کارت تا زگی در اعتــبار افتا ده است پنجه ات در چرخ سخت روزگارافتاد ه است
زیر پا یت را ا گر ا ز روی رأ فت بــــنگری وا له ای بینی که ا ز صبروقرارافتا ده است
آنقدر خرسند خواهـم شـد که بیــم لحظه ای چون منی د یوانه دردامت شکار افتاده است
خواســتم کــای مه عــذار خوبروی مهربان گویمت فکری که در دل آشـکا ر افتاده است
بوسه ای زان لعــل لب بر ما ببـخشا ئی اگر مثل یک قطره است کزیک چشمه سارافتاده است
در جوا نی هرچه لب خواهم بده ورنه بدان میـل من د ر موقع پــیری ز کار افتا ده است
خواستم بینی بچشم خود که ازشوق وصا ل نو نهــآ ل طبع شـــیرینم به با ر افتا ده است
وســفی باید کـند همت و گرنه چون شهـاب این زلیخا پاک ا ز بوس و کـنا ر افتا ده است
آبان مـــــاه 1373
190-13-18
در دفتر غزل قدیم
نقش یار
ای یار پری صورت وقت است که باز آئی دیدی که چسان طی شـــد این عمر به تنهائی
هــر جا که روی دل در دنبــا ل تو می افتد چون شوق تو را دا رد ای د لــــبرهــر جا ئی
د یشب دل من می شد مشحون ز تمــنا یت آ ن جـــا که تو می گشتی مشغول خود آرا ئی
با چشم خودم دیدم در وصف تو صحــبتها می شد هــمه ا ش د یشـب در بزم زلیخــا ئی
نقشی نکشــید آ خــر بر بوم فـلک چون تو با این همه نــــیکوئی ، با این همه زیـــبا ئی
من تازه عجب دارم کاین رو به چه صورت شد مغـــروق د رآ زرم و آغـشـــته به رعـنــا ئی
از کـا ر نظــر با زی گـــــفـتم که بشویم دل ترســم بکشد آ خــــر این کــا ر به رســوا ئی
می خواهمت ا مّـا باز از عشق تو می بینم این کــــآر نمی زیــبد با بی ســــر و بی پا ئی
از شوق شهــا ب آسا د نبــا ل توام امشب چون نیست به جز ا مشب ا مّید به فــــردا ئی
191-14-19
در دفتر غزل قدیم
معــــــــا مله نقــد
گر به دست آرم شـبی آن د لربای سا ده را بعد ازآن تا ته کشم سر یک دو جام باده را
خرقه و زنا ر را ولله به یک ســو می نهـم می فروشم با تما م میـــل خود سجــا ده را
آنقـــدر خوب است کز مهرش بریدم بار ها بنـد هـای مهر صد هـــا بند رخ بگشاده را
گفته ام صد باراینرا طاقت هجران چونیست بوسه ای نقد ای پریصورت من د لدا ده را
من چون آن رندم که میگفت ازسرمستی بهشت نســـیه اش هر گز نیا رزد لعـبتی آما ده را
تاسحرباچشم خود طی میکنم ازشوق وصل صــد کرت د یوانه وش تا ا نتهای جاده را
مطمئنم قــــــا بل او جـــان نمی باشد ولـــی هــــد یه ای جز ا ین نبـــآ شد من آزاده را
گرچه سربردرگهش شب تا سحرسایم شهاب رحمتی خواهم ازآن بت این بخاک افتاده را
192-1-20
در دفتر نمــــــآز
نما ز شب
چـپاند آ ن شـب درون ظلـمتی سرد به آ را می خـود ش را تو ی بســتر
برویـش با ز می شـد لطف گـــرمی ز احســا س محـــبت هــای همســـر
* * *
زنش مغروق در دریا ئی از خوا ب تکـــا نی خورد و روی دنده غلطـید
هــــنوز ا ز فرط رویا د سته د سته ز بــآ غ خواب نا زش لا له می چید
* * *
ز شـــــوهر با کـما ل مهـــر پرسـید چـقد ری تا اذا ن صبح مـا نده است
ولی می شـــد بفهمی خواب را حت زنک را تا کجا باخود کشا ند ه است
* * *
د قـــایق دستـــشان را در نرفـــــتن به همـد یگر در آن شب داده بود ند
و زن هم پـلک هایش لحظه ای بعد به روی یکـــد گر ا فــــــتا ده بودند
* * *
نـــیامد پا سخی زیرا که آن مـــــرد جوابش در گــــــلو نا گفته پژمــــرد
و او ته مـا نده هــا ی بغض خودرا بدون انــــفجاری در گـــــلو خــورد
* * *
دلش می خواست در تاریکی شــب نـــیا زارد در آن شب همســرش را
مـــــــبا دا لحظه ای بـــیدار گـــردد و بیـــــــند نا گهــا ن چشم ترش را
* * *
و شـــبهای د گـــر با ز ا ز کنا رش بقـــدری نرم و رحت می خــر ا مید
که موری هـــــم درون ظلمت او را به هــنگام تکـــآن خوردن نمی دید
* * *
و اوهر شب پس ازوقتی که زن را به هرنحوی که میشد خواب میکرد
بروی وســــعت ســجا ده خویـــش خود ش را پــــــیرو مهتا ب میکرد
* * *
برغم هوش سرشاری که زن داشت ز کــا ر شوهرش ســــر د ر نیاورد
نفهمـید عاقبت یک شب در عمرش که شوهر تا ســحرشبها چه میکرد
17/8/1373
193-1-21
درد فتر شهدا جبهه و جنــگ
قصه با با
شـــبی با لا ی لا ی گــرم و شیرین ا مـــید و آرزو را بـــا ز خوا بــا ند
برای هر دو شا ن ز ا یّا م د یــرین سـرودی د لنوا ز و دلنشــین خواند
* * *
پس از آ ن آ مد و سجاده گســــترد نمـــــــآ ز عشق را آرام ســــــر داد
به تنهــــائی درون ظلمتی ســــــرد به یا د روزگــــــار خوبش ا فـــــتاد
* * *
چو باران ا شـــــگ او از د یده تــر بروی وســـعت سجــــــا ده با ریـــد
وفا ی خویش را یک با ر د یــــــگر برای آن بســــیجی کر د تجـــــد یــد
* * *
به آن هــا دا ده بود این قصه را یاد به مــنزل شـــــا د مـــانی خواهد آمد
پــــدر روزی شود از بـــــــند آ زا د ا مــــید زند گـــــــا نی خـــواهــد آمد
* * *
شـــکایت کرد ضمن گریه بســــیا ر در آن شـــب تا سحر گه ضجه ها زد
بــــدو می گفت ا ز هجر تو ای مرد چه سختی ها که بر مــــا وا رد آ مــد
* * *
صـــدای زنگ این همسایه هر روز که ا ند ا زد طنـــــین در خـــــانه من
زند چون شــعـله ها ئی آتش افروز شــــرر هـــــا بـر دل د یوا نـــــه من
* * *
دو تا فــرزند این همسـایه مدهوش شــتا با ن می دوند ا ز خــا نه بیرون
چوروی هـردو وا می گردد آغوش من آنـــگه می شود حـا لم د گـر گون
* * *
شتا با ن می د وند ا ز کنج خـــا نه که با با را د ر آ ن یــــکد م ببیــــــنند
گــــل لبخــــند را بـا صــد بهــــا نه ز بســــــتا ن لــــب بـا با بچـیــــــــنند
* * *
صــد اشان با ر هــا پیچیده ا ینجــا بیــــــا مــا در که با با آ مـــد ا ز کـا ر
نمی گـــنجند از شــــادی ســرا پــا درون جــــــــلد ا ز یک لحظــه د یدار
* * *
من و طفلان من ا ین سـوی دیوار نــــگاه هر سه ما ن پیچـــید ه در هم
درون خــــا نه بی با با گــر فــتا ر به چـنگا ل ســـکوتی گـــنگ و مبهم
* * *
به هم میریزد این جا قلب من با ز دو چشمم می شود از اشگ مشحون
نمی آ ید چو در ا ین خـا نه آ وا ز ز قــــــلبم می رود در یا ئی ا ز خون
* * *
نمــــیدا نی چه با شـــور و بها نه ســـرا غت را ز من هـــر روز گــیرند
ا گـر گویم که عید آ ئی به خـــا نه ســـراغ از عــــید و از نو روز گیرند
* * *
به جـــز آغـــوش با با آ رزو ئــی نــــدا رد آرزو د ر کــــــنج خـــــــا نه
ا مید ت را ا گـــر یک قصه گوئی نــــــــگیرد این قـــدر بیخــــو د بهانه
* * *
ا مــــیدت آرزو د ارت که این با ر برا یـش ا ز ســــــفر ســوغا ت آ ری
کـند هر روز وشب با چشم خونبار برا ین ســـو غا ت دا ئم بی قـــــراری
* * *
خــــدا را آ رزو ا مّید وار ا ســـت بـــــیا ئی و بگــــیریش ا ند ر آغوش
دوچشمش سوی دردرانتظاراست کـه آ ئی و کـــــند غم را فـــــر اموش
* * *
ولی من آرزوئی در ســـرم نیست فقـــط هر روز و شــــب ا مّیــد وا رم
که بینم یوسف خود راوعمریست برا یش لحــــظه هـــــا را می شمآ رم
* * *
ســـر سـجاده خوابش برد آن شب و لی نا گـــه ز خوا ب نا ز بر خا ست
در آن وقت آرزو میسوخت در تب ا مید ش تشـنه بود وآ ب می خواست
ا وّ ل آ ذر مـــاه 1371
194-15-22
در دفتر غزل قدیم
آتش درون
بیفشانده است چون آن عنبرین موراسردوشش تمــــــا م خوبرویان محـــل را کرده مدهــوشش
نبوده است از همان اوّل یقـــــینا از سر نخو ت بدهــــــکار تمـــــنا هــای بی ا ندازه ام گو شش
شبی من بودم و ا و وشد آن جا فرصتی حا صل که با قصد گناه آنشب نما یم مست و بی هوشش
ولی تــــیر نگـــاه و خنجر مژگــــان آن مهــــرو عـنان بگرفته بود ازغمض چشمان خطا پوشش
در آن شب باز عــلیرغم تکـبر های بیش از حد برویم باز می شد تا سحـــر گه تــــنگ آغوشش
درونم آ تـشی می ســــوزد ا مّـــا من نمـــــیدانم به ا مــداد کـــدا مین آ ب سآزم سرد و خاموشش
خــیا ل وصــلت او را دهـید م چون که میخواهم کنــــم پنهـــا ن نشستن های با او را فر اموشش
ولی یک با ر د یگر با کمــــا ل میــل می خواهم شهـا با بوسه ای شـیرین ز سـیما ب بنا گوشش
آذر مـــــــاه 1373
195-2-23
در دفتر هزلیا ت
لکــــنت ز بان
از اون ش ش ش شب کو دسته گل به آب دادی ز،ز،ز،ز زلفا تو با غـــــمزه ،پـیچ و تا ب دادی
تو خودت تا حـــا، حـــا حـــا لیه با ســــــنگد لی ت،تمــوم عا شـــقو نت رو ج، ج، جــواب دادی
ولی م او، اومدم در خونتون واس خــــــا طرت اولش واسم نا، نازکردی سـر سـر تو تاب دادی
گ، گـــلی با،باغی عشـقمو ا ون ش، ش،شــب چی چیطوربا ل ،ل، لب ها ی م،مستت آب دادی
د،د،د،دســـــتا مو گـــرفتی ق،قسم د اد ی نـــرو م،م،من رو ا،ز ،ی چ،چ،چشـا ت شـــراب دادی
تا ، تا، تا ریکی شب بهونه ای بود وا سه مــــا ص،ص، صد بوسه اوشب واس خاطری ثواب دادی
بدل ای عا ش،شق ف،ف،فکری وصـــلی تو،تو،توست اِ،ز،ا ون ش، ش، ش، شب کود سته گل به آب دادی
می خوا مت از ص،صمیمی د، د لـــم تا زنده ام واسه ا ون ما، ما، ماچ هائی کو به ش،ش،شهاب دادی
اوائــــل آذرمـــــاه 1371
196-16-24
در دفتر غزل قدیم
مــــتا ع نخــبه
ای که نرد عشق می بــــــــا زی د ر هر نفس بشـنو ا ز د لد ا دۀ د یوا نه ای یک پـند و بس
مطــــرب طنــــاز را گو ســـاز خوش آغاز کن رحـمتی بر چشــم گریا ن آ ر و حا ل مـــلتمس
با د ل بیـما ر مــآ عسر و حرج زیبــنده نیست کس نـیا زا رد به هــیچ احوال مرغی در قفس
ا لغیــــا ث از نا خــدای کشتی طوفــا ن عشق مــــا نده مغروقی در این گرداب بی فریاد رس
خوب میدانم که کـا رعاشق بازی ساده نیست عا شقی سرباز می خواهـد نه رندی بوالهوس
شــبروان کوی عشق آن صــنم را باک نیست ا ز غضب هــای ســتبر شحــنه و خشم عسس
وصل آن شیرین دهن آسان به کف ناید شهاب ا ین متا ع نخـــبه را آ سا ن ندا دند ش به کس
اواخـــــــر آذر ماه 1373
197-2-25
در دفتر منا قب ومراثی
برای تولد حضرت زهــرا(س)
ای طلـــیعه زهـــــرا گشته ا ز تو نورا نی ای شــرا ره ا زهـــر در نــــور تو قربا نی
ای کوثر ایمان در ذا ت تو عجین گشــــته وای عصمت پنهـــان در آیه هــا ی قرآنی
ای کــرا متت ا ولی در دا یـــره تـــــکوین وای لطف تو در امـــکان در حد فرا وانی
من جان و دل خــود را کــرده ام مــزین تا
عمــری دل وجان من با یاد تو تزئین شــد شــاید که بیـا ئی تو یک شب به چراغانی
کرده است مرا شهره مهر تو در این عالم ا مّـــا نکنم هــر گز ا ظـــهار پشـــــیما نی
عمــری بگذشت ا مّــا آ یا تو نمی خواهی دعوت بکــنی مــارا یک دفعه به مهما نی
در صــدر بقــیعی ها دعوت ا گــرم کــردی با پای نمی آیم بــــــل با ســــر و پیشــانی
این ا شگ که می بینی ســرمایه عمرم شد گشته است به چشما نم ازلطف توارزا نی
می گفت شها ب این را در موقع جان دادن جان بی تو نمی آ ید در گـــلو به آ ســا نی
ا ی چشـم پدر گشــته ا ز آ مـد نت روشــن و ای پــدر به قـــربان این یـــم مســلما نی
ای تو بوده د لد ا ری در زد ود ن غم هـــا ای مـــآ د ر با با د ر رفع هـــر پریشــا نی
اواخــر دی مــــا ه 1373 به مناسبت تولد حضرت زهرا(س)
198-17-26
در دفتر غزل قدیم
مـــتا ع حسن
تو ئی که با ده گــلرنگ د رســـبو د ا ری برای جـــلب خرید ا ر، هــای و هو داری
تو را به جان عزیزت صــــریح بـــــگوی برای جــــرعه ای از آن چــه آرزو داری
توئی که چون رخ خودرا کنی بزیرحجاب هـــزار دیده مشـتا ق جســــت وجو داری
بگو مروت و رحمی برغم این همه لطف درون دل بــــه ازای ســـری ز مــو داری
فســـرد جان من ا مّـا ز دل نرفت بـــرون خــیا ل خــا ل ســـیاهی که روی رو داری
مرا بمجلس خود خوان زلطف ومرحمتت که د ر بسا ط طرب خـیز رنگ و بو داری
شهـــآ ب د ید ه منّت نهــــد اگـر پـــــا را بروی چشم بخون هشـته اش فــرود آری
199-18-27
در دفتر غزل قدیم
هــّـمت مــــــردانه
نپوشــید م د می ا ز صورت ماهــــش نگــا هم را که بیـــــند لحظه ای میــــل نــگاه خیر خواهم را
خــدایا خاک پاکش هم به من رخصت ندا د آن جا که بوسم بعد یک شب سجده جای سجدگــاهم را
در این راه ار تـــبه گردید عمر من نمی خواهــــم کـنم تعـویض با ا ین زند گــــی عمر تـــــبا هم را
اگر هـــم محتـسب صــد بار بر دارم بــــیا ویــــزد د مــــد چون صــور اسرا فیل پی گــیرم گناهم را
کـــنم تکرار بعـــد از یک چنین مردن گــنا هم را
رخ چون قرص ما ه د لـبر از سوئی و از یک سو من و ا ین بی ســر و بی پائی و روی سیا هم را
ز رندی خوا ســتم تا او پس از وقتی که می میرم تداوم بخشـــد ا ز روی صـدا قت رسم و راهم را
علـــیرغم چنین همــت شهــــآبا نا لـــه ای با یــــد که تا ســود ا کنم با ســوز این یک نا له آ هـم را
200-19-28
در دفتر غزل قدیم
غــیبــــــت
خـرمن مویش چو در چین و شکن افـــتا ده است آ تشی در خـــرمن ا یــــما ن مـــن افــــتا ده است
دل ز دستم رفت و دین همراه ایمان نــیز سو خت با بت رقصـــی که د ر آ ن پـــیر هن افــتا ده است
صحبت زلف ســیا هش بود د یشـب در مــــــیا ن ای عجب ا ین قصــه در هــر انجمن افــتا ده است
مطمــئن بـودم کــــسی آ گـــه نمی گــــردد و لـــی در شـــگفتم تا کجــا ها ا ین سخن ا فـــتا ده است
حـــرفـــها ئی با بت گیســـوی ا و در غیبتـــــــش دیدم آن جـــا بر زبــا ن مرد و زن ا فـــتا ده است
غنچه لعـــل لبش وا شــــد چو در بســــتا ن گـــل فتـــــنه هـا در قـلب یاس و یا سـمن افــتاد ه است
صـبرم از بس شد عجین با خون دل در هجر وی گـو ئــیا د ر قلب من حــــلم ا لحســن افــتاده است
هـیچ میـدا نی چـــرا حرفم پر ا ست ا ز نکــته ها بر لـبم بس بوسـه زان شـیرین دهن افــتا ده است
او بدون قـــــید بر آ ن شــــد که در بنــدم کشـــــد تا زگـــی بر ســیره اش رسمی کهن افــتاد ه است
201-20-29
در دفتر غزل قدیم
فضولی
تو را شهـا ب از این پس به لعــل یا ر چکا ر به چشم نر گس و شهـلا ی آن خـما ر چکـار
شکــــا ر لـــب به تمـــنا کــــــنی ولی نســز د تو را به این طریقه صـــــید و شکــا ر چکار
مـــباش پیرو طامات و شطح و لاف و گزا ف تو را بــه حــلقه ســـفت طـــنا ب دا ر چــکار
هــزا ر مر تـبه گـفتم که عشق کــا رتو نیست تو را به میـــل مـــفرط بوس و کــنار چـــکار
تو را به سیل سرشگی که می چکد همه شب ز پهــــنگاه د یـده شـــــب زنــــده دار چـــکار
فـــــر و بنه ز تمـــا شــای یا ر بر هم چشـــم تو را به دیدن د لــــد ار خو ش عـذار چـــکار
مـــــگر فضو ل ز لیخــا و یوســـفی که تو را به گــــــیر و دار دو رســوای بیقـــرا ر چکار
به مخـــفــیا نه شرا رت نمودن من و شــــیخ و مشـــــتی آدم بی قـــید و بـــند و با ر چکار
202-1-30
در دفتر غزل جدید
شـــــبی با او
شـبی در منظر چشم دل مشــتا ق من ا و بود دوچشمم در تما شـا محو روی آن پریرو بود
زهرسوئی که درآنشب روان میگشت درذهنم خیال نا صـــبور بی شکیب من بدان سو بود
وفور لــــطف او در گیســوان خاطر من چون دوصد دست فرو پیچیده دریک پیچش مو بود
نسیم د ســـت های فــکر نا آرام من آن شــب به بازی تا سحـر گاها ن در آن آرایش مو بود
خیا لم را چه می گویم که در تاریکی و ظلمت بـرای رویت خـــال ســـیاهی د ر تکـــا پو بود
به یمن صحبت بی حد با او خــا طرم آن شـب مـبّرا ا ز تمـــــام بوته هـــای یاس خودرو بود
شهابی وسعت شبرا به بازی داشت پی در پی که اوهم تشنه ازبذل کرم زانشوخ خوشخوبود
203-1-31
در دفتر ربا عیات
چـــــّله
عمرمن دراربعین ســال خودش هم پا گذاشت وا قعـــا دور جوانی بود چـــیز دیــــــگری
زندگی هم با تمـا م وسعـتش معـــنی ند ا شت جز مـلا لی گـنگ و وهم آلود چـیز دیگری
204-2-32
در دفتر لطائف الحیل
نصـــیحت
از حضرت عیسی یک پــندی است مسیح آسا خواهی که کـــنی مـــأوا در ســـینه آدم هـــا
هــر گونه بدی را کــــن د ر جوف خودت پیدا هـــر نیکی و خوبی را در خـــلق نمـــا پـیدا
پـندی است مسیح آسا چون در یکی دانه
حـــتی به لـــــــب آ بی گـر کره خـــــری دیدی میکوش که تا زین خریک خوشه ادب چینی
چون د ا ده به ا و عقـــلی فرزا نه فــــــرزینی از ریب وریا دور و بــــــیزار ز خـــود بینی
یک پارچه آقائی است هم عــاقل وفرزانه
به به چه تمــا شائی است یک لحظه بیا اینجا از کــــار خــدا دادی صد نکـــته نما پــــــیدا
بـــنگر که چه نـــیکو در نوشــید ن آب ا ز ما هــم گوی اد ب برده هم فضـــل و کرامت را
کــآـرام فــرو کرده در آب خورش چـــانه
این کـــّره اگر خواهــد در رفع عطش کوشـــد چشـــمان ز طمـــأنینه آرام فـــــرو پوشـــــد
بیخــود به کسی فخـری نا خوا سته نفروشــد هم حرص کـــمی دارد، هم آب کمی نوشــــد
آهســـــته به آرامی ســـنگین و نجیــبانه
205-21-33
در دفتر غزل قدیم
تو طـــــئه قــــــــــتل
بسکه شها ب ازغمش داد و فغـان کرده است قصد فراق از تن غمــــــزده جان کرده است
منــــــتظر لحـــــظه د یـــــد ن آن بـت شــــدن روح مـرا پاک بــی تا ب و توا ن کرده است
خــــــیل تمــــنا از او برده ز مــــن آ بــــــــرو شهـره مـرا زین سبب دردوجهان کرده است
خواسته ام صد کرت زو که نشــــــا نم دهــــد آنچه که در زیر آن جا مه نهــا ن کرده است
او پس از اصــــــرار من در پی ا نکـــــا رهـا تو طــــئه قــــــتل را هـــــمره آن کرده است
در عجــبم کــاو مـــرا ا ز چه ســـبب بهر خود زین همه مشتا ق دلخسـته نشان کرده است
خـــنجر مژگـــان خویش را بدو صد فوت وفن قا عـــد تا وا رد ا یــــن جــــریان کرده است
خواهش بی حــــد من در پی فـــرجام خواست محــــکمه دا د را در هیــــــــجان کرده است
با حر کـــا تش هر آن نکــته که در عشق بود بهـر من خســـته دل خوب بـــیان کرده است
شهــــد لبش را چه گویم که ز شــــیرینی ا ش بر لـب من از عســل ســیل روان کرده است
زهــر جـــفائی که نوشـــیده ام عمـری شها ب شـعـر قشـــنگ مــرا آینه ســا ن کرده است
206-3-34
در دفتر لطائف الحیل
د لخـــــــرا ش
به هم می رسـیدیم آن عصر سـرد من و او به نا گــاه در یک گــذ ر
نه من دیده بودم و را قــبل ا ز آن نه او هم زمن داشت یک جوخبر
* * *
می آمـــد فـــریـــبا ولی با حجـا ب ســـرا پاش ممـــــــلو از نا ز بود
دل خســـته درد مـــندی چـــو مـن در آن وقت با غصـــه دمساز بود
* * *
نگــــو علــت ناز او کفــش اوست که بنـد ش ز فرســـودگی پاره بود
و ذهــــــنم تهی از غم د خــــــتری فــــــریـــبا ولی سخت بیچاره بود
* * *
چــــو آمــد ز پهلوی من رد شــود جــدا گشت ا ز کفش او بـــــند آ ن
و من هــــم خــدا را از این ا تفا ق فــــرو ریخت در هـــم دلم نا گهان
* * *
خجـــــا لت کشــیدم نگـــا هش کنم چه شخصیتی گرم ومجبوب داشت
موقـــر، متین ، با حــیا منضـــــبط چقد ر آن صـنم حالتی خوب داشت
* * *
پس ازلحظه ای چند چون اوگذشت نگـــــا هش نمودم ببــــینم که بود
ولی دیدم آ ن د خـــتر خو ب و نا ز بشد ت ازا ین وضع دستپاچه بود
* * *
همـــی رفت لنـــــگان برِِســـنگ ها بوضـعی که د رپای کفشی نداشت
ســـر افــــکنده ما ننـــد دلتنگ هــا ویک لنگه کفشی که دردست داشت
* * *
در آن جـآ دو چشمم پراز اشگ شد غـــا زه ای باز بر دل نشــــست
د لی هـــم که مجروح و پر درد بود نـدا نم چرا باز در هــم شکست
* * *
خـــدا ر ا قســـم دا دمش تا مــــبا د خـــلد ســــنگ تیزی کف پـــای او
که در مــــــنظر چشــــم من دختری شـــود سـرخ از شـرم ســیمای او
غــــدیر 1415 مصادف با اردی بهشت1374
207-22-35
در دفتر غزل قدیم
چهارده ســـاله
مــــلیح دلـــــبر من را دهــند اگر به منش هــزار بوسه سـتا نم من از لب و دهنش
به چـــارده برسیه است و جلوه هـای بدیع فـــرو فــتا ده به وقت کرشــمه از بدنش
هـــــزار کام بر آرد زمن به اذن ولیــــــش زپرده گر بدر آرد رخ چـــو یا ســـــمنش
نـــــبات و نقــل ندارد حــلاوتی که مــد ا م عسـل چکد به خــدا از لـب شکر شکنش
زچرخ دل بـــــبرد رقص نوک پــــنجه وی هـر آن زمــان که بریزد زچین پیرهـنـش
نخـــواهم ار که بـــلائی به او رسد با شــد جهان وهرچه دراوبوده است سربه تنش
شهــــاب دائم از آن مه سخـــنوری آمــوز که داده رونق ، بازار لطف را سخن اش
208-23-36
در دفتر غزل قدیم
حاشــای عشق
نه تنهــا من شدم رسوا به مجنونی و شیدائی که رسواکرده خلقی را زعشق آن یارهرجائی
به دنبالش کشــید از روز اول عارف وعا می فقــط ما را نکــرد اغوا بدان طرز شکر خائی
تمـام خلق روز و شب ز درد عشق می سوزد عیان خواهد شد ا راین پرده بالا رفت رعنائی
علــــیرغم بسی تر دامنی ها در شگــفتم چون کسی را نیست درا فشای این سر هیچ یارائی
به حاشا زد هرآنکس داشت با او یک سر وسری چـرا ا فشا شود کـــاری که باز آرد پشیما نی
ز درد آ برو خــودرا نکرد افشـــا کســی ورنه کـدام عا شق نشــد شــیدا عرا قی یا بخارائی
پر پــروانه خا کسـتر شد از شوق وصا ل امّـا نشــد آیا وجود شمــع آب از فــرط شـــیدا ئی
شهاب وشـیخ وصوفی هم چه شـبهائی که پنهانی بدور از چشم ها کردند در کویش صف آرائی
اردی بهشــت مــا ه 1374
209-4-37
در دفتر لطائف الحیل
وفـــــــا ی مـــــرد
در ا وج عشـق ورزی های آن دو شــکر بین دو تا شـان آ ب میشد
گواه عشق بی ا ند ا زه شان نــیز در آن شــب پــرتو مهـتا ب میشد
* * *
زنش در آن نسیم روحــــــــــپرور فــــرو می خـــواند همــراه ترانه
ترنــــم هـــای عشقی آتشــــین را بــگوش شــوهــــر خود عاشقانه
* * *
ســر صحبت بــطور نا خود آ گا ه شـد آنشب باز روی مرگ ومردن
جـــفا کردن و یا عمــــر در ا زی درون سـوگ همسرغوطه خوردن
* * *
در اثـــــبا ت و فا داری زنش باز بر ا یـش ا ز صــدا قت حـرفها زد
سخنها دا شت ا زشوهـر نکردن چقدر آن شـب دم از مهرو وفا زد
* * *
نخـــواهم داد بعد از تو ا جــــآزه که رخســآ ر مــــرا مردی ببـــیند
خــدا را می شوم آب ار بخــواهد گــــلی ا ز بوســـــتان من بچیــند
* * *
و شـوهر ساکت ومبهوت و آرام به مثـل چا ر پآ ئی سـر در آخور
فقط میگفت در تصد یق هرحرف عـزیزم به خـد ا منهم همین طور
* * *
نمیــدا نم چه پیش آمــد که نا گاه زن بیچــــاره پــر پـر زد و مـــرد
و خـــــــیلی ا ز ا مــید و آرزو را دریـغــا وقت رفتن با خودش برد
* * *
نشست آن مرد درسوگ زن خویش برا یـش فا تحــه بگرفت زان پس
مرا ســــم هــا مفصـــل بود لیکن فقط ســـوم گرفت و هـــفته و بس
* * *
سـرِ خا کش مراسم داشت آن روز زنا ن بی شــــما ری بود آن جـــا
به رغم مــــاتم و سوگ فـــراوان حواســش بود دا ئــم توی زن هـا
* * *
که زین خــیل بــلند سو گــوارا ن کدامــــین می شــود رخــت تن من
کدامین یک ا ز ین زنهای حا ضر خـــدا یا می شود زین پس زن من
210-3-38
در دفتر مراثی و مناقب
عا شـــــورا ئی
دیار کـــوفیان هـــنوز بوی خواب میدهـد هـنوز اهـل کوفه را جـفا عذا ب می دهــد
صـدای نا له از خرابه های شام می رسد که صد خبر ز مـردمی همه خراب میدهد
* * *
ببــین به آب آ وری که خود لبان تشنه را برای کود کان تشــنه لب جوا ب می دهد
به ضــربه ای زتیغ زهرناک کینه ای عدو کـــــنار نهر عـــلقمه چگونه آب می دهد
* * *
چگونه میشودکه یک پدربه نورچشم خود درون عرصه قــــتا ل اذن رکا ب می دهد
و با زبان خشک خود به کام تشنه ناک وی چه صاد قا نه جان به نسل بوتراب میدهد
* * *
چــگونه نیزه سه شــعبه چو برق حرمله برای حـلق کودکی به خود شتا ب می دهد
پــیام آخــرین فغـــان شـــیرخوار تشنه را کـــدام جـــــرأتی به مـــآدرش رباب میدهد
* * *
هنوز د ختری سه سـا له با خیا ل کودکی که بـوی د لـــــنوا زعطـــر ناب می دهــــد
درون خیمه مهد کودکی بخون طپــیده را که خـآلی ا زعلی ا صـغر است تا ب میدهد
* * *
وقـــلب غرق مـــا تم زنی اســــیر وبینوا میــــان خـــیمه هـــا بوی کـــبا ب می دهد
صـدای جغـدی آشنا به گوش میرسد ولی دیا ر کـوفـیان هـــنوز بوی خواب می دهد
211-24-39
در دفتر غزل قدیم
عــــــبرت
رواق مـنظر چشـمم نـکردی ساق سـیمین را نبود اغماض براینحال زارآن چشم بد بین را
اگر بر من نظـر با زی نمی زیـبد د رست ا مّا نخواهم ازتوای سـیمین بدن این رسم وآئین را
ز حــظ چشـم محرومـم نکن با نا جوا نمردی توئی کزمهرخی محظوظ کردی چشم پروین را
نمی دا نم چـرا خســرو برغم خیل مـهرویا ن ز کف درراه شـیرین د اد هم دلرا وهم دینرا
ز فــرط عاشقی فرها د شد مشهور شهر ا مّا خیا نت پیشگی رسوای عا لم کرد شیرین را
زکوه بیســتون د یشب می آمد نا له ای گـویا که میبرد ا زسرفرهاد شـیرین خواب شیرین را
جهـا نی را بدست آ ورد جمشید از سرقد رت ولی هشت از سـرنخوت زمین جام جهان بین را
بیا رحمی کن وقـلب شهاب سـا ده را نشـکن نمیارزد هزارا ن بوسـه یک مثقال نفرین را
212-4-40
در دفتر مراثی و منا قب
داغ هــا ی زینب
دوان بر ســر زنان ،شیون کنا ن هی فغـــان می کرد با با جـــدمان رفت
برای د خــتری شــآ ید ســـه ســـا له تمــــا م طا قت و تاب وتوا ن رفت
* * *
نخســـتین داغ زینب این شد ای وای پس از آن دا ئما چشم تری داشت
فــــــلک با رفـــتن جــــد عـــــزیزش برایش د ا غ هـای د یگری داشت
* * *
زمرگ جـــّد او بگــــذ شت چــــند ی که مـــا در نا گـهان پر،پر زد ومرد
و زینب چهــآ ر ســا له با ر د یــــگر در این جا هم ز مرگ مادر ا فسرد
* * *
پس از زهــــرای اطهر زینــــبش را درون هــــــا له ای از درد د یــد ند
بنی هـــــا شم به جز بر خـا ک زهرا چنین دو شـــیزه را جـا ئی ند ید ند
* * *
درون کوچه هــای کــــوفه ســــر را به د یوا ری دمی بنهــــــــآ د آ رام
به تنهـــــا ئــی درون غـــــربتی داغ فـــرو می رفت با نــوئی سر انجام
* * *
در آن د م یــــــا د آ ن روز تب آ لود که مــــــا در را کــــفن کردند ا فتاد
زلای چشــم هایش قـطره ای ا شگ به روی گــــو نه هــای زینب ا فتاد
* * *
برای مـا د ر آ ن جــا درد و دل کرد چه سـختی ها کشـیدم ما در ازچرخ
ز تـــلخی ها که بر من وا رد آ مــــد نمی کردم چنـین من باور ا ز چرخ
* * *
در آ ن روزی که با قـلبی پر از درد تو رفـتی زین سـرای غم سـبکـبا ر
نمیــــدانی که بر زینب چــــه آ مـــد ز د اغ و د رد وغم بسـیا ر بسـیا ر
* * *
تو را می خواســتم قبل ا ز و فا تت تمـــــا شا یت کـــنم بســـیار مــاد ر
و لی تا عمـــــر د ا رم می نشــــینم به یــــا د ت تا سحر بـــیدار مــاد ر
* * *
زمــا نی که بقـــیع آ رام و تنها ست به د ید ا رت می آ یـم مـاد ر آن جا
شـــبی یا د ر غروبی نیـــمه تا ریک که دارم با تو مـــاد ر د رد دل هــا
* * *
چــقد ر آ رامگا هت د ر شــبا نگا ه به زیر پرتو مـه مـــا تم ا فـزا ست
هـــنوز ا ز فــرط بیما ری ســکوتت درون مــا تم و غم پای بر جا ست
* * *
به با با هـــم نهـــا نی گــاه و بیگاه به دور ا ز کـوفـیان سـر میزنم من
هــــنوز ا ز بهر خــا رتوی چشمش به دل ا ز غصــه خنــجر میزنم من
* * *
هـــنوز آ ن زخم هـــای پا ره پا ره به روی صورت او تازه مانده است
غــــبا ر قــــرن هــا غــصه را هــم فــلک بر چــهره زینب نشانده است
* * *
شـــبا نــگه نا له درد د و مــو جود به گو شم می رســـد تا صبح هنگام
یکی زا نهـا ز درد و رنج با با ست یکی هم نا له هـــای بوم ا ز این بام
* * *
بقـــدری گشـــته ا ز مـــاتم د لم پــر که پیــش چشم من خــــار است دنیا
هـــزاران د اغ چون بر چهره دا رم خجـــا لت می کشــــم ا ز روی با با
* * *
نگــــاهم می کـند دزدا نه گـــــا هی که بیــــند دا غ هــــای صـــورتم را
و با ا ین کـــار می خواهد کمی هـم ز قـــلبش وا کــند کوهی ز غـــم را
* * *
حـسن را هـم نـــبودی تـا ببــــــینی به جـای آ ب نوشـــین زهــــر دادند
جوا ب حـــلم بـــی ا ند ا زه ا ش را به خشــــم و کینه و با قهــــر دادند
* * *
زبا ن روزه د ا ری د ا شت آن روز به زهـــر ا فــطار خو د وا کرد آخر
ندیدی او چه وضعی را پس ا ز آ ن درون خــــا نه پـــید ا کـــرد آخـــــر
* * *
برایش شـــــیر آوردم که نوشــــــد زکـف می د اد آ ن تـا ب و توان را
ســـرش را با دو دســتا نم گر فــتم کمـک کردم که بـــیرون ریزد آ نرا
* * *
در اســــتفراغ ا و خــون بود مــادر به حـا لش هـر د وا ئی بی اثر بود
درون طشت خون هم دید م ای وای پراز تک پاره هـا ی یک جگر بود
* * *
نه قــند یلی ،نه شمـــعی نه چراغی نه یک همسـا یه ای در ظلمت شب
حسـین آن شب مرتب گریه می کرد و قا سم طـفلکی می سوخت در تب
* * *
و زینب از فــلک یکـــبار د یـــــگر به قـــلب مهـر با نش داغ میخـورد
در آن جــا ، کربـــلا آن روز جمـعه که خورشـید ازچنین داغی بیافسرد
* * *
به روی خـا ک ها یک زن دو زانو و لو می شد به مــثل د اغـد ا ران
و رگ هـــــای سری بــبریده میشد میـــن خون و آ تش بوسـه با ران
اول خرداد ماه 1374
اربعین 1416
213-25-41
در دفتر غزل قدیم
معـنی د ین
پنجه در پیجش آن خرمن مو یعنی دین شوق بی شا ئبه دروصلت ا ویعنی دین
تا سحر هــمره یک مشت معمّم هرشب در خم کوچه او عــــربده جو یعنی دین
لب زمی گشـته کف آ لود وردا ترگشته ساغری برکف و دردست سبویعنی دین
بوسه ای ا ز لب عــنا بی او پنهـــا نی بســـتدن با دو لب هشـته فرو یعنی دین
در تمــــنای شـــرر با ر تصاحب کردن پی یوسف صفتی درتک و پو یعنی دین
شــیخ را ا ز سـر سجاده خود دزد یدن مست بنمـوده و بنمـوده و لو یعنی دین
صحبت عارف بیخود شده را بشـنید ن هرچه آن بی سـروپا گفت بگویعنی دین
خلوتی سرخوش ورقصی وسماعی وشهاب زهره بنشــسته ورا روی برویعنی دین
تـــــیر مـــاه 1374
214-5-42
در دفتر لطائف الحیل
بی خآ نمـا ن
می شد آن شب خیس یک زن زیر بارا ن کاملا باز می شـد چون شب دی خســته از جان کاملا
جاده هـــا می شد تهی از رفت و آمد های تـــند قا مت شهـــر ا ز صد ا می گشت عریان کــا ملا
می فـتاد ا ز فــرط رنجی بی امـــان بر روی هم پـــلک هـای خســـــــته وسـرد خیا بان کـــا ملا
یک طرف هم کود کانی بی گناه آن سوی شهــر منتـــــظر د ر با ز گشـــت مـــادر و نان کــا ملا
در نگـــا هش اضـــطرا بی تلخ میزد موج موج لمس می شد در تنــش روحی پریشـــان کـا ملا
مــرد هائی از کنارش رد شـــد ند ا مّـا چه سود مرده بود آ ن شب رگ مــردی در انسان کا ملا
بی تفا وت بود آ ن شب هر که از آنسو گذ شت قبـضه می شد در حصــاری تنگ وجدان کا ملا
زخــــم فریادی ز حـــــلقوم زنی بی خا نـــــمان می رســـید آن جـــآ به گوش پا سـبا نان کا ملا
توی ا ین شهرخراب ا مشـب چرا یکمرد نیست تا کـــند دردی که در من هسـت درمــا ن کا ملا
لـــیک می دیدم زنی مهجور و مضطر با ز هم ضربه هــا می خورد ا ز شـــلا ق با ران کا ملا
ظهر دوشنبه 9/ 5/1374 از ساعت 5/1 تا 3
215-2-43
در دفتر نمــــاز
نمـــاز صبح
بارور می شــد در آن شب باور مهـــتا ب نـــیز رویـشی پرمیمــنت د ر لحــظه های نـا ب نـــیز
در نســیمی روحپـــرور رقص موزون و بد یـع دیده می شــد بی گـــمان در موج هــآی آب نـیز
غوک ها زان دور می آمـــد صداشان تا بگوش مست می شــد ا ز تـــرنّم عـرصــه تا لاب نیــز
می پرید ا ز پشت پـــلک چشــــم های پـــیرمرد رخوت گــــنگ و مـــلال آ لوده یک خواب نیـز
دیدم ا و را با د لی آ را م و قـــــــلبی مطمـــــئن در وضــو زان برکـه با یک چهـره شادا ب نیز
اشــــگ می شد مــا نع یک رویت بی حـد بــلند با نمــــا ز صــبح ا و می رفت از تن تا ب نــیز
کــاش می شد در فضــای ســربی صبحی خنک سـرقت ا ز پیشـا نی ای یک بوسـه نا یا ب نیـز
216-2-44
در دفتر غزل جدید
بی دردی
گفت غم را در دل یک مــرد باور می کنم رنج را د ر چهره هآی زرد باور می کنم
گفت تک تک لحظه های فرصت بگذ شته را لا بــلا ی عمــر یک ولــگرد باور می کنم
در مصاف خواهش فرزندی از با با ی پیر خآ طری شــرمنده را با درد باور می کنم
تا ب مــردی را که در زیر فـشا ر زند گی خم به ابرویش نمی آورد باور می کــــنم
کـار ا وئی را که ا ز درد بـــقای عـــزّتش چهره را چون رنگ خون می کرد باورمیکنم
گفتم آن بــط راکه ازطوفان ندارد هیچ باک من هم آن جآ دردیاری سـرد باورمی کنم
گفت آری لیک این حرف سراسر مفت را اضـطرا را ا ز توی نا مـــرد باور می کنم
اواخــــرشهـــریور ماه 1374
217-26-45
در دفتر غزل قدیم
راه نان خــوردن
مـــاکه عمری با ده را با لا له رویان خورده ایم نوش جان با شـد ولی با قیمت جــان خورده ایم
قیمتش هر چــــند با لا هــست در بــا زار عشق با ز عــلیرغم چنین توصـــیف ارزان خورده ایم
گر چه حــــالا مسجدی هســـتیم در ظاهــر ولی غـبطه هــا بی حد به کا ر باده نوشان خورده ایم
می کشی بســیار آسان ا ست ا مّـــا ما یک عمر خون دل هـــــا با بت این کــآ ر آسان خورده ایم
یا د آن دردی کــشی هــای نهــا نی هم به خـــیر وان قسـم هائی که براین عهد پیمان خورده ایم
منــع ما می کرد شـــیخ ا مّــا نمی دانسـت مــــا سا لیان سـا ل ازاین راه و روش نان خورده ایم
هــای و هوی شحنه هم در کار ما کاری نــــبود کـآ ندرین تهـدید ها چون گرگ باران خورده ایم
سهــم مــا گهــــگاه ا گر ا ز یک شراب تلخ بود هــرچه را خورد یم با ا مّید درمـــان خورده ایم
ســـفرۀ درد د ل مــا پیش کس گـــسترد ه نیست ورنه خونهآی فراوانی ازا ین خوان خورده ایم
ا نفــکا کی نیست بین مـــا شها با، با شــــرا ب کز ازل چون شا نه بر زلف پریشـان خورده ایم
مــا ومی با هــــم شهــــآبا در یک الحاق بسیط
دوازدهم مهـــر مــاه 1374
218-27-46
در دفتر غزل قدیم
خواهش
ای د لــــبر ســــــیمین بد ن مـــاه جبیــــم ا ی رونق بـــازا ر شهــا ب ای همه دیــــنم
من بی تو وهم صحبتی ات ای صنم شوخ با درد بــــه وللــــه شـــب و روز قــــــرینم
رحمی به من خـا کی بی نشو و نمــا کــن آخـر من در مــا نده از این خـا ک و زمیـنم
امـروز بــدین حـا ل که می بینی ام ا زغم صــــد وای به حــا ل نفـــس با ز پســـــینم
چندی است که من درپی یک پا سخ مثبت زان لعــــل گهـــر با ر و مــلیح و نمـــکینم
حــا ل آمــده ام تا به تو بی پرده بــــگویم ای دلـــــــبر ســــیمین بد ن مــــا ه جـــبینم
می خواهم ازآن رو که به مهتاب شــبیهی بی چـــا در و رو بــنده تو را ســـیر ببــینم
اکــــنون که شـــنیدی هـــمه حرف د لم را وا نگـــــاه نمــودم به تو ثا بت که چنیـــنم
ا ز بهــــر خدا وند جوا بـــــــم بــده آ یــــا با این همـــه خوا هـــش بروم یا بنشــــینم
چون برق شــــهاب از ته دل گوی صریحا
بیســــتم مهــــر مـــاه 1374
219-6-47
در دفتر لطائف الحیل
ا یثـــــا ر
بحث مــا در مورد یک لقمه نا ن بود با ز گفتگو هــا در حصـا ر نا ن و د ندان بود باز
در کـــنار سفره ای صحبت سـرایثا ر بود لب مطلب تکیه اش بر روی انسا ن بود باز
چشمهای کودکان ممـلّوازیک حرص ناب در پـی بلـــعـید ن نـــــا ن فـــراوا ن بود باز
بچه هائی بی توان با دستهائی سوی نان نا ن درون سفره درهرســوپریشا ن بود باز
حدس می شد که فـــکر مادری ا یثــا رگر دا ئما د ر حول و حوش هـد یه جان بود باز
بحث کم خوردن برای سیری این کودکان بین ما د ر با خودش درعهد وپیمان بود باز
دست خود شستن برغم اشتها ازسفره چون هـد یه یک شاخه گــل از باغ وجدان بود باز
روح من در وسعت رفــتا ر خوب مادری کــــا ملا مجــذوب یک دریای ایمان بود باز
18مهـــر مــا ه 1374
220-28-48
در دفتر غزل قدیم
پــــیوند
منی که د یده براه تو ای صــنم گره زده ا م دل شـکسته خودرا به درد و غم گره زده ام
یکعمرخاطره ات رابه اشگ وناله گاهگاهی ز شا م تا به سحر گه به هر شبم گره زده ام
ز التهاب درونم مپرس چون به یک صلوات تمــا م وسعت آن را به یک تــبم گره زده ام
کمی ز قـــند لبت را و کــا م تلخ مزه خود را ز بوسه هاکه نشسته است برلبم گره زده ام
نگـــــاه پــر ز تمـــنای چشم تشــنه کا مم را به تا ر وپو د حیای تو بیش وکم گره زده ام
هـزاررشــته جان راز عشقت از پریوش من چو رشــته ای به ضریح همین حرم گره زده ام
به سعی تا مه شـبی چون شهاب لطف تو را ز مــروه تـــا بـــه صــفا بــا د لم گره زده ام
221-1-49
در دفتر آموزش وپرورش
لـــــــطف
دو تا دا نش آموز یک روز عصـــر چپــــید نــد در پشــت د یـــوا ر هــا
کسی هم نفهمــــید آ ن عصر ســرد چــه کـرد نــــد با یکـــد گر کـا رهــا
ولی من که می د یـد م آن کــــار را بر آن گـــــریه هــا کرده ا م با رهــا
یکیشـان که می بود از آن د یگری کمی پخـــته تر مثــل هشــــــیا رهــا
در انجــا م کاری تمـــــنا ش کــــرد پس ا ز ا ین که می د یــــد آزارهــا
پس ازاینکه این خواهش انجام شد و بنمـــود تأ ثـــــیر تـــــــکرا ر هــا
بیا ندا خت پائین پـــس از این عمل ســــرش را به مثــل گــــنه کار هــا
خجـــآلت ســـرا پای ا ورا گــــرفت شـــد عا جز ز ا یرا د گـــــفـتار هــا
از اوخواست این را نگوید به کس د را ین با ره هم کرد ا صــــرارهــا
پس ا ز آن به سرعت از او دورشد نهــــان گشت پشـت عـــــلفزا ر هـا
چــه د یدم در آن روز کــز فرط غم شــــدم مــد تی مثــــــل بیــــما رهــا
* * *
در آن جـــا در آورد یک هــد یه را ز زیر لـــباســـش چو غم خوا رهــا
بدو گـــفت این هــدیه را مـــــا درم خــــریده است روزی ز بــا زار هــا
مـر تـــب قـــسم د اد تـا بســـــته را قـــبولش کــــند خـآ لی ا ز عا ر هــا
پس ازآن که این خواهش انجام شد و بنمــــود تأ ثــــــیر تــــــکرار هــا
به سـرعت از آن نو جوان دور شد نهـــان گشـت پشـت عــــــلفزار هــا
پــدرمرده بگشـــود چون بســته را یقین گــــشت پیش من انگـــا ر هــا
نگــــــاهــم به پـــیراهن پشــمی ای در آ ویخت خــــا لی ز پـــندا ر هــا
در آن جـا چو فهمــیدم آن نو جوان چه بــد قصـدش ازخرج د ینا رهــا
خـــدا ر ا دو چشمم پرا ز اشگ شد در آ ن شب زدم تا سحــر زا ر هــا
که یک د ا نش آموزاز روی صدق کـــــند با رفـیقـش چه رفــــتا رهــا
اواخـــــــر آبا ن مــــاه 1373
222-2-50
در دفتر شهدا جبهه و جنگ
برا ی بســـیجی
یک بســیجی هر زمان از دور پیدا می شود به خـــدا چشـمان من غرق تما شـا می شود
من به رغم سنگـد ل بودن نمــید ا نم چـــرا جـــا ی ا ین اعجوبه در کنج دلم وا می شود
گـفته ام خورشید اگرهم جای من باشد دلش با تــــمام روشــنی آ ئیــــنه آ ســــا می شود
دل زشوق رویت آن قد و قـامت پیش ازاین غرق خون می بود حا لا پر ز سودا می شود
وسعـــت فـیض مـــرا م خا لص بی حــد ا و با توا ضــع های بی غش عا لم آرا می شود
در حصــار بی کـــران پهـــنه پیشا نی ا ش آیه هـــآی سرخ رنگ عــشق معنا می شود
موســم پژوا ک غم صــد آ یه ا مّن یجـــیب در فضـــای بین لب ها یش شکوفا می شود
در مســـیر آرزو های بـــــلند ش کـــر بــلا باضریحی سا ده و شش گوشه پیدا می شود
از شماهاهم چه پنهان زان قعود وزین قیام صد قیامت در د ل ســـــجا ده بر پا می شود
را ست می گویم عزیزان با سرا پای وجود درهمان وقتیکه اشگ ازشوق دریا می شود
در کـــنار یک بســیجی مطمئنا کهکشـــا ن با تمـــام آن چه در آن هست زیـــبا می شود
مهــــر مـــاه 1374 به منا سبت هفته بســیج
در دفتر شهدا جبهه و جنگ
برای بسیجی
یک بسیجی هر زمان از دور پیدا می شود
به خدا چشـمان من غرق تماشا می شود
من به رغم سنگـدل بودن نمی دانم چـــرا
جای این اعجوبه در کنج دلم وا می شود
گـفته ام خورشید اگرهم جای من باشد دلش
با تمام روشنی آئینه آسا می شود
دل ز شوق رویت آن قد و قـامت پیش ازاین
غرق خون می بود حالا پر ز سودا می شود
وسعت فیض مرام خا لص بی حد او
با تواضع های بی غش عا لم آرا می شود
در حصار بی کران پهنه پیشانی اش
آیه های سرخ رنگ عشق معنا می شود
موسم پژوا ک غم صد آیه امّن یجیب
در فضای بین لب هایش شکوفا می شود
در مسیر آرزو های بلندش کربلا
با ضریحی ساده و شش گوشه پیدا می شود
از شماها هم چه پنهان زان قعود وزین قیام
صد قیامت در دل سجاده بر پا می شود
راست می گویم عزیزان با سراپای وجود
درهمان وقتی که اشگ ازشوق دریا می شود
در کنار یک بسیجی مطمئنا کهکشان
با تمام آن چه در آن هست زیبا می شود
مهر ماه 1374 به مناسبت هفته بســیج
223-29-51
در دفتر غزل قدیم
نا کـــــامی
ای دل ز چه یک عــمر به کا می نرســید ی مــــردا نه به یک عشــرت تا می نرســـیدی
از چیست که با ا ین همه رسوائی در شهــر در محکــــــمه عـــشق به نا می نرســــیدی
ای مرغ خوش الحا ن ســرا پا همه پــروا ز ا ز چیست که ســر گشته به بامی نرســیدی
ای آ نکه به جــا م همه می ریخــته ای درد لب تشـنه چرا خود تو به جـــا می نرســیدی
عصـــیان زده د ر جـــمع مهّـــما ت دریغـــا از رتــــبه فــــتا دی به مقــــا می نرســـیدی
ای بغض نفس گــــیر گـــلو از چه سبب باز پژ مردی و آ خــــــر به کـــلا می نرســـیدی
ای بچــه ســر راهــــی بیچــــآره مــــگر تو صـــبحا نه نخوردی که به شــامی نرسـیدی
با این هــــمه تســــلیم شهــا با دل خــود را خوش دا ر گـر آ خـر به سـلا می نر ســیدی
زیـرا که د ر این بزم پرا ز عشرت و مستی تنهـــا تو نـــبودی که به جــا می نر ســیدی
جمعه 6/ آ بان مـــاه 1374
224-5-52
دفتر منا قب ومراثی
و لا دت عـــــلی
ا بوطا لب نگـــاهش تا ســــحر گاه به دور کـعبه صــد ها با ر چــرخید
لبــــا نش هم به تحــلیل بسی ژرف هـــــزا ران غـنچه تو حــید می چید
* * *
دو روز پیش مــــردم خوب د ید ند زنـــی تنهـا طو اف کـــعبه می کرد
و لی بی آ ن که ا نســا نی بفهـــمد به خود پــیوسته می پیچـید از درد
* * *
مـــــــلائک دور آ ن زن را گرفـتند و از چشـمان مردم گــشت پنهـــآ ن
در آن دم قد ســـــیان بود ند محرم و نا محـــرم در آن جا بود ا نســا ن
* * *
شـــمیم عطر لـّذ ت بخش یک د رد د رونش چنگ می ا ند ا خت کم کم
ولی بر تا ر و پــــــود خســـته وی فرو مــیریخت شـا دی ها یک عالم
* * *
و فــــرد ا صبح ا هـــل مکّه د ید ند که خورشید ا ز درون مـکه سر زد
به یمن طلعـــتی این گونه تا حشـــر ز بـــام چــرخ ظلمـــت با ل وپر زد
* * *
به نا گــــه چهره مظـلـــوم تا ریــخ دمی ازفرط خوشحا لی گل اندا خت
میـــا ن اهـــــتزا ز دسـت هــــا یش غم یک عمر حرما ن رنگ میباخت
* * *
در آن هــنگام ابو طا لب ز اخلاص خــــدای کــعبه را می کرد مهمــان
نظر می جست ا ز او بر نا م فرزند و بی شک می پذیرفت ا زسر جان
* * *
و وقتی هم که نا مش می نـها د ند شــــدند ا فــــلا کیا ن غرق تما شـا
به ا مــــر حضرت حق نام او شـــد علی، عا لی ،عــــلو ،ا علا ،معّــلی
225-30-53
در دفتر غزل قدیم
د لــــــبا ختگی
در جهان هم چو منی و اله و د لبـاخته نیست دشـــنه ای همچو خط و خا ل تو هم آخته نیست
با چنین وصف که در حیطه دلـــباختگی است کا ری ا ز د ست من با خـــته دل سا خته نیست
مطمئنم که در این شهــر کسی چون من و دل که به عشقت هـمه دم یک تـــنه پرداخته نیست
خـــرمن عـشق کـسی همچو من سو خــته دل ز آتش عـشق تو ا ین قــد ر بر افــراخته نیست
آن قد ر شهر ه شهــرم به ز دل خون خوردن که به خون خــواری من جا نی بشـناخته نیست
عا شـــقی را ز مــن و فــا خته با ید آ موخت که کسی بیــشتر عا شق ز مـن و فـا خته نیست
ســوختم از غم هجــر تو و در قــلب تو نــــیز ذره ای رحم بر این ســــینه که بگداخته نیست
چون شهـا ب از غم عـشق تو کسی تا اینقد ر مورد هجمــۀ صد لشــــگر غم تــا خــته نیست
1373
226-3-54
در دفتر غزل جدید
تــــــــــــنور
بـــیا کـه عکس بگــــیریم د ر کــنا رتنور خوش است عکس گرفتن به ا فـتخارتنور
برای اینـــکه ملائک نمــوده اند هــــــمه ســپا س های فــرا وان نــــثا ر کا ر تنور
در آن دمی که شکم های گشنه سیر شود صــفا کنیم فـــرا وا ن به ا عـتــــبا ر تنور
د عــــا کنیم که هــر گز نیـاید آن وقــــتی که دورهــــم بنشــــینیم بر مــــزا ر تـــنور
شب هـــبوط به شهری که بود فا قـد نا ن گـر ســنگان همه د ید یم جا ن نـثا ر تنور
همیشه واهمه دارم ازاین که خشک شود دمی ز بخـــت بــــد نا نــــوا ویا ر تــــنور
فلک سزاست که هر دم نماید از سرشوق هـــزا ر بوســه به تقــد یم بر عذ ار تنــور
1373
227-31-55
در دفتر غزل قدیم
نگا ر چشم آ بی
اگر یکــــد م ببــــینم آن نگــآ ر چشـم آ بی را به نســـیان می ســـپارم تا ابد زاهـد مــآ بی را
ز تقـوی می برم آ ن دم که بینم می کند کا مل چنین چشـمان آ بی رنگ رخساری شرا بی را
ندارم اعــترا ضی هـیچ ا گر قا ضی عـلیه من بخــط خویشـــتن صـادر کند حکمی غیا بی را
غمش هر چند گهــگاهی تحمــل می شود ا مّا مـــــکّـد ر می کــند ا بری فضا ئی آ فتا بی را
ز آ هــم می تـوا ن پی برد بر سو ز درون من که از دودش توا ن بشـنا خت د کّان کـبا بی را
به وقت خشکسا لی دیده هـا ئی می شود پید ا که از بسـیاری ا شگـش کند جبران کم آ بی را
به بد وضـعی ز من بگرفت رو را من نمیدا نم چــرا د و لت نمی گــیرد جلوی بد حجــا بی را
خــرا بم می کند می گر بدان از غصه رو آ رم که مشگل می شود تعمیر کردن این خرابی را
شهــآب آسا بدام اندا خـتم او را و درگو شـش کــــلام د لنـــــشینی گـفتم و حرفی حسا بی را
که هــر وقتی تو را درچادر مشـگیت می بینم به یاد آرم شـبا نگاهی قشنگ و ما هـتا بی را
تورا ای مه جبین در چادرمشگی چو می بینم
از 16 تا 23 آذر مـــاه 1374
228-3-56
در دفتر شهدا جبهه و جنــگ
راز و نـــــــیا ز
( به لهجه نجـــف آبادی)
نصمی شب کو اهلی خونه رو خواب میگرفت نیم تونم بوگم همـــش آمو تو بعضی ازشـــبا
وخ می ساد تو تا ریکی ازسکولی حیا طشون مـــیومـد آسـیکی آ ،آسّه می رفت با نوکی پا
سر شو با لا می کرد آ زل می زد تو آ سـمون ناغا فل اشگاش میریخت تودومنی ستارهها
می لخید توزیرزیمین میرفت ی گوشی می نشس بی ای کو کسی بیدارشــد آ بدو نی هیچ صدا
سرشومیذاش رو خاک آ زارمیزد تا کله صاح همی طورکواشگ میریخت زمزمه میکرد با خدا
بخدا او ازی طا ق د یگه ای آ ب می گــــرفت چه شـبای داش بخدا تو سعی و مروه و صفا
ی شبی آقاش بیدارشد آ با گوش خودش شنفت صـدائی نا له می آد ا ز توئی زیر زیمین با لا
پا بــــرنه وخساد و از سکــــلی حیا طشـــون ا ومد و او مد رسید تا حول وحوشی ای صدا
ای صدا از پسرش بود کو تو او راز و نیـــاز تا الهی صـاح بگوش میخورد تو ئی تا ریکیا
همی طور کو زار میزد زمزمه میکرد با خدا آ خــدا م ا ومــــد م در خونه تو مث ی گـــد ا
می خواسم بوگـــم بیت تو را نــــیم بری د لم چن قد هـــــوا تو کرد س به خــد ا تا زگـــــیا
تو نبــــودی کو تو طوری ســــینا ا و مـــد ی آ با د سـتا ئی خودت ی آتیـــشی کرد ی به پا
تو نبودی کو به موسی خودتو نشـــون د ادی آ بهــــش گــفـتی وخی بی زن و بـــچه بــــیا
وقتی ام کو با پا وا خودش اومد تا د می طور تو بهش گــفتی با یه لحنی قشـنگ ازا و با لا
آ قــا موســـی م خــــودم خـــدام غـــــیر ا ز م کسی نیس ا گـــه بگــردی تو هـمه آ سمو نا
یاددس چن قــد ا لتماس می کردم پیـــــشی تو واسه ی دردی کو تا لا ندا شــته هـــیچ دا وا
فکرنکون ی وقت میخوام بهشتی شم نه ابد ا یا می ترســـم ا ز جهـندم مثی بعضی آ د مــا
آ مو ما خودمونیم ی حرف میخوا م بیت بزنم بدونی رو د روا سی بی چک و چونه وچـرا
تو نـــــباد به خـــاطری دلی مــام کو شـــد س ی د فه وخسی بــیای بـا ی زرحمت ای ورا
د لی م شور می زند می خواد بیا د ور تو آمو نیم تونم بـا ل بزنم چســبوند نم به ا ی خا کا
حا لا تو با م میخوای چیـکار کونی را نیمبرم آ مو وخ می سم میآم می بینمت تو جبهه ها
پدرش وقتی کو بر می گشت تو رختــــخوا ب خروسی همسایه داش میخوند توای حول و لا
تو فضـــآی سحری خوب می تونسی بی بینی ی صورت خیس آچشای پرا زا شگی ی با با
ما درش ا ز قضیه بوئی نــبرد آ م تو د لـــش ی کسی بهـش میگـفت ا ی پســرد عا شقـسا
صا با صاح کو شد بلند شد و خوب یاد مــس بقچه شو بـس آ گرفـت زیر بغلش د می سـپا
چن رو بعدش به خدا خبر اومد واس مادرش پســرد شهـید شــد س تـو حمــــله عـرا قــیا
حــالا م موندم و کوله باری ا ز غصــه و غـم علی موند س و ی حوضی پر ا ز لجن ســـیا
یکی نیس به م بوگد آ خه تو وم شـــدی آ د م تو با ا ی روئی سـیا زند گیو میخوا ی چیکا
آ مو د لداری می دم هی به خودم آ هی میگم تو میـــــباد راهی شـهید ا رو ا د ا مه بدی یا
نکونـد خسّــه بشی آ بی شی نی قـــــر بـزنی نکوند ی وقـت ا ز ا ی قــا فله د ور بیا فتــیا
یه کمی واس خاطری دلی خداوم کو شــد س یا سری پلی صرا ط روزی حسا ب با آ د مـا
خود تو فـریب نده تو گـــــیر و داری ز ند گی یه کمی د ل بکن ا ز لّذ تـــای ای کا م ســـرا
نکته ای آ خری کومیخوام وا ست بوگم اینس بـــیا بندا ز به خود ت آ کرد و کارت یه نیـگا
شهـــدا همیشه چش برات هسن یه وقت نـشد کو تو شــرمند ه بشی مـیونی جمعی شهـــد ا
229-32-57
در دفتر غزل قدیم
هم ســفر فاخته
زیر چادر رخش آ ن قدر گل ا نداخته بود که به ما ننــد یکی گوهر بگــد ا خته بود
بازدردست دوچشمش مژه را بهر شهاب مثــل صـد دشنه در زهــــر جـفا آخته بود
مو قع آمد نش در عجــبم کا ند ر شهــــر کس به غیرازمن وشیخش زچه نشناخته بود
قلبم آن موقع شروع کرد زدن چون اوهم خویش را پاک دراین حول ولا باخته بود
هشــتم ا ز شوکت ا و چشم فرو با نـرمی ورنه با عـشوه گری کارمـرا ساخته بود
قصــدم آن بود که تا حفظ نمـــــا یم دل را غافل ازآنکه به دین با سروجان تاخته بود
با وجــود هــــمه قــهر که در ذ ا تش بود به د لــــم ســـیطره معــرفت انداخته بود
در شـــگفتم که چرا خا لق یکتای قـــــدیر به چنین نپرداخته بود
کاش یک شهر دراین عشق خدا یا مید ید که دلی فـــــتنه زده هم ســـفر فاخته بود
230-4-58
در دفتر غزل جدید
عشق فـــر ا گــیر
مرا ازخود مرنجان دل درکمند طره ات گیراست د ل مفـتو نم ای فتا نه با عشق تو درگـیر است
مرانم از خود ای معـــیا ر خوبی های پنهـــا نی که ذرّات وجــودم خواســـتا ر یک تباشیر است
مــرا و حا ل را دریا ب ای مطـرب که ا ینجا نی مکـان حـکم و اســتد لا ل و عقل و تد بیر است
فضای ذهن را بــنگر که دراین کشمکش هر دم به مثل وســـعت ممـــلو از پیـــکار نخجیر است
در اضمحـــلا ل من می کوش با برق نگاه خـود به مثل تیغـه بـرّان و زهـر آ گین شمــشیر است
ز خـلف وعده ها بگــذ رنکن امروز و فردا هی که این امروز و فرداها برای مثل من دیر است
بـــیا بنــشین ببـــین در نهر های جاری روحــم تمـنا های بنیا ن ا فکـن از هرسو سرازیر است
ز طرز ا لتمــا سم میشود گفت عا شقی ایــــنک بد ون هــــیچ ترد یدی درون من فــرا گیر است
خلاصم کن به یک تیری شهاب آسا که جان من بســا درکا میا بی های خود محتاج یک تیراست
زمســتان 1374
231-33-59
در دفتر غزل قدیم
پرســـــش
نپرســــیدی زمن با هجر و غـم سر می کنی یا نه به ا شگــت پهـــنه رخســـا ر را تر می کنی یا نه
نپر ســـیدی که چشمت را برای خا طر ا شــــگی که از آن هـ ا ســرازیر است سا غر می کنی یا نه
نپر ســــیدی که با این بی سر وپائی سر کـــــویم شـــبت را تا سحــر دیوانه وش سر می کنی یا نه
به هــــنگام تما شـــــای دو چشـــــم نرگـــسم آ یا دمی فــــکر دو صـــد بـــرنده خنجر می کنی یا نه
وجودت را د رون هــا له ای از صــبر ا یـــــو بی بســـان آن گل که پر پر گشت پر پر می کنی یا نه
پس از عمری د چار درد عشقی چون منی بــودن کـنون فــــکر کــتاب و درس و دفتر می کنی یا نه
نــــپر ســـــیدی ا لفـــبای تمــــنا ی وصـــــا لم را به شـــــید ا ئی بیش ا ز حد از بــر مــی کنی یا نه
نگــــفتی هم که این سـوگ بــــلند د رد مـــندی را در اشــــعار شهــــا ب ســـا ده با ور می کنی یا نه
اســــــفند 1374
232-5-60
در دفتر غزل جدید
تقــــــــلید
در حصار بارش یک برف ســـنگین و قشنگ کز ســـر شب تا سحــر پیدار آمــد ما نده بود
با ز درتقــــلید از یک منـبع شــــایا ن لطـــف بین با یــد یا نــــــبا ید ها مــــرد د ما نده بود
با ز علیرغم یقــین های فــراوان بی د لـــــیل هم چنان مظـنون بلطفی بیش ازحد مانده بود
مثـــل قـــبلا در مســــیر تـــند بــا د زنــــد گی لای درز کهنه شــــک های بی حـد مانده بود
در مــــیان رویت رقص قشــــنگ برف هـــــا یا حفــا ظی گرم در تــــر د ید ممتد مانده بود
کا شکی در اقتباس از یک شرار گرم و خوب لا ا قــــل پروانه ســان دیشب مقلد مانده بود
زمســـــتان 1374
233-3-61
در دفتر هزلیات
فریـــــــــــب
مــــا درم را بـــا ز هم یک شـب فــــریفت با دو صد دوز و کـلک با بای لاکردار من
اتفــا قا نطفۀ منهم در آ ن شب جان گرفت شـد شروع در لابلای چرخ گردون کارمن
* * *
من هزاران دفعه زین حرمان ما لامال د رد کرده ام بی وقـفه از اعماق جان نفرینشان
وای بر برنا مه ریزیهای بی برنامه شا ن اف بر ا ین اخلاق بی شـیرا زه کج بینشان
* * *
آن منی کآنشب بشاخ تاک هستی می نشست سرنوشتی جزفراغ ودردورنج وغم نداشت
راستی در یک بــــلندای وســیع بی ثبا ت ذره ای زین بینها یت ما تم وغم کم نداشت
* * *
زندگی را بر خــلاف آن چه می پندا شـتم آن قـد رهم سـا ده وبی ما یه و آسان نبود
در شگـــفتم هـــیچ دردی به مثل درد من اینقـد رصعب ا لعلاج وسخت وبیدرمان نبود
* * *
کا شکی بابای من آن شب زفرط خستگی شام خودرا خورده یا ناخورده خوابش برده بود
تا در آن شب نطفه من مثل شب های دگر در فراسـوی هـوس های فراوان مرده بود
زمــــستا ن 1374
234-34-62
در دفتر غزل قدیم
رســــم جفا کـــآری
تو کز فـــرط عطوفت با رقیبا ن عهد می بندی چـــرا با ما ســـبکباران عاشق سست پیوندی
مگر ا ز روز آغـا زین تــمنای وصــــــا لت را درون ســینه های ما به یک نسبت نیا فکندی
چـرا حـالا بـه ما زنجـــیریان رحمی نمی آ ری و در احوال تا این حد به ظـلم و جور پا بنـدی
رقیب لا له هـــا لعل لبت گشته است ا مّا حیف نمی بینم برا ین دریای ا ز خون نقش لبخـندی
جــفا بر ما نشـد ا ند ا زه جـــور و جـــفای تو نه ا ز خوبان جوز د انی نه از خوبان کروندی
به هرکس میرسم میپوشم ازاواشگ چشمم را که رسوا ئی شـــود پنها ن ز درد آبرومــــندی
بخوانم ا ز سر رأ فت که می آ یم شهـا ب آ سا در آ غوش محّـــبت بر ا ســـا س مهر فرزندی
حــلا لت باد ا ین رسم جفا کاری و می خواهـم که مشــمول تو گردد مســـتمر لطف خدا وندی
که احوا ل تو را شــا مل شــود لطف خداوندی
خـــــرداد ماه 1375
235-2-63
در دفتر آموزش وپرورش
معّــــــــــلم
از درس و بحثــش باز می آمــد گـــچ آلود از خسـتگی وا می شد از هم تارش از پود
افـتان و خــیزان مثـل ابراهــــیم و صــالح می داد وضـــع قــوم خـود را سخت بهـبود
بار دگر می گــــفت با خــوش باوری هـــا مـــثل کــَـــرَت هـــای دگـــر بـدرود ، بدرود
چــــنگ گرانی بر گـــلوی فــــکر او بـــاز بر هـــر فــشار خویشتن هر دم می افــزود
دیشـــب ز فــــکر آب و نـــان بچــه و زن تا لحــظه هــای صـــبحدم چشمش نیـاسود
می گــفت باید کــار و باری پیــش گــــیرم شاید دراینصورت رسم روزی به مقـصود
گــاهی مـــواقـــع هــــست آدم از نــــداری در امتحـان آخـــرت گشـــته است مـــردود
از یک جهت جا در صف پیغمبران داشت کــاین را خــدا در مصــحفش تاکـید فرمود
از یک طـرف در رفـع ما یحــتاج هر روز فـــکر حقـــوق آخـــر این بــرج خــود بـود
5 اردی بهشت ماه 1375
236-35-64
در دفتر غزل قدیم
کــــــا ر خوب
ماهرویا نی که گر د ست طلب با لا کـــنند از کرامت کار صـدها موسی وعیسی کنند
کاش می شد واعظان شهر را باغمزه ای در قـــبول وا قعــیت هــا کمی بیــــنا کـنند
دوست میدارم که این پاکیزه رویان ملیح عشق را در وسعتی بی ا نتها معـــنا کنند
شایدآن قوم ز حج برگشته با قدری خلوص شور و حال دیگری در عا شقی پیدا کنند
شــیخ و صوفی را به حا ل خویش بگذا رو بهل کز برای د ین و د نیا بی جهت دعوا کنند
کــا ین دو در فکرند با هر قیمت که شـــد دیـگری را پیش غیر وآشـــنا رسوا کنند
مه جبــینا ن را بگو تا سـا یبان عشق را بر ســر ویـرا نه هــر مسجدی بـر پا کنند
مغنیان راهم ندا درده که با مطرب به ناز د ر میان شـــاهد ا ن کار هـــزار آوا کنند
آرزو دارم شها با این خـــدا وندان عشق عــقده هـای کور را هم از عقا ید وا کنند
تــــــیر مــــاه 1375
237-36-65
در دفتر غزل قدیم
نقـــض پیمــــان
کمند زلف خودرا برمن ا فشان میکنی یا نه رخت را زیرآن چون مآه پنهان میکنی یا نه
لب چاه زنخــدا نت شـــبی با خنجر مــژگان مرا در پیش پای عشق قــربان میکنی یا نه
برای این سربیصاحب و سالارمن زین پس بلورین ســینه ات را باز دامان میکنی یا نه
نمـــیدا نم لب لعــل شــــکر پا لوده خود را برای بوسه چون لعل بدخشــان میکنی یا نه
درونم مشتعل گشته است و ناآرامم وحیران به نا آ را می ا م رحم فـرا وان میکـنی یا نه
کـــــویر تشــنه روح مـرا آهســته آهســته به رگـــبار محــبت غرق بارا ن میکنی یا نه
مـــردد ما نده ام کــآ یا به وقت جــــا نم را به با لا آ مد ن از سینه آ سـا ن میکنی یا نه
تمـــام کار هائی را که با من کــرده ای آ یا ز چــشم مردم نا ا هـــل پنهــان میکنی یا نه
به خواهشهای این دیوانه رسوای زنجیری عــلیرغم محبت نقـض پیــــمان میکنی یا نه
حصــا ر تیره روح مرا ای مه شها ب آ سا زنورچهره ای روشن چراغان میکنی یا نه
خـــــرداد مــاه 1375
238-3-66
در دفتر آموزش و پرورش
ســـر ا نجا م بـــز
غـــروبی دل ا نـگیز و روزی قـشنگ روان همـــره گـــــّّله چـــوپا ن پــــــیر
به مغزش دو صد فـکر نا گفته داشت شــتا با ن برا ی د و تا ســـــطل شــیر
* * *
ز فــرط رفـــــا قت که با گـــــّه داشت به بز هــا ش مید ا د د شـــــــنا مهـــا
هــره سم بریده ، بــــیا این طـــــــرف ز دشـــــنا م او پــــــر شـــده با مهــــا
* * *
به مغز ش دو صد فکر نا گفته داشت پر ا ز شـــــیر گردید ه پســــتا نشا ن
بدو شـــم ز شـــیر آخــــرین قطره را ا گـــر هم برون شـــد ز تن جـا نشا ن
* * *
به مــنزل ز هــــریک چو دوشید شیر رهـــــا کرد وا مـــــانده ا ش آن طرف
چو خـــا ر ج نمـــا یند د ر ا ز صد ف
* * *
تــــن لا غــــر و خســته هـــــر بــزی پس از یک دو ســا عت زمین گیر بود
بدیهی ا ست ا ین مر د گی عــــــلّتش از ا فــــر ا ط در دا دن شــــــیر بـــــود
* * *
بزی وا قعــی بــــــین مـــیا ن گــــــله که ا ز ظــــلم و نا مــردمی ننگ داشت
جهـــــان دیده ای بو د زبر و زرنــگ ز بــــید ا د گردون د لــــی تنگ داشت
* * *
به آ قــا ی خود کرده بود ا عــترا ض به رغـــــــم و جود خــــطر بـــــا رهــا
و ا لحق به ا حــــقا ق حقــــوق گـــله ز آ قــــــای خو د د یـــــده آ زا رهـــــا
* * *
ز،زن خواست روزی شـبان این جواب چــــــرا این بزک شــــیر کم می کــــند
خودش هـــــم ز فــــرط و لنگــــا ریش ز دو شـــــید ن شـــــــیر رم می کــــند
* * *
زنـــش در پی بــحث هر روز و شــــب بدو بیــــش ا ز ا ند ا زه هشــد ا رد ا د
که با ید به د رد و د ل بــــز رســــــــید نــــــبا ید بدو بو تــــــه خـــــــا ر د ا د
* * *
دل هــــر بز از کـــــا ر بی اجر و مــزد ز دست تو ای بی وفـــــا گشته ریـــش
کمی ای جوان مــــــــرد انصـــــا ف ده مــــنه درد بر زخــــــم این گـــلّه بیـش
* * *
به ا و گـــفت ای زن که کــــم غم بخور رمه با دو من خا ر و خس سیر هست
چه فـرقی است در یونجه با خار وخس چو در ســــــینه هـــر بزی شیر هست
* * *
یکی روز خوشحا ل وشــنگول ومسـت که طــــبع ســــخنرا نی اش گل نمــود
پس ا ز آن که شـــــیر بــــزان را زدود به عــــز م سخن رو به آ غـــــل نمـود
* * *
در آ غــل ا ول ســــینه را صا ف کــرد ســـــــپس داد د اد ســـخن این چــنین
ز دنـــیا و عقــــبی ، معــــاش ومعــا د ز هـــــــر کا ر بی مـــــزد د ر راه دین
* * *
هـــــلا ای ســـر ا فرا ز بز هــــا ی من ســــلا می شـــــما را و هم شــــیر تان
و لی شـــــــرم دارم بگویم یک عــــمر نــــکردم ا ز آب و عـــلف ســـــیر تان
* * *
درود خـــد ا بـــــر بـــز و شــــــــیر ا و که این کــــا ر ا و کــا ر پیغـمـبر یست
جــــزای چنــــین کـــا ر بز را ســــــتی به جــــنت بــــبا ید که جـــاوید زیست
* * *
خــــدا اجــــرتان را دهـــــد بی شـــما ر شمـــا رازق صـــــادق مـــــــرد مـــید
ا گـــــــر بــــــچه آ د می زنده ا ســـــت شـــما هـــا به ا و ز نـــد گی می دهید
* * *
رمـــــه در خــــیا لات خود غــــرق بود که شــــد پیش مــردم چنین ســر بلند
ز گـــــفتار چوپان خــــود مست و شا د شـــــــکر در دل هــــــر بزی بود قـند
* * *
و لی نا گـــــهان ا عـــــتراضی بـــــلیغ ســـــکوت خوش گــــلّه را پا ره کرد
بزک زان تعـــــهد که در خویش داشت به درمــــا ن بیچــــا رگا ن چاره کرد
* * *
برا فـــر ا شت قد را و از ا و صــــریح ز رفـتا ر بی مـــزد تو ضیح خوا ست
بــــگو جـــــنتی را که در وعـــــده هــا مـــــدام ا دعــــا می نمـــا ئی کجاست
* * *
بــــدون خـــــوراک و د وا و غــــــــذ ا مـــــــگر می توان ا یمــــــان ود یــن
مــــــعا شی ا گــــر نیست در زنــــد گی مــــعا دی نــــبا شد به طــور یقــــین
* * *
ند انـــــی که این شـــــــیر ما تا چه حد به حـا ل تو و مـــرد مان پر بهـا ست
تو جــــای غـــروری ندا ری ر فـــــیق غـــرور تو ا ین جــا بسی نا بجـا ست
* * *
یقـــــینا بــدا ن کـــــه حــــیا ت بشــــــر همه سر به سر جمله مد یون ما ست
هـما ن خون که د ر جان هــــر بچه ا ی روان گشته بیشک ازاین خون ماست
* * *
و لی بــــز بـــــــــرای حـــیا ت خود ش چه بســــیا ر محـتا ج کا ه است و جو
در این جــــان نــــثار ی بشـــــر با رها نه مـــــــا به ده بی گــــما ن در گــرو
* * *
فقـــط خــــا ر وخس بهر بز بس نــبود مــلا س چـــغند ر که جو دست اوست
کمی یو نجه با ید که مخــــلو ط کــــا ه نمـــــا ئی و آ ئی به د یــــــدار دوست
* * *
در ا ین جــا شـبا ن نا گهان یکه خورد و لی دا د خو نســـــرد ا و را جــوا ب
تمـــــا م عـــزیزا ن بر ا ین و ا قــــفـند به چشما ن ما هم نرفـته است خوا ب
* * *
شــــما خود گوا هـــید ای ســـــرورا ن که ا شجا ر پر مـــیوه ا ز بهر ما ست
و لی خـار و خــا شا ک و قدری عــلف در این ز نــد گی ا ز برا ی شمـا ست
* * *
ا گــــر یونـــجه در فصـــل سرما نبو د کمی صــــــبر با یــــد که آ یــــد بهـــار
شــــما اهـــل یک ا نقـــــــلا بــید ژرف که مــا نده ا ســــت ا ز نوع بز یاد گار
* * *
در ا ین جـــا گــــله قــــد ری آ رام شـد و گـــر نه حســــآ ب شـــبان پاک بود
ا گــــر چشــــم پوشـی نمی کـــــــرد بـز سـر ا نجـا م ا ین قصـــه غمنا ک بود
* * *
شـــبا نگه بـــه زن گــفت ا ین را ز را که آ گــــه شد ا ز قصه قصــــا بمــا ن
که در هــــیچ حــآ لی به یک جو نرفت ز عصـــیان ا ین نره بـــــز آ بمــــا ن
* * *
چو زد صـــبح ا ز خــــاوران آ فـــتا ب رمــه شد به صـــحرا شـــتا بان روان
به آ ن بز هــــم ا ز روی لطف و ا د ب بگــــفتند ا ینجـــا د ر آغــــل بمــــا ن
* * *
بزک بو د با غــــــیرت و را د مـــــــرد و می خـــوا ست هــــمراه آن هــا رود
که او هــم د ر ا ین عرصه کــا ری کند و مــــــا نند آن هـــــــا ثو ا بـــــی برد
* * *
و لی پیش رویش حصـــــا ری بـــــلـند کـــــشید ند و مـــــا نع ز رفــــتن شدند
و صـــد حرف نا گــــفته را ای دریــــغ بسی شـــــد که مـــا نع ز گـــفتن شدند
* * *
دو چشمش به بدرود همـــــکار هــا ش به در ز ل زد و خـــیره بـــر راهشا ن
چو خود را د ر آغل تک و یــــــکّه د ید بدین ســوی و آ ن سـوی بع بع کنا ن
* * *
بــــکو بیــــد ســر را به د یـوا ر و در
و لـــی گـو ئــــــیا د ا د و فــــــریا د ا و نمـــــــیدا د آ زا د یــــــــش را خــــــبر
* * *
چو بـــآ لا بــــیا مد کـــمی آ فــــــــتا ب ســـر و کــــلۀ خــــپله مــــردی درشت
نما یا ن شـــد ا ز درب ا صـــطـبل فر ز و چــــا قوی بــــّرند ه ای تو ی مشــت
* * *
بــــزک را به یک چشــــم بر هـــم زدن گــر فت و بیـــا ندا خـت روی ز مـــین
بد ون د و تــــا جرعه آ ب خـــــــــــنک ســـرش را بــــــبریــد ا ز روی کــــین
* * *
جـــوا ب بـــــزی را که کــــم شیر د ا د به مســـــلخ ز قصــا ب ا ین د ا ده اند
در اوّ ل به نـــــــرمی خـــرش کرده ا ند د ر آخــــر به تـــــیغی چنین د ا ده اند
239-4-67
در دفتر هـــزلیا ت
هـــوس تــــــا زه
دا ئـــم به د لـــم دا رم مـــیل و هوسی تا زه آن هــــم نه به قـــدری کم بل بیش از اندازه
در شهــر شها ب آسا نام من وکــــا رم هــم پیچــــیده به هـــر سوئی ا فــتا ده د ر آوازه
کــا رمن و دل را وا بگــــذار به مــن زیــرا با یـأ س فــزون ا ز حد بگـذ شته ز شیرازه
گوش من عـــا شق هم ا ز پچ پچ آ د م هـــا یکی اش به د ر مـا ند یکی ا ش به دروازه
240-4-68
در دفتر آموز ش و پرورش
معّـــــــــلّم
گفتـــند که فضل ا ست عطا یای معـــلم شمعی ا ست فروزنده ســرا پای معـــلم
در چرخ نشد یا فت به همــتا ی معـــلم قـــر با ن قـــد و قا مت و بالای معــــلم
فردوس برین هم شده مـــأ وای معــــلم
ا مّـــا همه اش گفته ام ای وا ی معـــلم
او شخص فقیریست سرافکنده وبـیما ر فــقری همه عمر بیــا فـسرد سـرا پاش
او روزه خود وا بنموده است به افطا ر بر سـفره ما مرغ و پلو ســـفره او آش
ما مجلسمان پرشد ه ازیکسری عیا ش
خـــا لی است به جمع فقر ا جای معــلم
اونیتش ازعلم وادب هرچه که بوده است خلقی همه میخواست که اعدام کنید ش
باعشق چون اوروی به اینکارنموده است پیش همه بد کــا ره و بد نام کنـــید ش
تا پا س ا بـــد شهره ا یّــا م کنــــید ش
تا فـــآ ش شود ارزش کـــا لای معــــلم
در محکمه عد ل که می گشت مجازات صد با ر قسـم خـورد که تقصــیر ندارم
هرروزوشبم گشته فقط صرف عبادات با یار به جز صحــبت پــــــیگیر ند ارم
یک لحظه دراین مشغــله تأخــیرندارم
تـأ ثــیر نکرد آن همه انشــا ی معـــلم
ا عــــلا م نـمود ند که مقــیا س عدالت در چنگ و قراراست که اعدا م نما ئیم
تا خــا طر مردم شود آســوده و راحت فـــــکر همه را راحت و آرام نمــــا ئیم
فـــردا خــبر مرگ وی اعلا م نمــا ئیم
تا پـــند شود بر همه فــرد ای معـــــلم
قصــد همه ا ین بود که تا ریــخ بد ا ند پایا ن بـد مفــسد فی الارض چنـین است
تا ا سب خــرد در پی منطـق ند وا نـــد مخصـوص اگرپاک دل واهـل یقـین است
با بودن او کا ردرا ین جامعه زاراست
پس قطــع کنید از همه جــا پای معــلم
ا عـــــلا م نـــمود ند بــیا ئـید و ببــینید خواهد رود این مفــسد فی الارض سردار
ای مردم اگر عا قل و از اهـــل یقـیــنید تــــکبیر بگو ئید در ا ین معـــرکه بسیار
آنها همه خوشحال که ا نجام شود کا ر
مـــردم همــگی محو تما شا ی معــــلم
از کارگرو رفـتگر و رند و نمــد مـــا ل تا تا جـــر فرش و نخود و حا جی با زار
تا آ شــپز و رفتـگر و د کــــتر و د لاّ ل اوراقچی و مـــیوه فروش و تره و بـــآر
دادند درآن محکمه با خــواری بســیار
مــزد کرم و فضــل و سجایای معــــلم
ارباب قضا شاد از ا ین طــرزقضـــاوت کز شـــرّ معــلم هــــمۀ خـــلق شـــد آزاد
آســود ز بی رحمی این مرد وشد عادت بســـمل شدن مــرغ ره ســر پنجه صیاد
گفــتند نمودیم جها ن را همه آ بــــا د
تا محــو شود ارزش کـــــالای معـــلم
او مرد ا ز آن زهر جفا ئی که بنوشــید تا پرچم علم و ادب و عشق بر افر اشت
آن روزکه او چهره ازاین چرخ بپوشید خورشید هم از ما تم او رنگ دگر داشت
آنوقت که جاهل به جهان تخم جفا کاشت
خشـــکید لب لعــل شـکر خای معــــلم
یک گورنشد یافت پس ا ز مرگ چون ا و مرد تا لا شــــه خور از هم ند رد لا شه او را
بعد ازجدلی سخت کزآن جمع بهم خورد گـفتند ســرانجام و سرا سیمه به شــورا
با هم همه و غلغله و شادی و هــورا
در گــور نگنجد قـــد و با لا ی معـّـلم
ای خلق خدا دار مکا فا ت گر این است صد قسمـــتا ن میدهم ا ز علم بـــترسـید
پس پند من ازتجربه ای تلخ چنین است گر در پی یک زند گی را حت و گـــرمید
بیخـود پی این درد سر علم نـگرد ید
دید ید که چون گشت قضا یا ی معلم
پس نا له بر آرید که ای وای معـــلم
241-4-69
در دفتر شهدا جبهه و جنگ
آخـــرین بدرود
ا ز جـــبهه آ خـرین با ری کـه آ مد د رد یتـــیمی درنگاهـــش بود مشهود
آ نجا که قلب پاکــــبا زا ن سلحشور در اهـــتزا ز د ستها می یا فت بهـبود
دستان گرمش راکسی نفــشرد آندم تاسازدش ازآمدن خوشحال و خوشنود
حتی کــناربستری از درد می یا فت در گــیر و دار د رد مـا در را تب آ لود
آن شب کنارمادرازگرمای یک عشق تا لحظه های صبحدم چشمش نیا سود
چون بچه ها با التماسی ژرف میکرد راضی درآنشب مادر خودرا ز مقصود
وقتی رضایت میگرفت ازمادرخویش ازغصه طول صورتش را اشگ پیمود
هنگام ترک مادرش دستی تکان خورد یعـــــنی برای آخرین د یــــد ار بدرود
یک ماه بعد از رفتنش پــیغام دادند مسعود شــد در آ بـهای هور مفـــقود
وقتی شهیدان می شدند آنروزتشییع چشمان شهری درعزا شد اشک اندود
از والدین این شهیدان گشت تجلـیل تا آ مـد و شـــد نوبت با با ی مسـعـود
چون پاسخی ازسوی بابایش نـیامد نا طق به د نـــبال کـلام خویش فرمود
غایب اـگر باشد پد ر مـــادر بــیاید اعلان کند این جاحضورخویش رازود
یک دفـعه آهـنگی غمین ا زعمق مجلس برد عقل هــارا از سرو از کله ها دود
از لا بــلای مردم حاضر یکی گـفت ده روز پیش ازاین عزای مادرش بود
12 مـــرداد مــاه 1375
242-37-70
در دفتر غزل قدیم
صـــدا قت
بر آ نم تا به قربانت روم مردانه با ور کن شهاب آسا بدون هیچ چک وچانه باورکن
تورابی روی دربایستی ازجان بیشتردوست دارم فدایت می شوم درپای این کاشانه باورکن
دراوج التها ب عشق درکم کن که من بی شک ز فقــدان محبت می شــوم دیوانه باورکن
به لــطف آ یه ا مّــید زینت کرده ا م دل را که تا ازمقدمت روشن شود این خانه باورکن
تو اصـلا از هـــــما ن نبودی میهمان زیرا قبولت کرده ام ما نند صا حبخـانه باورکن
نگــاه خا طرم در تار و پود گیسوا نت شد به مثل تک تک دندانه هــای شانه باورکن
نه تنها نسیه ا ز بازاراحــسا نت نبردم بل برایش مبــلغی هم داده ام بــیعانه باورکن
به دورکس نگشتم هیچ در عمر خودم اما مکّررگشته ام دورتوچون پروانه با ورکن
به دام عشقت افتادم شهاب آسا چومیـبینم مـزین کرد ه ای آنرا به آب ودا نه باورکن
اواخـــر مرداد مـــاه 1375
243-38-71
در دفتر غزل قدیم
خط های قرمز تصحیح شده متن می باشد
ا شـــــتغا ل
چندیست من دیوانه وش درفکراوافتاده ام وند ر خیال عارض آن ماهـــرو ا فتا ده ام
ذهنم به آن سیب زنخ مشغول گردیده است و من در پنجۀ پـــیچ و خم کوهی ز مو افتا ده ام
شید ا وسرگردان پی هم صحبتی با آن صنم ازنیمه شب تا صبحدم درجستجو افتاده ام
روی ازریا بگرفته ام آلودگی را شسته ام با اشگ چشم خویشتن فکروضو افتاده ام
دامان را ز آلودگی تطهیر باید زین ســبب
برطاق ابرویش مدام ازسجده های مستمر بی شک به فکر ا بتـــیاع آبرو ا فــتا ده ام
ازدرس وبحث زاهد وصوفی رهاندم خویشرا زینسان خوشم کزقیل وقال وهایهو افتاده ام
ا کنون نمی د ا نم چرا با آ ن علّو هـــــّمتم در دام صحبت های وی از هایهو افتاده ام
هذیان نمی گویم ولی با خود نمیدانم چــرا از درد هجــران دائمــا در گفتگو افتا ده ام
بــبریده ام ا ز حوزۀ قا ل و مقال مفــتیا ن در ذکر اواز قا ل وقیل و گـــفتگو افتاده ام
بردرد بیدرمان خود دنبال درمان گـشته ام درجاده چشمان مستش چاره جوافتا ده ام
مثل شها ب از شوق دیدار چنان مهتابرخ سر تا به پا در دامن صد آرزو ا فــتا ده ام
تــــــــیر مـــاه 1375
244-6-72
در دفتر غزل جدید
وقوف
کا شـکی او ثقل اســـتبداد را حس کرده بود رویش تو فـــندۀ بـــید ا د را حس کرده بود
کاشکی هم ازهمان اوّل که قلبی می شکست برزمین وقتی که می افتاد راحس کرده بود
کاشکی در غصــه زار زند گـــانی مــرد وار درگلویش مرگ یک فرهادراحس کرده بود
درهمان وقتی که میشد سـیر ا ز دستی یتیم پا به پا ی گریه قلبی شاد را حس کرده بود
در مــیان دست آدم های عاشق با ز هــــــم ریزش یک هد یدۀ مــازاد را حس کرده بود
لای درز تختۀ های کلـبه ای یک فصل سرد زوزۀ بی چـند و چون با د را حس کرده بود
در فراسوی فــدا کاری در عین فـقر خویش پیر مردی کــا ملا معـــتاد را حس کرده بود
دروقوف ازیک همایش باحدودی بس بزرگ لحــظه هـای نا کجا آ با د را حس کرده بود
اوا خـــــــر تــیر ماه 1375
245-7-73
در دفتر غزل جدید
شـــــــیطا ن
ز ابـــــتدای چــشمۀ دل آب را گل کرده بود بســتن دلرا بـد ریا سخت مـشگل کرده بود
انقــباض جا ری یک نهر را ا ز فرط غیض با فشا ر د ست های کـــینه کا مل کرده بود
با صـفای کوچه هــا می کرد دا ئم دشــمنی در نهان این کاررا منزل به منزل کرده بود
قــا مت اخــــلاص را با محـــتوای ژرف آن تک و تنها نا جوانمـــردانه بسمل کرده بود
با کمــا ل اســتقا مــت ا بـــتذ ا ل خویش را در فضای روشن هــرخانه ای ول کرده بود
مـــاه را با دست هــای لحن اغواگر به زور نیمه های یک شـب تاریک غا فل کرده بود
با غ را با وسعت اخلاق یک رنگش مــدا م از طریق آیه هـــای یأ س عـا طل کرده بود
لـــیکن ا ز روی خبا ثت موقـــع بی حرمتی کا شکی در کام خود زهـر هلاهل کرده بود
اوا خـــر تیر مــاه 1375
246-39-74
در دفتر غزل قدیم
قضـــــــــــــــا
گفتم ا گر که دولت عشق بــــیا ورم به کف عمر به آخر آورم به شورو شادی و شعف
مطرب ومی را بدهم خط همه جا بمیل خود صرف کنم صبح ومسا برقص وشادی وشعف
لا ف طغی می زنم ا ر غـنی بچنگ ا فـتد م ا فسر اسب کبر را میکشمش به هر طرف
حال که خوش مینگرم زمزمه مـیکنم همی زهی خجالت و حیا ،زهی نجابت و شــرف
شــــکر خد ا که ا ز قـضا تــیر بلند همــــتم شکسته و نکرده تا کنون ا صا بت بهد ف
آ خر ا ز آ ن گشا ده رخ وصل میسّرم نشــد سن ز چهل گذ شت وهم زند گیم بـشد تلف
خواجه بــر غم جود خود حـدا قل نمی دهـد کـــاه به ســـدّ جوع بر این حیوان بی علف
دارم ا مـید عا قبت با همــه ســـبک ســری ره بســــپا رم کــرتی بــرد ر شحـــنه نجف
ا واخــــر مرداد مــاه 1375
247-40-75
در دفتر غزل قدیم
ا ذ عـــــــا ن
ما که در کنج دل خوش صورتا ن جـا د ا شــتیم سکه ای را یج برای جذب دل هــــا داشــتیم
ا ز فرا وا نی زهـــــد و کــثرت تـــــقوی نــــبود ظـآ هری معصوم و رخسـا ری فریبا داشتیم
ســـیرت ما در حقیقت بوئی از تـــقوی ند ا شت صورتی ظاهر به رنگ و بوی تقوی داشتیم
کـــارما در چشـــــم مردم زان جهت بالا گرفــت کز ریا خود را به جمع مومــنا ن وا د اشـتیم
بحث و صرف و نحو بیحد حا ل ما راهـم گرفت چون ز ا ســتا د ان توقع های بی جا داشـتیم
معتــکف بودن نمی بخشــید ا ثـر د ر حا ل مـــا زین جهت شرب وسماع ورقص برپا داشتیم
گر چه از سرچشمه گــل بود آ ب ما ا مّـا مد ا م با ریا هــای کلان رو ســــوی د ر یا دا شتیم
قد ر یک جو هم شـــها با با چنــین بی پرد گی رو به ســوی مسجد و د یر و کــلیسا داشتیم
ســـیزدهم شهـــــریور ماه 1375
248-8-76
در دفتر غزل جدید
ر ضـــــــــــا یت
علیرغم تنی رنجـــور و روحی خسته خوشحا لم میا ن محبس تن در حصـاری بســته خوشحا لم
گر ا مّید م به پرواز ا ست با این بی پر و بــا لی ولی در بـــند با با ل وپری بشـکسته خوشحا لم
در ا ین ســلول نو میدی ملـــولم می کــــند ا مّــا به ا نبوه ملا لت هـا ی خود دل بسته خوشحا لم
به بودن در کمــند حلقه هــای سخت ز نجــــیری که تو در توی دریک خط به پیوسته خوشحا لم
برای چــیدن گل آ ن هم از نوع غــــم و حر ما ن مــیان غصه زار عمـــر دسته دسته خوشحـا لم
برایم فــرقی اصــلا نیست بین مــا ندن و رفـــتن ولی مــا نند محکوم ز زندان رســـته خوشحا لم
به یک رنگی نمی گیرد کسی دست مرا چون من ز دارا بـود ن ا ین خصـلت برجســته خوشحا لم
خدا را شکر ا گر همگون نمـیبا شــند شا دی ها زحرما نهآی درمجموعه ای همبسته خوشحا لم
دهـــــم شهریور مــاه 1375
249-3-77
در دفتر نماز یادداشت شد
نمــاز غریب
در ا نتظـا ر شب صفتا ن بی شکیب مــا ند وند ر مـــیا ن مخمصه هــــای عجیب مـا ند
در های خا نه هـا همه جا با ز بسـته ما ند گو ئی که سـرد و منزوی وسربه جیب ما ند
بانک اذان زتک تک پس کوچه ها گذشت ا مّـا صـفوف مسجد ا ز آ ن بی نصیب ما ند
باز آ یه هــای حـــمد نــیا مد ز حلق هــــا حســرت د و بار ه بر د ل ا مّن یجیب مــا ند
مردی برای چا رۀ درد ش به پا نخوا ست صـد د رد بی عـــلا ج بد و ن طبــیب مــا ند
یک دل شـرار آتش خوا هش نداشت هیچ بر جا ن ا مــید با رقه هــا بی لهــیب مـــا ند
آ ری هــمین نمـــا ز که روزی عزیز بــود د ر شهر بی کــرا نۀ مـــا هـــم غریب مــا ند
پانزدهم شهریور مــاه 1375
250-41-78
در دفتر غزلیات قدیم
تقــدیر از استا د گرانقد ر
آقای سلطا نی
در عشق پریشانم می دانم و می د انی ا مّـا ز چه د ر پیشــم یک لحظه نمی مـا نی
با ز آی و مر ا یکد م از بند رها ئی ده گردی ز قد وم ا ین جــا با یست بیفـــشا نی
از دام بلا وا کن جان راکه از آن ترسم جهلم بکشد آ خر ا ین خــا نه به ویــــرا نی
از روی رضا مند ی بازآی و نویدم ده با حکمت و ا ند رزی هر قـد ر که بــتوا نی
هم گفتم وهم گویم از شوق به لب دارم صـــد حمد و نثار تو زین فضل ســــلیما نی
من جود وسخاوترا درشعرتومی جستم ای د ر و گهر پنها ن د ر معـد ن عــرفا نی
آ ذر صــفتم ا مّــا مهـــرتـــو نمـــیدا نم از چیست که در دا مم انداخـت به آ ســا نی
جان گرچه شریف امّا این هدیدۀ نا قا بل ا ز سوی من مسـکین با شد به تو ارزا نی
در شعر بلا غت را ا ز حد گذرا نــید ی من د ا نم و کس هـم نه زین فن سـخندا نی
میگفت شهاب اینراصد بارشبی با خود تا پا س ا بــد هســتم مد یون به ســلطا نی
17شهریور مــــاه 1375
251-42-79
در دفتر غزل قدیم
راه د رست
به خداهر چه کشید م ستم از روز نخست همه ا ش زیر سرخلق جــفا پیشۀ توست
آنقدر خورده ام ازهجروغمت خون که مدام لا له از تر بت من تا به ابد خواهد رست
نیک دا نم که به هجران توا ی لعــبت ناز کس دراین معرکه جزماتم واندوه نجست
خصم د ر پیچ وخم طـرّۀ گیسوی تو نـــیز هم چومن دست زایمان ودل ودینش شست
مثل زاهد که سرا سیمه به مقصود رسید عزمم از نیل به عشق تو نمی گردد سست
من وشیخ وعسس وصوفی وساقی وشهاب بر نگرد یم سر ا نجام ا ز این راه درست
یا در این راه چو منصور سر د ا ر شویم یا بگردیم به دورت همه چون روز نخست
بیستم شهریور مـــاه 1375
252-9-80
در دفتر غزل جدید
وا قعـیّـــت
بیا غم را در ســینه های خسته با ور کن دلی را کز فشار دردها بشکسته باور کن
بیا و ا تحا د غـصه را با قــــلب آ د م هـا که در یک رشـتۀ محکم بهم پیوسته با ورکن
بچشــمان یتیمان ثبت کن خط نگا هت را و اشگی را که بررخسا رشان بنشسته با ور کن
تمام تگیه گاه کودگی بیمار و محزون را که برآغوش مادرمیشود وا بسته با ورکن
بیا وچشم یکزن را که دائم اشگ میریزد برای هـمسر مفـقود خود آهـسته با ور کن
بیا و استقا مت را درون جا ن یک مـا در که از فقدان فرزندش بدان دلبسته باورکن
سبکباران عاشق راکه برق آ سا ازا ین ساما ن بسوی حجله برگشتند دسته دسته باورکن
فضای بسته و بی اعتبا ریک قفس را هم برای روح مردی ازجهان وارسته باورکن
بیست و دوّم شهریور ماه 1375
253-10-81
در دفتر غزل جدید
ا حـــــیا ء
بــــیا درد مرا با دست هـا ی خود فرو بنشـــان تبی توفنده را بنشین و از من مو به مو بنشان
بــیا در یک تقا بل تکـیه زن بر تکـــیه گــاه دل شرار درد را در این نشست از روبرو بنشــان
بــیا وا نجماد یـا س را د ر من تو باعث شـــــو به جا یش هم گل عشق و ا مید و آرزو بنشان
بیک لبـخند شـا دی آ فرین وا کن ز بــــــا نم را بر آ نهـم رویش شـیرین و گرم گفتگو بنشــان
بـــیا و ا نـــزوای سـا کت و سـرد روان را هــم زمن بسـتان وقدری هم به جایش هایهوبنشان
ضــمیر مرده ای را با ز ا حیا کن سپـس آ ن را ز تزریق تحرّک د ر مســـیر جـــستجو بنشـان
مرا تعـمید ده زین بینــش مهجور و روحـــم را میان وا قعــیت از برای شــست و شـو بنشـان
بیا بر پهنۀ پیشــا نی ا م کز داغ مشحون ا ست به مهری مرهمی بگذا رو برآن آ برو بنشــان
بـیا جاری شو در رگهای احسا سم شها ب آسا و شعرم را درون هاله ای ازرنگ و بو بنشان
اوا ئل مهـــــر مـــاه 1375
254-11-82
در دفتر غزل جدید
ا نـــــتظا ر
آن چه را ا ز فر ط غم دیشب سـرودم درد بود یا د گا ر روشــنی ا ز فصــل ها ی ســــرد بود
رشحه های خون که دائم موج می زد در فضا ا نتشــا ر غصـه ای از ســـینۀ یک مــــرد بود
با ز دل دیشــب میا ن کوچه هــا ی تلخ غــــم تا سحـــر در پرســه مــثل آ دمی ولــــگرد بود
مینمودم حس که دل بعد ازفراغی داغ وخشک مــــنتظر د ر با ز گشت ســــا لم یک مــرد بود
نا شــکیبا ، مضــطرب ، امّا مقاوم تا به صبح کــــآ مـــلا محو هــــد ا یا ئی که می آ ورد بود
با ز هـــم در انـــــتظا ر لعـــــبتی مهــــتا برخ او که عمری را برا یش عـشوه ها می کرد بود
باز می شد ا نتظا ر دل طویــل ا مّــا چه سـود لعــبت ا ز فرط جفــا د ر وعده ا ش نا مرد بود
ا وا خـــر شهــریور مـــاه 1375
255-43-83
در دفترغزل قدیم
ســـــئوا ل
خواهم از شـیخ که عا لم به ا مور دین است پرســم ا ین زهـد ریا ئی ز کد ا م آئین است
که به کــام من و ا مثـــــال منی هم چون ا و اینقدر چون شکر و قند وعسل شیرین است
خواهــم ا ز شــیخ بپرســم که برای من و تو جرم ا خـفای گنه ا ز چه سـبب سنگین است
دورا ز انظار دلی از همه ســو غرق گـــنا ه چون شهاب از پی اغفآ ل مه و پروین است
چشم مشـــتا ق تما شا ست ولی ســر نا چار ظــا هرا بــر ا ثـر زهـــد و ریا پــا ئین است
لب که عمری ز گنه دا غ به پیشانی داشــت مرتعش خا ســــتگه فا تحه و یا ســین است
عقـــل در کشمکشی خانه برانداز و شگرف با هــوس یک تــــنه در دشمنی دیرین است
جان ازآن روی که حیثیت ا ش از کف نرود شــده مســتأ صل وهی درصد د تمکین است
عیب خود گفتن ام ا ز سـادگی و جهل نبــود کا ین همان بسـتن چشمان حقیقت بین است
بــــگذار آن چه که دل خواسته انجــا م دهـد صدق پیش آ ر که هموا ره ستون دین است
من که با این همه بی عـــقلی خود می گویم مــــبد أ و مقصــد ا ســـلام حقیقی این است
24/6/1375
256-5-84
در دفتر هزلیا ت
به کدامین گـــــناه
شوی خود را باز هم یک شــب فریفـت مادر ا فسو نگر بی ریشۀ مکّــآ ر من
گــا م ا وّل بـــود ا یـن ا قــــــد ا م وی د ر شـــــروع عمــــر نکــــبت بـا رمن
* * *
مـردی آ ن شــب د ر کمـــآ ل خســتگی زا ر مــــــیزد ا ی زن آ زا رم نـــــــــده
ا ز خـــــر شـــیطا ن کمی پا ئـــــین بـیا یک شــــبی را رنج بســـــیا رم نـــــــده
* * *
مــــادرم آ ن شــب تقـــــــلاّ می نمــــود تـــا خـــــود ش را د ر دل ا و جـــا کـــند
پو ل یـــــــک انـــــگشتر فـــــیروزه را ا ز وصـــــا ل شوی خــو د پــــید ا کـــند
* * *
دو ر با با ی من از بس عــشوه ریخت مرد ک ا ز فـــــرط تمـــــنا خــا م شـــــد
بــــا ز علـــــیرغم تمــــــا م پخــــــتگی د ر مصــــا ف عــــشوۀ ز ن خـــام شـد
* * *
ا تفــــا قا نا خـود آ گا هـــــــا نه هــــــم نطـــفۀ مـن د ر د ل ا و جا ن گــــرفت
یک وجــو د مهـــــمل بــی خـــا صــیت در د یاری بی نشــان ســا مان گــرفت
* * *
زنـــــد گی را هر چـــه دقّت می کــــــنم تــــــلخ تر بود ا ز برای من ز زهـــــر
گـــــاه می بیـــــنم در و دیــــــوار هــــم می کــــــند با من ز فــــر ط کـــینه قـهر
* * *
دزد کی هـر وقـــــت بیــــــنم حـــلقه را خـــــفته در ا نگـــشت د ست مـــــا درم
تا ر میـــگردد جهـــــا ن در چـــشم من می شـــود نو ، دا غ مــن در خـــا طرم
* * *
می شــــو م خون ســـرد ا مّــا می شود خون من یـــکباره در جوش و خـروش
ا ز خودم می پرســـم این جا با ز هـــــم د ر هـمــا نحا لی که می آ یـد به جوش
* * *
با کــــدا مین جــرم آ خــــرمن شـــــد م فــــد یۀ ا نــــگشـــتری د ر د ســـت ا و
وا ی از د ســـــت تمـــــنّا ئی عجـــــین د ر مــــیا ن عـــــشو ه هـا ی پست ا و
ســـیزد هم مهر مـــا ه 75
257-44-85
در دفتر غزل قدیم
رضــــا و توکــــــل
مـبا د از کف دهی در هجر آ ن مهرو توکل را که ا ز کف می دهی با نا شکیبائی تکا مل را
ببین بلبل ازآنوقتی که عاشق شد چه سختیها تحــــمّل کـرد تا روزی ببـــــیند چهرۀ گــل را
خزان در کار خود اصلا مقصر نیست باورکن ولی تقد یر با ید کرد در ا ین هجر بلـــــبل را
مــرید هـمّت آ ن رند بی با کم که د ر مســـتی بروی خویش بگشوده است د رهای توکـّل را
صبوری پیشه کن ای پیرترسائی که میترسـم هم از کف یارشـیرین را دهی هم جامی ازمل را
اگر مردی بـــیا بشـــنو که بی تا بی هنر نبود بغــــل با ید بگیرد مـــرد زا نوی تــــأ مـل را
رضایت ده که دلبرهرچه میخواهد دهد رنجت نیوش این پند وکوته کن ازو دست تطاول را
برغم عسرت بیحد شهاب عمری دراین مهبط بســا ط عشــرتی گســترده و خوان تجمل را
258-12-86
در دفتر غزل جدید
دین
به قوّت بخشی بی حــدّ آ ب و دا نه مـــد یونم بیک اخلاص دورا زشبهه و بی چانه مد یونم
مرتب گفـتم و با ز ا ز صمــیم قلب می گـــویم به دست پر ز مهر زن درون خــا نه مد یو نم
به صبر وطاقت مردی که میخواهد کند تأ مین بهــر نحوی معا ش خانه را مردا نه مد یو نم
به اخلا ص سرازیر از نگاه یک جوان آن هم همـــان رزمندۀ موجی که شد دیوا نه مد یونم
صــمیمی بودن د ســتا ن پــیر رفتگر را هـــم که درجنگ است بابی پولیش جا نانه مد یونم
خوش است ارشمع می میرد براه عاشقی ا مّا به ا یـــثا ر پــــیا مبر گـونه پروا نه مد یو نم
صـباحی چند ا ز عـمر م ا گر با قی بمـا ند من به لطف تک تک دندا نه های شا نه مد یونم
چه می گویم به ذرّاتی که می رقصـند دور من درا ین بی ا نتها تســبیح دا نه دا نه مد یونم
اواسط شهــــریور مــاه 1375
259-45-87
در دفتر غزل قدیم
رجعــــت
غمت امشب شود ار موجب تب هــای دگر وای و صد وای به حال من و شـبهای دگر
ترسم این بغض که راه نفسم رابسته است منفجر گردد و ا فـــتد به تعـــب هــا ی دگر
با ز ا زاین واهمه دارم ، نکند گرمی هجر درد ســـر راه بـــیا ندا زد و تب هـــای دگر
مــا از آن رو به وصا ل تو نها د یم ا مــید که نشــد کــا مروا دل ز طـــر ب هـا ی دگر
رجعت ما به تو در ا صل بجز وصـل نـبود که نـــبود یم پــی ا صـــل ونســب های دگر
آ ن قدر شهـــد لبت لهـــو لعب بود که مــا زده ا یم ا ز د ل و جا ن قید لعـب ها ی دگر
سببی ساخته ای زین همه ا سـبا ب که ما بی نـــــیا زیم خـــد ا را ز ســـبب هـای دگر
مطمئــنا سخنت بسکه فصیح ا ست و تمام مهــر خـتمی زده د ر جــمع به لب های دگر
مطمئــنا سخنت را همه د م گفت شهــا ب
ا وا خــر تا بســتا ن 1375
260-46-88
در دفتر غزل قدیم
ا بــــــــرا ز عشق
بــــا ز شـــــــب شـــــد آ ن بت طــــنّا ز کـــو وا ن ســتیز عــشوه با خــیل تمـّــنا با ز کــو
با ز هــــم یک گوشۀ د نج و ز نا محرم تهی تا سحر با فــر صتی نیــــکو بــرای راز کــو
مطربانی سبزه رو خوش صورتانی اهل حال هــمره طــــنبور و تا ر و تنبــک و آواز کــو
قد ســیان را گو که مــا آ مـــا دۀ رقصــیدنیم جان به لب آ مـد پس آن رامشگر طنّـا ز کــو
من بصد جان می خرم یک غمزه مستا نه را آخرای خوش صورتان یکجوازآن مه نازکــو
قصد ما ا براز عشق ا ست ای خداوندا ن ناز حا ل خوش دا ریم ا مّــا فــرصت ا برا ز کــو
در مــــیان کــلّ معــبودا ن محــبوبم شهــا ب غــیر ا ز آ ن یکـتا نگـا ر محرم هم را ز کــو
او اخــــر بهمن مـــا ه 1375
261-1-89
در دفتر ربا عیات
به منا سبت بزرگدا شت جامی و خــیّا م در نیشا بور
خــیّا م که لب به با ده آ لود یک عمر د ر دامن گل رخا ن بیآ سو د یک عمر
د ید یم که آ خـر به بهشـــتش برد ند چون ا و ز مقـــرّبین حق بود یک عمر
* * *
خیّام که هر صبح ومسـا می میخورد وند ر بغــــل لا له رخــان راه ســــــپرد
آ خـر می و معشــوقه نجا تش داد ند د ر بین تمـا م عا شقــا ن ا و زد و برد
* * *
خیّام ا گر با ده پرســتی خوش با ش با لا له رخان اگر نشــستی خوش با ش
چون عاقبت کار جها ن نیستی اسـت انگارکه نیستی چون هستی خوش باش
اوا خـــر بهمن مـــاه 75
262-13-90
دردفتر غزل جدید
صـــدا قت
با من به هــر بهانه که رفــتار می شود مثــل قفس نشـــینی یک ســار می شود
وقتی که از صدا قت خود حرف مــیزنم چشم از حجاب اشگ خودش تارمیشود
این جا تمام سـا ده دلان تحت تهمت اند هر کــس به یک طریقه گـرفتا ر میشود
تلخی به کـا م مردم دا نا نشــــا نده ا ند حـــنظل غـذ ا ی مرد م هـشیا ر میشـود
تضمین زنده مــاندن او جا هـلانه است گوسا له ای که یک شـبه پروار میشود
گفتم که جای بی گنهــان نیست درقفس یوسف برفت و د ید که ا نگـا ر میشود
ا غوا نمیشود دلم ا ز وعــده ها ی پوچ بارم مگـربه یک دل خوش با ر میشود
دیدم برغم وعدۀ بی حـد به خویش د ل قــدری در ا ین مــیانه طـلبکا ر میشود
مــیگویم از صفای درون قصه ای بلند ا ین قصه سال ها ست که تکرارمیشود
خـیلی به روی ساد گی ام کا ر کرده ام مشــت عا قـبت نـــمونه خـروا رمیشود
263-47-91
در دفتر غزل قدیم
کـــــــما ل
تو ای نکو رخ خوش منظر بد یع مثا ل که نیک شهرۀ شهری به مهر ورزی وحال
به حال من مپسند این چنین خرا ب کند فـلک تصـا حبت ای مهــرخ بلند اقــبا ل
ســـتا رۀ من و تو در حــبا لۀ اسد است چه حاجتی ا ست نگارا به وانمودن فا ل
به ذلّتم نشو راضی تو را به عشق قسم نکن به اســـتما لت ا فتا دگا ن اهـــما ل
بهل ز فرط کرامت که جزو ذات تواست لـبم نشــانه بگــیرد به زیر آن تک خا ل
نمی رود به خدا چرخ پر نشــیب و فراز برای مرد م نا مهـــربا ن به یک منوا ل
فروبنه لب وبگـشا بوقت عـیش آغوش که کارعشق دقیقا به حال هست نه قا ل
به راهت اربنشـینم که کسـب خـــیر کنم غمم نمی دهـد اصلا به ا ستخاره مجا ل
شباب عمرشهابا به این ســئوال گذشت مرا چگونه رسا ند به جزتوکس بکما ل
ا وا خــر دی مـــا ه 1375
264-4-92
در دفتر نما ز و لطا ئف الحیل
آرزوی کعـــبه
د یروز در یک روی بوسی با تو انگا ر با را ن رحمت بر ســرم یک ریز بـا رید
در یک تعانق آن هـم از روی صد ا قت قـــلبم نمــــیدا نم چـــرا یکــــبا ره لرزید
* * *
احسا س کردم می شود روحم سـبکبا ر وقتی سخن میراندی ازسعی و صفا با ز
میشد وجودم پر ز شوق و می شدم من سر مست و خوش درالتهاب گرم پرواز
* * *
گـــفتم به هـــــنگام طوا ف کعــــبه آ یا یا دت به من هم در میان عاشـــقان بود
آیا به فــکر چون منی دلخــــسته بودی ا ز نا م من آیا د ر آ نجـا یک نشا ن بود
* * *
آ یا نگــفتی کــای خد ا ی ذو ا لکرامت جرم شهـا ب خـستۀ عاشق مگر چیست
کـــا ند ر میا ن جمع مشــتا قا ن کـویت جای چنین دلخســتۀ د یر آ شـــنا نیست
* * *
آ رام گــــفتی با من غمگـــین خـــد ا را جای تو یک شـب در حرم ا حـرام بسـتم
کردم طوا ف کعــــــــبه ا ز روی نیا بت من مخلصی یک آ د می مــثل تو هســتم
* * *
دیشب به این خـاطر که منهم کعبه رفتم بس گریه هـــا کرد م تما م طول شب را
با خویشتن می رفتم ا ز مسـتی کلـنجا ر تا بشــکنم د ر جا ن خود گرمای تب را
* * *
تا صبح خواب اصلا به چشمم ره نمییا فت چون اشگ پر می کرد آن را عاشــقانه
منهم درآن احوال خوش بیتاب و طا قت بودم روا ن در کوی د لـــبر بی بهـــانه
265-48-93
در دفتر غزل قدیم
کا ر عا شــــقا نه
هـر آن که دردل ا و سـوز عشق لانه کـند و ر ا به مـــیکده یا خــا نقه روا نه کــــند
به روز حشر سیاهی گیسوئی کا فی است هرآنکه را که به ا نگشت خویش شانه کند
به د ا م تنگ حوا د ث چه زود می ا فــتد هر آ ن پرنده عا شق که فــکر د ا نه کـــند
بهشت را به بهـــا می دهــند ا ی زا هـــد نه آن که مثـــل تو آن را کسی بها نه کــند
غلام حلقه به گوش همـــان کسی هــستم که قد ر یک ســر جو کـا ر عا شقا نه کــند
خدا ببخشد ش آن عا شقی که عمرش را فـــدای د ســـت ا فشـــا نی با تــرا نه کــند
فد ای رقص و می و تنــبک و ترا نه کــند
مــبا ش منــتظر ا ین ک نرگس عشـــقی مـــیا ن فصــل زمــستا ن د ل جوا نه کـند
نخواهم ارکه د لی ما نده با شد م چــیزی به غیر عشق در ا ین خـانه آ شــیا نه کند
کـدام کا ر شهـــآ با ا ز ا ین عمــل بهــتر که عا شق ا زسرشوق عشرت شـبانه کند
پنجم اســفند ماه 1375
266- -94
در دفتر در دفتر مناسبت ها
برای حجـــــاب
ز دیارعلمم و ا یثا رم و کامـیا ب هستم که پی خلوص وعشق و شرف و حجاب هستم
همه اش به خاطرا ینکه چوگل لطیف هستم به مثـا ل لولوئی در صدف حجاب هستم
چو فرشــتۀ نجا تم مـثه چشـمۀ حـیا تم به لطــا فت نســـیمم به صفای آب هستم
همه جا صریح گفتم بــه وسـیلۀ حجا بم همه جا مـد ا فع رهـبر و ا نقـلا ب هستم
زنجیبی ام نیا بد چو منی به دهـردشمن زنجا بتی که دارم چو طـلای نا ب هستم
به خدای کعبه قـسم که مقـیّد م به قرآن که درآخرین نفس پیرو ا ین کتاب هستم
267-14-95
در دفتر غزل جدید
خـــــــــــیا ل
مــــن تــــلمبا ر فــــراغ و مـــآ تمم هــــآ له ای ا ز د رد هـــآی مبــهمم
هـــمره یک کـــــاروان د رد و رنج د ر کـــــویر نا مــرا دی هــا گــــمم
* * *
زخم هــای روح من چون سرفه ها ا ز درون ســـینه ا م سر می کشــند
در فضا ئی تیره و تاریک و خشک آرزو ها هــم ا ز آن ســـر می کشند
* * *
گا هگاهی با غمی سنگین و خشک چـشم هــــا یم را کــمی تر می کــنم
می نشـینم سا عـتی را سوت و کور با خـــیا لا ت خـود م ســــر می کنم
* * *
آرزو ها یک به یـک زا ن د ور ها زنده می گـــردد د رونم بــــاز هـــم
با ز جـــا نی تا زه می یا بد ا مـــید شـوق با هـــم بودن و پروا ز هـــم
* * *
حیف درا ین خط که عمری آ مــد م مطمئـــنا خــــط به پا یان می رســد
چند روزی د یگر ا ز د سـت قضــا موقع پس د ا د ن جــا ن می رســد
* * *
کـــوله بـا ر زنـد گی جز د رد وغم چـــیز د یــگر د ر درون آ ن نــبود
را ســـتی من هـم نمی د ا نـم چــرا قـــــصه حـــلّ معـــمّا یم چــه بــود
268-15-96
در دفتر غزل جدید
در سوگ ا مـــــا م
در تلمـبا ر فراغ درد مـندی غـصه نا ک ا مّتی را تا قیا مت یکه و تنها گذا شت
عا شقا ن را در مصا ف هجرتی بی حد بزرگ د ر کناربحرآه سینه سوزی جا گذاشت
* * *
در تکان شانه ها یش موقع راز و نیا ز را زهای خفته ای میشد که پیدا شا ن شوند
لحظه ها ا ز شوق آگه گشتن ا ز یک را ز ا و منتظر بودند تا درمقد مش قربان شوند
* * *
موقع بدرود را ا و د یده ای پید ا نــشد کز فراغی بی نشا ن گریان نگردد بازهم
میخرامید ازپس این خا کدان سرد وکور تا ابد مکتوم می شد آ یه هــای راز هم
* * *
آخرین باری که او را دیدم ا ز روی خلوص رکعا ت عشق را با زهم بنشسته خواند
قطره هآی اشگ راازچشمها با دست خویش تا ا بد بر پهنۀ رخسا ر یک امت نشا ند
* * *
او که دست ما یه دار لطف بی اند ازه اش روی ا قیانوس تا صبح قیا مت وا نمود
راستی با اید ه ای بیدا ر در قرنی بلـند صد قیا مت تا قیا مت درجهان برپا نمود
تا بســــتان 75
269-49-97
در دفترغزل قدیم
دین فروشی
من که مـیلم را بد ست می پرستی د ا ده ام هـستی ا م را تـا ا بـد د ر راه مستی داده ام
آبرویم را ســر یک جرعه می کرد م حراج مـبلغی هـــم با بت ا ین کا ر د ستی داده ام
میگساری گرچه درپیش خردمندان بد است با بـــت آ ن عــقل را با کـــلّ هستی داده ام
دین فروشی گوئیا بد نیست در مقیا س من با عثش می شد گرعمری تن به پستی دا ده ام
حال وروز وعقل را زانرو که ا زمی نشـئه ام ا ز کف خود در قبا ل یک دو بستی داده ام
شحنه هم چیزی نگـفت ا ز ترس خود زیرا که من از همان اوّل نشا نش ضرب شستی داده ام
عا قبت با یک چنین ا حوا ل ا یمان را مدام چون شـها بی خـسته در راه هستی داده ام
تا بـــستا ن 1375
270-6-98
در دفتر مناقب ومراثی
برای شهادت حضرت علی(ع)
د لش ا ز ا ضـــطرا بی تلـــخ پر بود که میشد لحظه لحظه دا غ و سنگین
میا ن یک ســــکوت ســــــرد می زد نفس هایش برون از ســینه غمگین
* * *
درآن عصری که کوه ازغصه پژمرد پس ا ز ا فـطا ر زینب گریه هــا کرد
فــلک قصد جـــفای د یگری د ا شت از ا ین رو ا شگ زینت را د ر آورد
* * *
تــــمام لحـــــظه هـــای داغ یک یک درون ظــــــــــلمت شــب آب می شد
و روزی بــا ز ا ز یک شـهر رحمت ا ســـــیر جــــــلوۀ مهــــتا ب می شد
* * *
بد ون مــــــــا د ر آ ن جا د ور با با تمـــا م بچه ها یش جـــــــــمع بودند
علــیرغم تن بیــــما ر ش آ ن شـــب چو پـــــروا نه به د ور شمـــع بودند
* * *
چه کورو گنگ و سنگین است خانه برای مرد ا گـــــــــر همســر نبا شــد
به مثل یک غریبســتان سردی است ا گر در خـــــا نه ای مــــا در نبا شد
* * *
علی چشم پر ا شــــگ د ختر ش را به پــــــنها نی نگاهی کرد غـــمگین
و بغضی در گـــلویش مــنفجر شـــد به د نبا لــــش ســری ا فتــا د پائین
* * *
تو گوئی در روا ق عــــرش زهـــرا برای خویش مهمــان داشت آن شب
ا ز ا ین رو بود کز د یــد ار همــسر علی چشــما ن گریا ن داشت آن شب
* * *
تــــمام چـــــاه هـــا ی کوفه آن شب بد ون هـــــمد م و همــــرا ز بود ند
ولی قومی چو خفــآ شــان شب کور ا ســـیر د ست خـوا ب نـــا ز بود ند
* * *
دوشب پیش ام کلــثوم ا ز ســر درد میا ن گریه ا ش می کرد ا صــــرا ر
تو را قســـــــم به ربّ کعـــــبه با بآ ز مسـجد رفتن ا مشب د ست بردا ر
* * *
نرو با با نـرو ا مشــــب به مســـجد تو در تب دا ئمـا می سوزی امـشب
تورا قــــسم به جــا ن ام کلـــــــثوم بهل ا مشـب فرو بنشــــیند ا ین تب
* * *
ابو فاضل د و زا نو در بغل د ا شت حسـین از سوی د یگر سر به دیوار
حسن درچشمه سآ ر ا شگ ها یش تمــــا م چشم هـــا تا صـــبح بــیدا ر
* * *
درآن شب در مســیر ا شــگ آن ها د ل با با فــــرو می ریخت هــر آ ن
و با قی مـــآ ندۀ تــب در و جود ش به ا شگ چشم او می گـشت درما ن
* * *
و دیدیم عا قــبت آن ضـــربه ای را که د ر محـــــد ودۀ بـا ور نــــــیا مد
و فـــریا د عد ا لـــت خواهی و حق ز حلـــقوم عــــلی د یـــــگر نـــیا مد
* * *
نمی دا نم کــــــسی زخـــم عــلی را پــس ا ز ضـربت تما شــا کرد یا نه
و درسر تا ســر این چــها رده قرن کــــسی آ ن را مــــــد ا وا کرد یا نه
* * *
فقــط میدانم ا ین را گــفت زان پس چه سخــتی ها تحمّـــــــل کرد زینت
مــیان زهر و طشت و خون و آتش ز کـوفه تا ا بــــــد گـــــل کرد زینب
* * *
د ل ا و را برای پنجـــــــمین بــــا ر به د اغ تـــا زه ای رنــــجور کردند
بـرای چشــــم مـا هـــم تـا هـــمیشه عـــزا و گـــریه را مــــــنظور کردند
* * *
تولد زینب : 6 هجـــری
زینب 5 سا له است : 11هجــری. شهادت حضرت رسول اکرم
زینب 6 ساله است : 11 هجــری شهادت حضرت فا طمه زهرا
زینب 34 ساله است : 40 هجــری شهادت حضرت علی
زینب 44 سا له است : 50 هجــری شهادت حضرت امام حسن
زینب 55 ساله است : 61هجــری شهادت حضرت امام حســین
ا ز کــتا ب فضــا ئل و معجزات - ریاض الشهـــاده
رمضــان 1417 هجــری
271-5-99
در دفتر آموزش و پرورش
برای معّــــــــــلم
فدا تم ای معّـــلم بی چک و بی چونه با ور کون کو دل ازخوبیا ت وا مونده و حیرونه با ورکون
روزی کو کــردی خـونه تو جون و وجـــودی م شدی مث محرمی قا بل توئی ای خونه باورکون
به عقــلم ای میـاد کو م دارم مث تو میشم انگار آخه صحبت سری دوجسم با یه جونه با ورکون
هموروزی کوکردی با یه رنگ بودن مـنو آشـنا شدی واس م به مثلی یه عزیزدردونه باورکون
م اطمینون دارم لطفت کوگشته س شا ملی حالم تو ذهنم تا ا بد از بس خوبس میمونه باورکون
شبا ازبسکی باعشقی تومیشم دسخوشی حرمون دلم می گیره مث بچّـا واست هی بونه باور کون
می ترسم آخرش یه کار بدد دسّـــــم تو ای د نیا آ م از دستی عشقی تو بشــم د یــوونه باورکون
تو ای د نیائی بی سر ته کسی نشـناخته سد آمو خدا تنها کس اس کو قد رتو می دونه باور کون
دلت رو نرم کردن کاری آسونی شــدس واس م خصوصا واس خاطرنمره اونم آسونه باورکون
اگه مردوم یه وقت کردند هم پشــتی سرد غیبت ولش کون حرفای مردوم در ودکوّنه باور کون
شهآب اگ گفته م میخوام بشم هرلحظه قربونت بقرآن راس میگه اینکاررواو میتونه باورکون
روز معّــــلم اردی بهشت 1377
272-50-100
در دفتر غزل قدیم
ا نقــلا ب
هر آن که ا ز سر غش آب در شــراب کند نمـــا ز و روزۀ خود را ز کـــل خر اب کند
مــــــرید هـــــمّت آ نم که می گـــساری را میا ن مـــردم بی حـآ ل شهــــر با ب کـــند
خـــد ای عــا شق بی حــا ل را نـــیا مرزد در عــــشق مرد با ید کـــــه ا نقــلاب کــند
ثو ا ب پای کسی بی حســـا ب بنویســــند که بوسه نذ ر اهل طر ب بی حسـا ب کــند
ز شــیخ شهــر ملولم که با فـــتا وی قلب قــــلوب پاک مرید ا ن خود کـــــبا ب کــند
زهی معمّم جاهـــــــــل که با ز می خواهد به خون پاک شــــهید ان ما خضا ب کـــند
به روز حشر خد ا وند ذوا لجنان هـمه را برای خـــا طر ا ین کا رشا ن عــذاب کــند
به خـــــا ک پا ی کســی نهم که حمدی را ز روی صـد ق وصفا فـــد یۀ شهــاب کند
273-16-101
در دفتر غزل جدید
د ست گرم
هوای خــا طرم بی بودنت هر دم تشــنج زاست و ا ین ا زبارش بی وقفۀ چشـمان من پیدا ست
تو این را خوب مـیدانی که من هر لحظّه عمرم چه قدر ازانبسا ط تلخ کامی ها روان فرساست
نمیپرسی که آیا درهمین فصلی که بارانی است کسی ا ینجا میا ن آرزو های خودش تنـــهاست
هنوزعطر حضورت در فضای پاک احـــسا سم کناریاد ما ن ها مسـتقیم و سخت و پا برجاست
تمــــا م ا بر هــای عشق بی آلا یشــم بی شک بلوغش ازهمین درگوشه ای باهم نشستن هاست
و نـیروئی که تلـقین می کند در من تد ا وم را پی ا لحا ق کـلّ لحظــه های سرد با فر د ا ست
ولی دریک صراحت با خلوصی محض میگویم که د ستی ا زتبار دست های گرم هم با ما ست
زمـــستا ن 1376
274-8-102
در دفتر لطائف الحیل
به منا ســبت دعوا بر ســر ولا یت و زعامت بعد از رحلت حضرت امام خمینی
مثــــلۀ خورشــید
مردان ما خورشـــید را هم مـثله کرد ند با آن که کــــلا مطلع بودند از این کـــار
خــلق خــد ا درا ین خراب آ با د د ید ند این نیمه جان خورشید را بر چوبۀ دا ر
* * *
توجیه شد دردست هرکس عشق یکجور با ز آ شــنا ها فـتنه را ا ز ســــر گرفتند
ته مـــا نده های عشق را یکـــبا ر دیگر با دسـت خویش ا ز حــیطۀ با ور گرفتند
* * *
فکر دل مـــــجروح مرد م را نکــــرد ند آن ها که د اغی ژرف بر ســـــینه دا رند
آنها که ا ز خوبا نشا ن آ سان گذ شـتند آن هــا کــه با غم ا لفـــتی د یرینه دا رند
* * *
کاش این حقیقت های ناب وخالص وگرم در پیش پای مصــلحت قــــربان نمی شد
در جمع مــا پــند ار هــای این و آن نیز تو جــیه با آ یا ت د ر قـــــر آ ن نمی شد
* * *
وامی شود در دست های پاک یک مرد این عقده های گنگ وسر درگم سرانجام
با رجعـــت مرغان عا شق با ر د یــگـر پر می کشـد آ وای هـر بو م ا ز ا ین بام
* * *
آن وقت دیــگر د ر جوا ر گرم د ل هـــا سر چشمه های عا شـقی ویران نگـردد
در راه با ریکی که مــا د ر پیش د اریم د ل هـــا ا سـیر غصه و حرمان نگــردد
اردی بهشـــت مــاه 1377
مثلۀ خورشــید
مردان ما خورشید را هم مـثله کرد ند
با آن که کلا مطلع بودند از این کار
خلق خدا درا ین خراب آباد دیدند
این نیمه جان خورشید را بر چوبۀ دار
توجیه شد دردست هر کس عشق یکجور
باز آشـناها فـتنه را از سر گرفتند
ته مانده های عشق را یکبار دیگر
با دسـت خویش از حیطۀ باور گرفتند
فکردل مجروح مردم را نکردند
آن ها که داغی ژرف بر سینه دارند
آنها که از خوبا نشان آسان گذشـتند
آن ها که با غم الفتی دیرینه دارند
کاش این حقیقت های ناب وخالص وگرم
در پیش پای مصـلحت قربان نمی شد
در جمع ما پندارهای این وآن نیز
توجیه با آیات در قرآن نمی شد
وامی شود در دست های پاک یک مرد
این عقده های گنگ و سر درگم سرانجام
با رجعت مرغان عا شق بار دیگـر
پرمی کشـد آوای هـربوم از این بام
آن وقت دیگر در جوار گرم دل ها
سرچشمه های عا شقی ویران نگـردد
در راه باریکی که ما در پیش داریم
دل ها اسـیرغصه وحرمان نگردد
اردی بهشت ماه 1377
275-17-103
دردفتر غزل جدید
پیـــــــــکا ر
به ده چرخ دلم یکشب غمم را با ر خواهم زد بر این بار گران هم ضجه بســـیار خواهم زد
بدون هیچ همراهی بـراهی بی نشا ن خود را برای ا لتـــیام خــــآ طـری بــــیما رخواهم زد
در آن شب کامرانی های خودرا بر صلیب غم تمـــا ما پیش چشم کا مــیاران دار خواهم زد
مرا طغـــیان درد عشق ا گر ا ز پا نــیا ند ازد به مـیل خویشـتن بر دامن کهـسار خواهم زد
به رغم نا امــــیدی مطمئــــنا د سـت ها یم را برای زنده ماندن هم به یک پیکا رخواهم زد
اگروقتی زیاد آمد در آنشب یک دو ساعت هم سری بی ا طــلا ع ا و به آن دلدار خواهم زد
بیستم تـــــیر مــاه 1377
276-18-104
در دفتر غزل جدید
توزیع نـــــآ ن
دمی ا یکاش آن وقتیکه تکوین جهان می شد خدا مشغول پخت وپز سپس توزیع نان میـشد
درون سفره اش نان داشت هرکس فارغ ازرنجش نه نان آن ازاین میشد نه این از مال آن میشد
نه کس میمرد اینجا از غم بی نان به سربردن نه نان این قد ر در دکّان نا نوا ئی گران میشد
در آ نجا عرشیان رنج فر اوان هم نمی برد ند و نان تضمین در ا شعارخدای مهربان می شد
درآن وقتی که شعر آب را خواندند قد سی هـآ دمی ا مواج نان در برکـۀ هستی روان می شد
بشــر هم در مســیر خط خوا نای خـــدا وندی در این توزیع فا رغ ازغم سود و زیان می شد
به جای ماندن در کوچه هــای مبــهم د ا نش در آن جا بحث آب و نان بطور رایگان میشد
بقدر دا نه ای جو هم در ا ین گرد هـمآ ئی ها کمی محض رضای حق درآنجا بحث نان میشد
به هـــنگام نما ز صـــــبح یا شب سفرۀ نا نی بدست شیخ مسجد پخش هنگا م اذان می شد
و با این کار د نـیا ئی که می میرد ز بی نا نی زبلع لقمه ای نان شاد وشنگول و جوان میشد
بشر هم شادی ا ش ا ین موقع کا مل بود و بی شبهه د ما دم با تمــام لطف ا یزد همــزمان می شد
تا بــــستان 73
277-51-105
در دفتر غزل قدیم
میـــدا نم که مــــیدانی
شدم ازعشق تو بیمار و میدا نــم که مید ا نی نکـردی بنده را تیما ر و می دانم که می دانی
شدم از زهر کامی های حاصل گشته از داغت زبون چون سایه بردیوارو مید انم که میدانی
چطوراینرا بگویم ا شگ همچون سیلم ازهجران برفت ازد یده ام بســیار و میدانم که می دانی
ز فرط ا لتهــآب درد بی درمان خود هر شــب نشــینم تا سحر بـید ا ر و می دانم که میدانی
نمیگیری دراین وقتی که میسوزاندم هجرا ن سراغ از این تن تب دار و مید ا نم که میدانی
به رسوائی کشـیدم مهرورزیهای بیش ا زحد شـدم در پیش مردم خوار و میدانم که میدانی
تمـــنّای وصالی را که می پرورانده ام در دل کشـا ند ســتم به پای دا ر ومید انم که میدانی
جفا بنمودی و دیدی که دارم می روم از کف نکردی شرم از این رفتارو میدانم که میدانی
شها ب آسا گذشتی ا ز وصال خویشــتن آنجا که خواهش کردمت صد بارومیدانم که میدانی
اوائل تــیرمــــاه 1377
278-19-106
در دفتر غزل جدید
این زن هـــــا
نقل بحث ما گــشته خــلق و خوی این زن ها می شویم جاری در جســتجوی این زن هـــا
هــــر چقد ر می گردیم هیچ چیز پـــیدا نیست جـز دو جو سعـادت در آرزوی ا ین زن هــا
کاش بغــض ســنگین خفــته در پس غم هــم زود منفــجر می شد در گلوی ا ین زن هـــا
زندگی چه محـنت زاست خاصه در زمانی که تاب خورده محـکم با تار موی این زن هـــا
قرن هـــا گـذ شت امّـــا نقطــه هــا مـــبهم را بیشتر از این دیدیم پیـش روی این زن هـــا
اضــطراب هــا گــشته در وجـودشــان بـالــغ باز- می شود گـریه چاره جوی این زن هــا
گونه هــا نمک زارند موقــعی که مـی گــرید رنگ شوره میگیرد رنگ و بوی این زن هـا
دسـت هــای مـردی را کـــس نـدیـد تـا ریـزد جـرعۀ امـــیدی را در ســّبوی ایـن زن هــا
راســتی که مردان هم واقعــــا چــه نا مردند چون به هـــیچ ا نگارند آبروی این زن هــا
اواســط تــــیر مـــاه 1377
279-52-107
در دفتر غزل قدیم
ا مـــید واهی
شــنید م پریشب تو تب کرده بودی چهــل بــا ر گــــفتم ا لهی بمـــیرم
چــهل با ر نه بلکه صد با ر گـــفتم ا لــــــهی بمیرم ، ا لــــهی بمــیرم
چهل با ر هـــــم گـــــــفتم ، برا یت بخـــواهی مــرا یا نخواهی بمــیرم
درست است از چشمت افتا د م امّا نخواهــم که د ر بی پـناهی بمــیرم
مرا تشنه لب بردی آ ن سوی دریا و می خوا ستی مـثل ماهی بمــیرم
ولم کرده ای توی یک روز روشن که من درحضیض سـیاهی بمــیرم
زعشقت تو نهی ام نمودی ولی خوا ســتی که د ر وفور نواهی بمــیرم
اگر من ز د رد گـــــــناهت بــــمیرم ازآن به که د ر بی گــناهی بمــیرم
برا یت د لم خوا ست ا ز روز اوّ ل چو یک بچّۀ ســربه راهی بمــیرم
برغم تــــــما یل به مردن نخواهــم نخواهــم د ر ا مّــید واهی بمــیرم
27تـــیررماه 1387
280-53-108
در دفترغزل قدیم
آ ب حیوا ن
هیچ کس زیـبا تر از آ ن مهرخ مو بور نیست هیچکس هم مثل من درعشق اومسحورنیست
طلعــــتی د ا رد مه آ ســــــا پیکری مــثل بلور جلوه اش درچشم من جزلمعه ای ازنورنیست
بر خــلاف آ ن چه میگویند راه خـــــا نه ا ش تا سرای ما چنــآن هم نا شــناس و دورنیست
نا ســپا سی کردن از کوچکــترا نی مـــثل من در حریم پاک آن مهـــتا برخ مقــــد ور نیست
سرخ می گردم در آ ن وقتی که می بــیند مرا گرمی چشما ن مســتش در نگــاه حور نیست
در پی خــود می کـــشد هر بــند ه و آ زا د را هیچکس دربهره بردن زان صنم مجبورنیست
کام بخشـی می کـــند ا مّــا نمـــــید ا نم چـــرا با شهـاب و مفتی و شـیخ و معمم جور نیست
چهره اش را ازنگاهم چو ن به زیر پرده برد گفتمش ای بی مروّت منکه چشمم شورنیست
گفتم آ یا آ ب حـــــیوا ن در لب لعــلت مــــگر از برای و ا لگـــان عشق تو منـــظور نیست
گفت آری لیکن اینجا بوسه یوتی من یشــا ء آخر این جاهرکسی ا زعشق من مأجورنیست
11 مــــرداد مــاه 1377
281-20-109
در دفتر غزل جدید
مهمـــان ا مشب
کسی پشت نفس های من امشب باز پنهان است درونم گوئی امشب ازوجود او چراغان است
تداوم میدهد یک عشق را د ر جان من بی شک خدا رامطمئن هستم که ا وشیرین ترازجان است
رسیدن تا حد ود روشن یک شـمع ممکن نیست نمیدانم چطور اینر ا بگویم خیلی آسان است
سـیا هی رخت بسته است ا ز مویم ولی ا ین دل هنوزازشـّدت یک درد مزمن تحت درمان است
کویر تشــنۀ روح مـن ا ز تجد ید یک رویــــش سراسرمنتظردربارش یک قطره باران است
به درد م می خورد د ر موقع گل د ا دن حنظــل هـبوط لطف اودرحق من بی شک فراوان است
چه پنهان ازشـما عقلم به جا ئی قد ند ا د ا مّــا دلم دراین میان دیوانه آ سا سربه فرمان است
خودی دراین میان پیداست کزکم لطفی اش بااو تمام طول شب ا زکرده های خود پشیمان است
بهــــــآر ض1377
282-54-110
در دفتر غزل قدیم
خــــواهش
تو ای عفــــیفه ســیمین عــذار گیسو بور که بوده ای به وفا داری و کرم مشهـــور
هـــزار مرتبه نـــــموده ام برای تو نذ ری که تا ز جان عزیزت شـــود بــلا هــا دور
سـزاست چون تو نگـاری به غمزه شـهیر که بهر چون من ا فتا ده ای شود مغرور
ا لهی آن که نخواهـــد تو یا ر من بشــوی شود دو د یدۀ آن حـــآسد ســــتم خو کور
میســّر ار بـــشود د ر نهان بــــیا ا ین جا کنون که موسم دیدارهست وفصل حضور
بـــیا ببـــین که دقــــیقا ز خــیل خوبرخان تو با شهاب ســــتم د یده در می آیی جور
بــــیا که گوشۀ دنجی نشــسته بگـذ ا ریم تمــا م خا طره هـــآی گذشـته را به مرور
کم ا ست ا گر بدهم از عـــذار تو هر روز نگــــآه تشـــنۀ خودرا هـــزا ر با ر عبور
چـطور می شود آ خر ز لعـــل عـنـــّا بیت به حق مـا بشود یک دو بوسه ای منظور
نشــسته منتـظرم تا بخوانی ام یک شــب به مثـل موسی عمران بسوی وادی طور
کــــنار ما ئــده ای یا ز فیض ا نعـــــا می دهی ز فرط کرا مات خود به مآ یک سور
مرا زخویش مرنجا ن تو را بجان شها ب که بخواستم بشــوم با تو ما هرخ محشور
18شهــــریور مــاه 1377
283-7-111
در دفتر مرا ثی و منا قب
مر ثیه ای برای عا شورا
روزی که دل فرشته هــــآ خون می شـــد د ر د ا من دیده ا شـگ جــیحون می شـد
هـفــــتا د و دو لا له نــا جوا نــــمرد ا نه د ر پهنـۀ عا شــــقی د گر گـــون می شـد
* * *
خورشید که سربه دامان افق دو خته بود آ تش هـــمه جا چهر ه بر ا فــروخته بود
وقتی که ز شـــطّ خون گــذ شـــتند هــمه سر تا سر خـــیمه ها هــمه ســوخته بود
* * *
شب می شـــد و با ز د یده د ریا می شـد در جــا ن و د لــــش ولـوله بر پا می شد
د ر غــــربت نیـــــــنوا یـــــــــــک زن را د ید ند کــــــه قا متـــش ز غـــم تا میشد
* * *
یک حـــــا ل عجیـــب پـــــــــید ا می کرد بی پشــت و پـــنا ه هی خــــدا یا می کرد
در مــا نده تر ا ز هـمیشه د ر خیمه گهی یک جـــسم نحــــیف را مـــدا وا می کرد
* * *
ا ز خون گـــلوی حق زمـین تر می شـــد قـــربان شـــد ن یا و ر د ین بـــا ور شــد
یک دخــترک سه سا له چون شــا خۀ گل ا ز د ا غ شهـــآ د ت پــــد رپــر پــر شــد
* * *
بــیما ر زســوز تب که بر پا می خوا ست یک جـر عۀ آ ب بهر لبـــها می خوا ست
ا ین غـنچۀ نو شـــکفـته هم ا ز یک سـو د ر نـیمۀ شب ز عمـــّه با با می خوا ست
284-8-112
در دفتر مناقب و مر اثی
برای روز پرســــتا ر
زنی ا مشب کما کـآن تا سحر بــیدار می ما ند درون وسعـت شـب با غـمی بســــیا رمی ماند
می آ ید ا ز د یاری داغ با د ســتا ن پر ا مــــّا غریب و بیکس و بی همـدم و بی یار می مـاند
مـــیان کوچه هـــآی نا مرا دی با شـــکیبا ئی تزلـــزل نا پذ یر و ثا بت و پـــــیدار می مـــاند
در اوج ا لتـــذا ذ روح ا ز ا یـثا ر ســاعت ها نگاهش خیره بر صحن و در و دیوارمی ماند
تداوم می دهد یک عشق را درســینه پنها نی و گویی تا ا بد هــــم بر سر ا ین کار می ماند
درون یک کویــر نا مــرا دی یک گـــل تنهـــآ میان بوته هـــآی نیش دار خــــار می مــــاند
میان خیلی از آن هــا که لاف عشق می ریزند قرین وهمنشین و همد م وغم خوار می مآ ند
صمیمی بودنش نو می شود در جان آ د م هـآ به مثل خواهری محبوب و خوشرفتارمی ماند
دراین مشگلترین موضوع یعنی با خدا ماندن قسم خورده است تا پای طنا ب دار می مــاند
من از عمق وجودم میکنم حس کاین زن تنها به روی ایده اش این گونه زینب وار می ماند
مـــرداد مـــاه 1377
285-21-113
در دفتر غزل جــدید
تشـــرّف
مرا ببــــین چگونه ذرّه ذرهّ آب می شــــوم چطور اسیر دست غصه هآی نا ب می شوم
ببـــین چگونه در حصار لحظه های زندگی بدون هیچ امیدی از درون خــراب می شوم
چگونه می گدازم ا ز هجوم ا ضــطراب هـا چـــگونه روی آ تش غــمم کـــباب می شوم
ببـــین درون پــــیله ای که خــود تـــنیده ام چگونه چون شبی بدون یک شها ب میشوم
ببــین ز دست شـــعله های سر کــش تمرّدم چگونه همنشــین رنج بی حســاب می شوم
به من جــواب د ه که ا ز تمــــا می ا مید ها به خـــآطرغــرور ســرکشم جواب می شوم
مرا ازایـنکه من بدم زخود جدا مکن که من چو با تو میشوم تهی ازا ضطراب می شوم
ا مــید بســته ام که ا ز طریق دست های تو من عاقبت در این مـیانه کا میا ب می شوم
1/5/1377
به منا سبت تشّرف به مشهد مقدس
285-21-113
در دفتر غزل جــدید
در تلگرام یادداشت شد
تشرّف
مرا ببین چگونه ذرّه ذرهّ آب می شوم
چطور اسیر دست غصه هآی ناب می شوم
ببین چگونه در حصار لحظه های زندگی
بدون هیچ امیدی از درون خراب می شوم
چگونه می گدازم از هجوم اضطراب هـا
چگونه روی آتش غمم کباب می شوم
ببین درون پیله ای که خود تنیده ام
چگونه چون شبی بدون یک شهاب میشوم
ببین ز دست شعله های سر کش تمرّدم
چگونه همنشین رنج بی حساب می شوم
به من جواب ده که از تمامی امید ها
به خاطرغرور سرکشم جواب می شوم
مرا از این که من بدم ز خود جدا مکن که من
چو با تو میشوم تهی ازاضطراب می شوم
امید بسته ام که از طریق دست های تو
من عاقبت در این میانه کامیاب می شوم
1/5/1377
به مناسبت تشّرف به مشهد مقدس
286-55-114
در دفتر غزل قدیم
تحــــریم
بنــا زم آ ن صــنم شــوخ چشـم رعــنا را که خواست شهره نما ید به عا لمی ما را
به خــیر مقدم آن لا له روی چشم ســـیاه میــان ســـینۀ خـــود وا نمــوده ام جــارا
جفا ز حد گذرا نده است و فآ ش میگویم برون گـــذ ا شـته است از گلیم خود پارا
وزان مهــابت و حل لسان و سـینۀ شرح به غـبطه می کشد ا و طوطی شکر خـارا
مـــیا ن معرکه دید م مــد ا م می طـلبـــید به جنگ عشوه و افسون عصای موسی را
کجاست یوسف مصری که بعد آ نهمه هجر بر آ ورد ز کــــــرم حــا جت ز لیخــــا را
سرشگ شو ق برمژه ام بست وقت غلطیدن بـــرای د یــــد ن آ ن بت ره تمـــا شا را
زما نه هم چه عجب از سر جفا به شهآب حــــرام کرده تما شــــای روی زیــــبا را
10/3/1377
287-22-115
در دفتر غز ل جدید
حرف خوب
چو دل به دیدن او بی بهــآ نه می کشـد م سـپا رم ا ز سرشب عشق را قد م به قد م
برای د یدن آن قرص مــاه وخـواهم رفت به آ ســـتان وصا لش میــــسّر ا ر شـودم
نشــا ن خـــا نۀ او را ز کس نمی پرســـم خود م رهی که به ا و منتهی شود بـــلد م
ببـــین چه شــا ل یمـا نی سه دور پیچیدم برای طیّ طریقی کـــمر شــــکن به قـــدم
دو سآل پیش به او گفتم عا شقش هسـتم هــنو ز بر سرآن حرف خوبی ا م که زد م
نها ن نبوده زکس هم کز آ ن مناعت طبع هــــزار با ره قــبولم کــــــند ا گر چه بد م
چــقد رزود رضا مـیدهـد به خوا سته ا م درعشق هرچه بخواهم ازآن صنم همه دم
به روی بام فلک می نشـا ند م همه شــب ز خــا ک سرد زمین تا به زهره می بردم
رهـین منّت بغـــضم کـــه د ر نــبود ن ا و مـیا ن برکه ای از ا شگ گــرم می نهـد م
چه میشود اگر آن مه ز باغ لطف شها ب ز شا خۀ گـل نر گــس هـد یه ای دهـــد م
288-56-116
در دفتر غزل قدیم
جـــــــــبر
من که از روز ازل با عشق د ر ا فــتا ده ام در مســیر زنـد گا نی د ر به د ر ا فـــتاده ام
شب که می آید به مــا ننـد تما م عا شــقا ن بر سر هر کوی و برزن تا سحر ا فــتاده ام
واله ،شـیدا ،بیقرار، ازخانه و کاشانه ودور مست و لایعقل به هـرکوی و گذ ر ا فتاده ام
از همان اوّل به جرم این که عاشق بوده ام د ر حـصار غصه های مســـتمر ا فتــا ده ام
چون بدون اختیار عاشق شدم حس می کنم همچو مرغی در قفس ا ز بال و پرا فتـاده ام
از سـرم بگذ شــته آب و آبرویم رفـته پا ک پیش ا هــل بـخرد ا ز مــدّ نـــظر ا فتــا ده ام
پیش مردا ن خرد کیش ا ز نظر ا فتـــاد ه ام
آنقدر رقصانده آن مطرب مرا با سازخویش کز فشار رقص ممـــتد ا ز کمــــر ا فتــاده ام
هرکه عاشق می شود در کلّۀ او عقل نیست سی چهل سال است این را تازه سرافتا ده ام
حال درپایا ن خط با اینکه عمرم رفته ا ست سخت د ر ا ند یـــشۀ رفع خـــطر ا فتــاده ام
در قــیا مت هم نمی سوزم به جرم عا شقی چون دراین وا دی شها با بی خبر ا فتا ده ام
اواخـــر شهــــریور مــاه 1377
289-23-117
در دفتر غزل جدید
رکــــــــــــود
تو داری ا ز درون من مرا خــراب می کنی دل مرا ز وعــد ه هـــآ همیشه آ ب می کنی
تو باعـث رکود یک طــلوع خوب می شوی و هر شـب مرا بد ون یک شــها ب می کنی
تو سـوء ا سـتفاده می کنی ز گریه های من به هر بها نه ، بی جهت مرا عذ اب می کنی
به جـــرم ســا د گی مرا میا ن ا نتـــظا رها ا سیر د سـت های سرد ا ضــطرا ب می کنی
چقدر خوب درحصار لحظه های خو دسری به زعم فکر نا صـوا ب خود ثوا ب می کنی
هــزار با ر گفته ام صـرا حـتا که می خورم به جان خود قسـم که کــا ر نا ثواب می کنی
تمــام ا لتما س هـای گرم و صـــا دق مــرا مــیان چا رچوب یک ســـکوت قاب می کنی
به جای جذ ب کردن من شــکسته د ل همی تو د ر بلـوغ رنج هــا مــر ا جواب می کنی
به یک د قیقه واقـــفند اهل که د ا ئمـــا مرا چــگونه روی آ تش غـــمم کـــبا ب می کنی
به من بگومیان نازوغمزوعشوه های خود برای من چــگونه عشق را حسا ب می کنی
بــیا بمان که ا ین د ل مــکّد ر ا ز فــراغ را به یمن خوب بودنت چو آ فــــتا ب می کنی
پنجمم مهـــر مـــاه هفتا د وهفت
290-57-118
در دفتر غزل قدیم
رویت مــــاه
ا گر میسور گردد رویت آن روی مـاه امشب بهرقیمت که شد می آرم اورا توی راه امشب
وگر پنهان شود آ ن رو به زیر خرمن گیـسو شب ظلما نی ای دارم چون آن موی سیاه امشب
به عمق آسمان قا متش ا فتا ده بیش ا ز حد ز فر ط خواستن های دلم خط نگــا ه امشب
نگاهش کردم و گفتم تمــــا شا گر گــنه باشد چه غم چونکه می بخشند صد بار گناه امشب
معطّل ما نده ا م ما ننـد شـیدایان که تا شا ید دهــد آن یار سیمین رخ مرا اذن پناه امشب
بر آنــم تا بگیرم حا جت خود را از آن مهرو اگر رخصت دهد سیل سرشگ وسوزآ ه امشب
تعقـل کارخوبی نیست بعـد از این همه حرمان که دل باید دهد تشخیص ره را ز چاه امشب
تجــّلی کی کند در حــدّ آ ن مهـتا برخ نورش نشان گرمیدهد خودرا شهابی گاه گاه امشب
سوم مهـــر مـــآه 77
291-24-119
در دفتر غزل جدید
نرده هــآی بلـــند بلا
تو را به رشتۀ سـرد جفــا گره زده ا ند به ناز وعشوۀ بی منتهــا گره زده ا ند
مرا همیشه خداهم که اهل درد م و رنج به عشقت ای بت درد آشناگره زده ا ند
تن نزارونحیفی که سخت زرنجوراست به نرده های بلــند بــــــلا گره زده ا ند
هــــــــوای یک مه لقــــای شـــیرین را بعمق یکدل بی د ست وپا گره زده ا ند
برای اینکه رشـته مان زهم نگردد با ز به جای یک گره حتما دو تاگره زده اند
وفا نکردی و گفتم تو را به طور یقـین به حــبل محکم یک اد عــا گره زده اند
به ریسـمان حوادث چه قلب سـنگی را میان ســـینه ات ای نا قــلا گره زده اند
برغم ا ین همه من در تعجـّبم که چطور مرا بعـشق تو ای بی و فا گره زده ا ند
بهــــــآ ر 77
292-58-120
د ر دفتر غزلیا ت قدیم
عصـــــــیا ن
خواهم از هجر ش درم هم جان هم جامه را تا خبر سـازم ز دست سوزعشقش عامّه را
مثل مارزخمی ای پیوسته می پیچم بخویش گر نبیـــنم لحظه ای رخسـار آن قـطّا مه را
می شنید ا فتا ده ای جان میدهد د ر راه ا و کا ش با چشمان خود مید ید این برنامه را
آن توصل های دوراز چشمها یادش به خیر کی ز خــا طر می توانم برد این هنگامه را
گفتم ا ز آن جا که واعظ منع ا زعشقم نمود سرنگون سازم زاوج منبراین خود کامه را
خورده ام ســوگـند گر روزی میسـّر ا فتد م بر کمر می بندم ازطغیا ن عشق عمـّامه را
ا ز صــمیم قــــلب سوزا نم کتــا بم را و هم بشـکنم در پیش پای آ ن پریوش خا مه را
درس احکام ازمن عاشق نخواه ای شـیخ رند عشق وا پس می زند فـتوای هر عـلاّمه را
حکم قـتلت را شهآب ار محتسـب امضا کند می کــنم تأ ئـید من ا مضــای پای نا مه را
18 آذر مــــــآه 1377
293-25-121
در دفتر غزل جدید
بـــــیوه
باغمش مأنوس هست امشب فراوان بازهم میفشا ند اشگ ها یش را به د ا مان باز هم
با دلی سرشـا ر ا ز صد آرزوی بس بــــلند می شود آ مخـته با یک رنج پنها ن باز هم
در مسـیری بی سروته یا که دنیا ئی غریب می کند احسـاس خط را رو به پایان باز هم
می کند درمان د لش را با شکر خندی ولی میشود گاهی از این د رما ن پشیمان باز هم
اغلب ا وقا ت می آ رد به کـــوه غـصّه هــا ا ز ســرِ یک غیرت پید ا ر ا یــــمان باز هم
کا شـکی یک مرد هم در عرصۀ مردا نگی می نهـاد آن جا برایش ما یه از جان باز هم
زندگا نی در چنین وضعی برا یش می شود د ر کنــا ر راد مردی سهل و آ سا ن باز هم
بیت زیر را آ قای ســلطانی و آ قای شـــفیعی در انجمن فی الـــبداهه گــفتند
روزی از ره می رسد این مر د ما نند شهاب تا نمـا ید لعـــل ا ورا بوســه با ران با ز هم
اوائی مهــر ماه 1377
294-59-122
در دفتر غزل قدیم
تلا ش عـبث
هرچه کردم تا دل سنگش به دست آرم نشد د ر د ل بی رحم ا و تأ ثـــیر بگـذ ا رم نشــد
هر چه کردم انفجاربغض را با دست خویش لحظه ای دست سکوتی گنگ بسـپا رم نشد
هر چه کردم التماس و گـفتم ای مهــتا برخ چا رقد را ا ز ســرت بگـذ ار برد ا رم نشــد
فــرصتی آ مد به د ستم تا ببوسم چهره اش لیک راضی آن صنم چون دید تب دارم نشد
هر چه گفتم با چنین اطوار و نا ز و د لبری سا عــتی را با چنـین حــا لی نیا زارم نشــد
سعی کردنم تا تمآ شا یش کنم بســـیار لیک مطمئنــا ا ز حجـا ب ا شک بســیار م نشــد
با وجود ا نفجــا ر بغض د ر طیفی وســـیع هر چه کرد م وسعـتی ا یجا د در کارم نشــد
لطف او آنشب که مه درآ سمان رخ مینمود شــا مل حـا ل خمـــــآر آ لــــودۀ زارم نشــد
زمســـتان 86
295-26-123
در دفتر غزل جــدید
درد دل
من ا ز تبا ر غریـــبا ن خســته ام تو چطور شا ید شهـیرترین دل شکسـته ا م تو چطور
یک عـدهّ ا ند که د ائم ا سـیر درد و غـــمند من زین قـبیله و زین دارودسته ام توچطور
ا ز لحظه ای که خودم را شــنا ختم تا حا ل خود را بیک غم پـــید ار بسـته ام تو چطور
وقتی که مردم این ده اســیر بی غمـــی ا ند من با غمم تک و تنها نشـسته ام تو چطور
عمر ی گذ شته و ا کنون گواه حــا ل مننــد دســتا ن بی رمق پینه بســـته ایم تو چطور
زان جــا که مردم بیگا نه محرمم شــده ا ند ا مـید را ز رفـیقا ن گســـسته ا م تو چطور
گاهی که منّت کس را نمی کشـــم ا نگــــا ر ا ز بند صد غل و زنجیر رسته ام تو چطور
چون صــا د قــــــانه برای تو درد دل کردم حس میکنم که زیک دام رسته ام تو چطور
دوّم آذر مــــاه هزار و سیصد و هفتا د و هفت
296-27-124
در دفتر غزل جدید
مـــــد ا و ا
هر زمان فرصت برا ی غصّه پــید ا می کنم عقده هایم را کمی با ا شگ خود وا می کنم
یکــّه و تنهـا میـا ن فصـــــل های سرد هجر آ تشی تو فـنده را در ســینه بر پــا می کنم
می نشـــینم با کمـال بی نصــیبی ا ز وصــال خویش را د ر غصۀ هجر تو ارضا می کنم
بیقرا ریهـای خودرا می کنم در خویش د فن بس که ازدرمآ ن گی این پا وآن پا می کنم
دستهــآیم را به روی خواهشی بی حد بـــلند با تمــا م قــد رتم سوی تو با لا می کـــــنم
بازعلیرغـم وجود خـــــصم حــآ ئل بین مـــآ می خورم قســم که با یکــتا ئیت تا می کنم
من تورا میخوا ستم ا ز روز اوّ ل بی دروغ پس بــیا بر گرد ای مهــرخ تمــــّنا می کنم
میخورم قسم که تا عمرم به د نیا باقی است من خود م را در مـیان قلب تو جــا می کنم
درد ها یم را به مـــآ نند شهـا ب خســته نیز بـا مکــــرّر برد ن نا مـــت مد ا وا می کنم
ز مـــــستان 76
297-60-125
در دفتر غزل قدیم
بحـــــر پریشـــا نی
دیشب صدف جان را من سـفتم و ا و خندید احوا ل پریشان را من گــــفتم و ا و خــندید
تا با نگ سحر با ا و صحبت ز جـــفا کرد م بشکســتن پیمان را من گــفتم و ا و خند ید
گفتم که به عـمرم با هــجران تو چون کردم درد وغم و هجران رامن گفتم و ا و خند ید
آ خر سـر وسا ما نی در وصـــل ند ا دی تو این بی سر وسا مان را من گفتم واوخند ید
در بـــحر پریشــا نی وا مــا نده خرید م من خشم یم و طو فان را من گفتم و او خند ید
تقد یم تو بنمـود م ا ز چشم شــها ب عمری این گوهر غلطان را من گــفتم و او خند ید
ز مــــستان 77
298-61-126
در دفتر غزل قدیم
می حـــیوا نی
تصمیمش این بودآن صنم کزغمزه ای خامم کند رسوای عا لم ســـا زد م د ر شــهر بد نا مم کــند
دنبـا ل این می گشت تا یک فرصت آ ید بر کفش تا با مـد د جوئی ا ز آ ن درعــشق نا کــا مم کــند
میگفت قادرهست اودریک چشم بهم چشم آمدن عمری به بـــند اندا زد م پــیوســـته در دامم کــند
من درخیال بوسه ای غا فل ازآ نجآ ئی که چون لب وا کـند غرق د و صد نفرین و د شنا مم کــند
دیدم که دستی دستی داردآن مهروی میخواهد مرا ا ز فرط تلخی های هجرا ن حـنظل آ شــا مم کــند
غا فل شــدم زین جا که میخواهد می حیوانی ای ا ز روی لطف و مرحمت تا حشـر در جا مم کــند
آذر مـــاه 1377
299-62-127
در دفتر غزل قدیم
تجــــربه
بـــیا و تجربه کن عـشق را صــباحی چـــند فراغ را تو از این پس به حـا ل ما مپســـند
به هیــچ چــیز نیـا رزد وصا ل مه بــــد نی که هیــچ نیست د ر آغا ز با زی ا ش لـخند
هــنرور است هر آن عاشقی که با معشوق زده ا ست ا ز سـر مهرو وفای خو د پــیوند
ز حـــظّ وا فر با خویش بی نصـــیب نکـرد هـرآن که صحبت خود را به خــنده ای آ گند
درون مغـــــفرتی یــا که قـــو ل معـــروفی چه شهـد هــآ ست فزون از هــزار حبّه قـند
اگرکه سا لک عشقی تو را به جان شها ب بـــیا و ا زمن د رد آ شـنا شـــنو ا ین پــــند
نشــو به بــــیهده طی کردن زما ن را ضی که لحــظه هـای مســـرّت د گر نمی پــــا یند
به حسن خلق بـکوش وبسمت عشق گرای که بــــند گی به نمــا ز و دعـــا نگـــردد بند
خــــــرداد مـــاه 77
300-63-128
دردفتر غزل قدیم
زخــــــــــم
ای که در کشتن من تیغ بر ا فراخته ای با چنین هیبت خود رنـگ جرا باخته ای
تا می آ یم به خودم آ یم و آ یم سـرعقل به چنین تـیغ جـــفا کار مرا ســآ خته ای
کس دراین عرصه ندا نست که بیمارم ومست گوئــیا د رد مرا نـــیز تو نشـــنا خته ای
مرهمی بردل من عشق تونگذاشت که هیچ بلـکه بر زخم د لم زخـــم هم انداخته ای
لشگرعشق توگیرم که زکف دل بستا ند ملک دین را زچه رولشگرغم تاخته ای
عا قبت فا ش شد برمن عا شق که چرا د شـنۀ ا بروی خود بهرشهاب آخته ای
301-28-129
در دفتر غزل جدید
با ز ســـــازی
تا زگی هـا نفس خودرا با ز سا زی می کنم خویش را با،با خد ا بود ن موا زی می کـنم
میروم در سـلک آ نها ئی که مسجد میروند با تلا شی ویژه ترک بی نمـــآ زی می کــنم
می شوم در احتسـاب کارهای خویش غرق با حسـاب عمر ا ز کف رفته بازی می کــنم
ا ز فــشا ر د ست وپا گیر تعـــلّق د ا شــتن بی شک و ترد ید حس بی نـــیازی می کـنم
سفت وسخت احساس خاصّ بی نیازی می کنم
درخودم می پرورم عصیان علیه خویش را د ر فـــرا سوی تـمّرد یکه تا زی می کـــنم
می کنم سر کوب نفس سر کش ا مــّا ره را ب ام ملا مت های بی حد هم نوازیی میکنم
د ر حقیقت ا مر حق را د ر بـــلند ای توا ن جا نشــین محکــم ا مر ی مجازی می کـــنم
درستیزی بی امان آنقدر می تازم به خویش تا شهـا ب رند را یحـــیا ی را زی می کــنم
7 خــــرداد مــاه 1377
302-9-130
در دفتر مراثی و منا قب
بارای تولد حضرت امام حسن
( به لهجه نجف آبادی)
امشب از اون بای خوب جهو نس به خــد ا اشگ شوق ا زدیده هام واسه تو روونه س به خدا
امشب ازعشقی توپرمیشه دلم چونکه واسم مثه شـب های خوش بعـله برونه س به خدا
خوشحــا لم ا ز د یدنت ا مّــآ نمی دونم چرو فکری م دائم میون طشتی خون اس به خدا
ناز تو من می خرم به قیمت هزا رتو جـون گرچه وا س مثلی منی خیا لی گرونس به خدا
به همه نشون می دم کو قیمتی یه نا زی تو توی این دو روزمون هزارتوجونس به خدا
تو خوبی خیلی خوبی آمو دلی م چی بوگــم واسۀ عا شق شــدن خیلی جوونس به خـدا
سربه هرجائی زدم از تو باهم حرف میزدن واسه ا ینکوخوبیا ت وردی زبونس به خدا
بــیا تا حا جتی م د ا وا بشــه به شب آخـــه آ فـتا بی عمری م ا مشب لبی بونس به خدا
بــیا تا کو زند گــیم با تو مثی با هــا ر بشه کو با ها ری زند گیم بی تو خزونس به خدا
شب ولادت حضرت امام حسن مجتبی(ع)
ســـیزدهم رمضان 1419 دی ماه 1377
303-10-131
در دفدتر مناقب و مراثی
برای زینب
زنی با د اغ می آ مـــیخت آ ن شــب بسر خا ک عــزا می ریخت آ ن شـب
گوا ه پا ره هــای یـــــک جــگر بود که دریک طشت خون میریخت آنشب
304-64-132
در دفتر غزل قدیم
چشم به در
من با خــیال وصا ل تو ما هــــرو چه کنم با آن عذار و خط و خرمنی ز مو چه کنم
با آن کرشمه وحسن وجمال و قامت و قد هــنگام صحبت ودر وقت گفـتگو چه کنم
وقتی که من به تما شا نشـسته ام تو بگو با دیده ایکه زخون گشــته شست وشوچه کنم
ا فتاده ام به تکاپویت ای صنم شب وروز من بی چراغ بهنگام جست وجو چه کنم
یک دم نشد که زخود حا جت م روا بکنی بار این دلی که طـپد در صد آرزوچه کنم
در آستا ن تو آن جا که گل رخا ن هیچـند من در کـنار تو با د ست بی وضوچه کنم
گفتم اگر که زعشقت شوم فســا نه شهــر با یاد ا ین گنا ه من از درد آ برو چه کنم
چشمم هـنوزبه درما نده ا ست و میترسم گر با شهــآ ب نگردی تو روبرو چه کـنم
بازآی و ازسرلطف وصفای ویژۀ خویش ای جان وسربه فدا یت به من بگوچه کنم
هشـــتم آبان مــــآه 1377
305-65-133
در دفتر غزل قدیم
بر ش
یک شب آخر اشگ را ا ز دیدۀ تر می برم گونه را ا ز داغی اشگ چو اخگر می برم
میشوم ازخواهش بیحد ازاو مأ یوس وبا ز دل زمهر د لر با ئی هــای د لـــبر می برم
ا نفجا ربغض خود را با مد د جوئی ز صبر ا زگلویم چون سـپند ازصحن مجمر میبرم
پیش پای بی نمآ زیهای با ا خلاص خویش زهر را مردا نه بی چون وچـرا سرمی برم
آرزوهای پرا ز عـــشق و ا مید خویش را ا ز حصـا ر د شت های گرم با ور می برم
میکنم راحت خودم را ا زکتاب ودرس ومشق ا ز حساب وهیئت و منطق سراسر مـیبرم
خویشرا ازساد گیهائی که درمن جا ری است مثل کا م بچّه هــآ ا ز شــیر ما در می برم
غنچه هآی یا س را در موقع گل د اد نش پیش ا زآنوقتی که گردد زرد وپرپرمیبرم
لیک میگویم از آ نجا ئی که فردی کا فرم کفر را ا ز قلب خود با نیش خنجرمی برم
خــــرداد مــاه 1377
306-2-134
در دفتر رباعیات
قیمت
به شیرینی فروشیهای مهرویان عجب دارم که قیمت می گذارند ازکرم ارزان فروشی را
ولی وقت خرید شــهد ا ز لعل لــــبی شیرین به دیناری نیا نگآرند ا ز ما جان فروشی را
307-66-135
در دفتر غزل قدیم
وعـــدۀ پــــو چ
د لــبر ما به ما صــفا می دهـد ونمی دهد وعدۀ وصل خود بـما می د هد و نمی دهد
عا شق سـینه چاک را هیچ نمی پذ یردش مهـر درو ن ســـینه جا می دهد و نمید هد
جور و جفا ش میکشم درعوض وفا ولی به عشوه درسی ا ز وفا میدهد و نمی دهد
مـســئلۀ ذکات را هــیچ نیآ موخــته ا ست خمس لبـــا ن خویش را میدهد و نمی دهد
میبرد آن صنم ز کف دین و دل و قرار را دل به نیــآ ز های ما می هد د و نمی دهـد
با دم عیســا ئی خود برمن زار و نا توان می گـــذرد ولی شــفا می دهد و نمی دهـد
چون که خدا ی گفته با خــلق مدارا بشود گوش به فـرمان خدا می ه دهد و نمی دهد
خواهش مسـتدا م من دروی اثر نمی کــند حرف شهـآ ب را بها می د هد و نمی دهد
15 خــرداد مــــااه 1378
308-29-136
در دفتر غزل جدید
ا حســـا س
من دروجودش درد را همراه تب حس مـیکنم یک اضطراب تلخ راهم صبح وشب حس میکنم
اوئی که می پیچد بخود ازاضطراری بی امان در خود بهم پیچیدنش را بی سـبب حس میکنم
وقتی که سختی می کشد در کوره راه زند گی آن جا که جان مرد می آید به لب حس می کنم
حنظل به کامش میچکاند چرخ دون اما چون او آن را می ا نگارد به ما نند رطب حس می کنم
آن گونه تلخی راکه تدریجا به کامش مـیچکد بر خورد او را با آن ازروی ادب حس می کنم
این پا آن پا می کند تا بلکه پنها ن سا زد ش رنجی چنین را درنهانی ای عجب حس میکنم
رخ را که قرمزمی کند گاهی ز دا غ سیلی ای در منتهـآی سختی و رنج و تعب حس می کنم
در تا ر وپود آ دمی ا فتا ده ای مثـــل شها ب
در تا ر و پود آ د م ا فـــــتا د ۀ لــوطی صفت
در تا ر وپود آ د می مـثل شـها ب سـا ده د ل رنج و تعب را کا ملا لـهو و لعب حس می کنم
20خـــرداد مــــاه 1378
309-67-137
در دفتر غزل قدیم
کا ر د ل
روزگا ر ی با د ل خود روزگـــا ری دا شـــتم عمر خود را هم رهــین کا ر و با ری دا شـتم
فارغ ازسود ای سود و بی خیا ل از رنج گنج با بده بســتان بی غش کسب وکا ری داشــتم
برخــلاف بی قرارا نی که د ر ســـوز و تـــبند در محـــیطی کــا ملا ا یمن قـــرا ری داشــتم
نا گهان دیدم که دل را بر خلاف مـــیل خویش د ر گروی طـــــرّۀ ســـیمین عــذ اری داشتم
روز وشب بگذشت و من در عاشقی دنبال دل د ا ئمـــا با یا ر ســـیمین رخ قــراری داشتم
دل هوائی گشت زان روزیکه من عاشق شدم در طریق عا شقی شــب هــای تا ری داشتم
عاشقی یک درد بی درمان برا یم گشت و من اســتخوانی د ر گلو در چــــشم خاری داشتم
دل مرا در عشق ورزی شهره ا م بنمود ومن د ر د لم ا ز عا شـقی یک زخم کا ری داشتم
عاشقی د ست د لم را در حنای خود گذ ا شت ا ز دل خود بیش ا زا ینها چشم یاری دا شتم
اردی بهشت مــــاه 1378
310-68-138
در دفتر غزل قدیم
جســـــــــتجو
به رغم چند ساعت ا لتما س و گفــتگو دیشب نیــا مد توی راه آن د لــــبر پا کیزه خو دیشب
به چشم خویش میدیدم که د قکش میشدم هردم به پا س ی یک پری سـیما مـیان آرزو دیشب
زمن اصرار از او انگاردریک جنگ بی پایان می آمد ذّله در این جنگ دل از دست او دیشب
بقدری میشدم مستأ صل و درمانده ازخواهش که مید ید م خوردم را با هلا کت روبرو دیشب
نبود این عقل لا مذهب کزو تعریف می کرد م برای ا ین تمـــّـنا های بی حـد چاره جو دیشب
نمیدانست آ ن مهر وز زروی نا خود آ گا هی که کلّ هسـتی ام بند ا ست بریک تارمو دیشب
من تـر د ا من بی آ بــــرو بودم به تنهــــا ئی در آن محشر پی کسب دو مثــقال آ برو دیشب
میسـّر می شدم وصلی که نیکو می نمود امّـا مگرمیشد به اوبگذاشت دست بی وضو دیشب
نهان میگشت و می بود یم تا گاه سحر با هم شها ب و شمع ومن دنبال او درجستجو دیشب
نخواهم داد در راه وصا ل ا ز کف امــید م را اگر بنمود آ ن مهرو بمن یک لحظه رو دیشب
خــــرداد مـــآهه 1378
311-30-139
در دفتر غزل جدید
تحریـــــــــــک
بــیا توزیع کن در وسعت شــب مــهربا نی را بر ا ین پیرا نه سر وا کن غرورنو جوا نی را
بــیا وا کن عــلیرغم تمـــــام نا ســـــپاسی هـا به روی مرد ه ای آ ب حـیات زند گــــا نی را
ز تـــزریق محّبت در فـــــضای مرده جــــا نم رهـــاکن جرعه های روح بخش شا دمانی را
ز تنـد یس تذ بذ ب پاک کن با دست موسا ئی به رگــبار صــفا تر د ید را و بـد گــــما نی را
سکوت منجمد در رگ رگ این مرد را بشکن رهـا کن درعروقش همـد لی را هـم زبا نی را
بـیا موز عشق را با بی تکـلّف زند گی کرد ن و یک مثقا ل هم ا سرار خوب جا نفشـا نی را
صـفا در خلوت شب زنده د اریهای مردی کن که خـشکا نیده درخود ریشه های ناتوا نی را
در آن وقتی که دود آهی ا ز دل بر نمی خـیزد بـیا تحریک کن د ر عمق آ ن آ تشفــشا نی را
خدارا خوش نمیآید که درا ین برهه ا زهستی دریغ ازشب نشینان میکنی روشن روا نی را
خـــرداد مـــاه 1378
312-69-140
در دفتر غزل قدیم
ا ضـــطرا ر
دو دستی گاه می گیرم ز نا کا می سر خود را که تا شاید کنم پـــنهان ا ز او چشم تر خود را
بقدری غرق درا شگم که یک دم هم نمی پایم ز فر ط اضطراری بی امان د ور و بر خود را
ا ز آن تر سم که بنمـا ید به هـنگام نگه کردن فرو د ر ســـینه ام مژگان مثل خــنجر خود را
بدان حدی از آن مهرو جفا دیدم که بگســستم به رغم میل بی حد در وصا لش با ور خود را
د لم را با رهــــا بشکست ا مّــآ با شـــکیبا ئی زدم بست ا ز سر غیرت دل غم پر ور خود را
صبوری هم گذشت ازحد و میترسم که در آخر دهم دریک ستیزازدست این هم سنگرخود را
نشــا نم داد آ خر آن چه را در ذ ات خود دارد که هر چیزی کند ا براز روزی جوهر خود را
ولی اصـلا نمی خواهم بفهمد شــکوه ه ایم را مـبا د ا ز خود برنجا نم شـها با د لـبر خود را
یا زدهم مـــــرداد مـــاه 1378
313-70-141
در دفتر غزل قدیم
تقـــــــــــد یر
هیـــچ وقتی ا ز برای عشق با زی دیر نیست آدم ازعشق است واز لهوولعب هم سـیرنیست
هــیچ رسوائی به قدرشهره گردیدن در عشق فاش مـیگویم تا به این اندازه عا لمگیرنیست
در مصا ف دلربایان تنـد خوئی سـفلگی است آخراین میدان عشق ا ست عرصۀ نخجیرنیست
روی زیبای زلیخا بعـد از عمری در د و هجر با کرامت هــآی یوسف آن قدر هم پـیر نیست
غـــمزه را بــفروش با تیر نگاه ا مـــّا بد ا ن این ســلا ح مهلک تو کمتر از شمشیر نیست
عشق با زی میکن ای نشکفــته گل با بلبلا ن کا ین وصیــت بعد مـردن قا بل تغـــییر نیست
برجــبین ما نوشــتند ا ز هما ن ا وّل شهــا ب عشق شد تقدیر ا نسان وجز این تقد یر نیست
13 مــــرداد مــــاه 1378
314-31-142
در دفتر غزل جدید
بهــــــــــآری
باز باران در فضای ابری تنــــگ غروب یک ده د ر ا نتـــظا ر آ ب را تر می کـــند
بازسـیسا لنگ تنها ئی به روی سیم برق باهوای خیس باران خورده ای سرمیکند
رقص رگباری میان باغی ازگلهای سرخ یک گــل نشکفته را ناگفته پر پر می کـند
باغـبا نی بعد چندین ماه صــبر درد نا ک گرمی یک لطف را بی وقفه با ور می کند
آ سما ن رفـتا رخود را با زمین تـشنه ای بار دیگر در بهـاری خسته بهــتر می کند
کودکی ده سا له شعرزیر باران را بشوق زیر باران در کـــنار مــادر از بر می کـند
15مـــرداد مـــآ ه1378
315-71-143
در دفتر غزل قدیم
جــــــرم عشق
او که از عشق نکو خویا ن مهرو ســیر نیست با کش ا ز تیر نگــاه و ضربۀ شمــــشیر نیست
قدرتی ا ین گـــونه بی ترد ید د ر راه وصــــا ل جز ز آه ســوزنا ک و نا لــــۀ شـــــبگیر نیست
یک چنین ا نســا ن بی پا وسری در بزم عشق هــیچ وقتی ا ز برا یش عشق بازی دیر نیست
هرکه عاشق شد درعقلش شک نمودن جا یزاست آخر ا ین نا بخــرد ان را ذ رّه ای تد بـیر نیست
جرم عاشق گر چه سنگین شد ولی معشوق نیز پیش انسان هآی مکتب رفته بی تقصیر نیست
در کــلا س درس آن هـــآ ئی که از اهل د لـــند هـــیچ بحثی تا به این ا ند ازه بی تفسیر نیست
دل ا گــر ا ز داغ عـشق لا له روئی شــد خراب بعــد از آن با هـــیچ چیزی قــآ بل تعمیر نیست
هرکه سرگردان شد ازعشق نگاری چون شهاب بخت و ا قبا لش خدا را جز براین تقد یرنیست
20مــرداد مـــا ه 1378
316-72-144
در دفتر غزل قدیم
بر خـــلاف میل
بر خــلا ف میل خود زین پس عمل خواهم نمود مشـــگـل عشق خود م را با تو حـل خواهم نمود
در حـــقیقت با چنــــین رفــتار نا شــــا یسته ای من خودم را شــهرۀ بین ا لمـــــلل خوا هم نمود
میــل د ل را می کــــــنم سر کوب تا حــــد توان زهر را در کا م خود جای عســـــل خواهم نمود
جای زانوی غم ازبی قــیدی ام نســبت به عشق ظاهـــرا یک زا نوی دیگر بغــــــل خواهم نمود
ظا هــرا زا نوی عصــیان را بغـــل خواهم نمود
پای اصــرا ر سر کوی تو مــــا ند ن را به زور با تمــــّرد های بی ا نــد ا زه شـــل خواهم نمود
قصــۀ ا ین عشق را چون عـشق محمود و ایاز در کلا م مرد و زن ضر ب ا لمــثل خواهم نمود
رنج و حرمــــا نی که در راه فرا غـت می کشم لـــب آن را مـــحتوا ی یک غــــزل خواهم نمود
لیک می جــز غانم ا ز عشقت درون خویش را کوهی از جزغا له را در ســینه تل خواهم نمود
چون که مـــیدانم بدون عا شقی مـــثل شهــا ب عمر خود را صرف کا ری مــبتذ ل خواهم نمود
10شهـــریور مــاه 1378
317-73-145
در دفتر غزل قدیم
وفا د ا ری
اگر گــفتی شـــبی را بی غمت ســر کرده ام هـرگز شــبی را ســر بدون د یدۀ تـــــر کرده ا م هــــر گز
اگر گفتی که من یک شب دل بی صـــاحب خود را به مـــیلی جـز تمـــــنّای تو زیور کرده ام هــــرگز
اگر گــفتی که ا ز شوق تمـــا شای تو ای شــا هد دمی اغما ض از آن مهتا ب منظر کرده ام هــرگز
جــفا های تو را هر وقت بشـــنید م ا ز ا ین مردم ا گر با ور کــنی یکــــبا ر بــا ور کـــرده ام هــرگز
گـل ا مـّید خود را ا ز وصـا ل چون تو سیمین رخ به حق سو گــند اگر یک دفعه پر پر کرده ام هرگز
شکا یت از تو را یک دم ا ز ا ین نا مهربا نی هـا به آ ن سبحـا ن بی همــتا ی دا ور کرده ام هـــرگز
شها ب عمر من خاموش شد ا مّـــآ به غیر ا ز تو د می فکر و خـیا ل یا ر و یا ور کـــرده ام هــرگز
12و13 شــــهریور مـــآه 1378
318-74-146
در دفتر غزل قدیم
تفــــــــأ ل
دوش فــا لی زدم ا ز حا فـظ و فا ل ا ین آ مد ســـحر م د و لت بــــید ا ر به بـا لــــین آ مـــد
گــفت بر خیز که ا ز طــلعت آن ما ه عـــذ ا ر پر توی نا ب تـــــر ا ز خوشـــــۀ پروین آ مــد
گـــفتم ا ز فر ط نـــیازی که به ا و داشــته ام چه عجب شــاهــسوا ری سوی مــسکین آ مــد
خواجه زا نرو که مرا د ید می آ لوده و مست پی غا رتـــــگری عــــقـل و د ل و د ین آ مـــد
آ فـــرین با د به آ ن خـــــوبرخ نـیک نهــــا د که بد ین شــیوه و ا ین مـــسلک و آ ئین آمــد
تلخی زحمت نقــش رخ شـــیرین بر ســنگ ا ز ســر عشق به فـــرهاد چه شــــیرین آ مــد
دل مــن بــود به مـــا نند کــــــبو تر د یشـــب که گرفــــتا ر به ســر پـــنجۀ شــــاهین آ مــد
حــا فظ ا ز حـسن نظر کرد دعا ئی و ســـپس مژده ا م د ا د که ا ز شــش جهت آمین آ مـــد
ا ز ســر یمن چنین حا د ثه ای دوش شـها ب با ســـر ا ز شوق وصــا لم پی تمــکین آ مـــد
28شهـــریور مـــاه 1378
برای تلگرام ویرایش شد
تفأل
دوش فالی زدم از حا فـظ و فال این آمد
سحرم دولت بـیدار به بالین آمد
گفت بر خیز که از طلعت آن ماه عذار
پرتوی ناب تر از خوشۀ پروین آمد
گفتم از فرط نیازی که به او داشــته ام
چه عجب شاهسواری سوی مسکین آمد
خواجه زانرو که مرا دید می آلوده و مست
پی غارتگری عقـل و دل و دین آمد
آفرین باد به آن خوبرخ نیک نهاد
که بدین شیوه و این مسلک و آئین آمد
تلخی زحمت نقش رخ شیرین بر سـنگ
از سر عشق به فرهاد چه شیرین آمد
دل من بود به مانند کبوتر دیشب
که گرفتار به سر پنجۀ شاهین آمد
حافظ از حسن نظر کرد دعائی و سپس
مژده ام داد که از شش جهت آمین آمد
از سر یمن چنین حادثه ای دوش شهاب
با سر از شوق وصالی پی تمکین آمد
شهاب نجف آبادی
28شهریور ماه 1378
@SShahab33
319-75-147
در دفتر غزل قدیم
مـــــتا ع حـــسن
مـــتا عی چو حسنت به با زا ر نیست کسی چون من آن را خـــریدار نیست
شــرا ئی و بـیعی چنــین بی گــــما ن بـــــرای مــــــــن بـــینوا عا ر نیست
دلی ا ز قضــا هـــم به مـن د ا ده ا ند که هیچش به جزچون تو دلدارنیست
به عشقی گرفـــتا ر هـســـتم که هـیچ شـکا ری به د ا می گر فــتا ر نیست
به من وعـد ۀ وصـــــــل د ا دی و لی دو صد گــفته چون نیم کردا ر نیست
در آن دم که دل غرق د رآ رزو ســت به این وعده هــــا بار ا و با ر نیست
در ا ین کشمـکش گوش ها ی تو نـیز به حرف من ا صـلا بدهـــکا ر نیست
به قــد ر جفــا هــای تو هـــــیچ چــیز برا یم بـد ین حــد ا ســـف با ر نیست
به ا ذ عـــــا ن خـو با ن درد آ شــــنا گــــنا ه ا ز تو است از من زار نیست
و د ر ا ین مــیا ن مطـمـئنــا شهــا ب به زعم حــکـیما ن گـــنه کـا ر نیست
هــفته دوّم مهــــر مــاه 1378
320-2-148
در دفتر عشق نا مه
تردید
خـزید آن روز روی برگ هــا باز همان روزی که باد آواز می خواند
و عشقی آ تشـین و زود هــنگا م مـیان سینه اش ما تم می ا فـشا ند
* * *
نخ سـیگا ری آ ن د م بر لــبا نش به مــــا نند همیشه د ود می کـــرد
د لش د ا ئم هـــوای د خــتری را که خـیلی عا شق او بود می کـــرد
* * *
ولیـــکن وا لــد ین د خــتر ا و را همـا ن ا وّ ل جوا بـش کرده بود ند
مـــیا ن خـــرمنی ا ز آ رزو هــــا بصد ها حـقّه خوا بش کرده بود ند
* * *
دلش ا ز سوی د یگر شورمی زد به فــکر مـــا د ر بـــیما ر خود بود
که دا رو هــای ا و پـید ا نمی شد و بد تر فـــکر حــا ل زا ر خود بود
* * *
مــیا ن مـا د ر و معشوقه تر د ید بجانش چنگ می ا ند اخت یک ریز
در اویک ا نتخا ب ساده می مرد بروی برگــــها یـــک عصــر پا ئیز
* * *
ا مـــیدی بی رمــق هـم ا تفـــآ قا درون هر رگش آن روزجان داشت
ولی در سـینۀ مردی دو تا عشق که ضد بودند با هـم آشـیا ن داشت
ا وا خـــر مهـــر مآه 1378
321-76-149
در دفتر غزل قدیم
ا مــــــــید
برغم عـقل نا رسا و فـکر جاهـلا نه ا م در ا نتظا ر رویشی بلند و جا ودا نه ام
شده است درکـنا رشـبنمی که روی برگها ست شکفتن دو باره د رسـپیده دم بها نه ا م
حصارروح من پرا زطرا وت امیدها ست که درپی ا ش شبا نه روز بیهد ف روا نه ام
مـیان باغ شعـرم آ رزو شـکوفه مید هد ا مید می چکد زنغـمه هآی هرترا نه ام
درون من تـحرّکی عــمیق مـوج مـیزند من آخر ا زتبا ربچّه های این زما نه ا م
شود زمین ذهنم ا زهمیشه سـبزتر فـقط در انتظا ر همّتی و مشتی آب ودانه ا م
پـناه می بـرم به ا شگ چـشم خویشـتن که چا ره سآزغصه هاست گریۀ شبا نه ا م
بیک ا مـید واهی ا زهمیشه دـل بریده ام که د ر پی شنید ن کلامی عا شقا نه ا م
براه چشــم دا رم ا ز ســرا مید و آ رزو که گردد از وصال ا ومنّور آ شیا نه ا م
بهرجهت بزند گا نی ا م ا د ا مه مـیدهم گواه سبز رویش نوی ا ست هرجوا نه ا م
سّوم آبا ن مـــاه 1378
322-77-150
در دفتر غزل قدیم
ا ســــتخاره
توهرزمان برای کاری استخا ره می کنی د ل مرا از اســتخار ه پا ره پاره می کـنی
مــثا ل می زنم برا ی نرد عـشق با خــتن چقد ر اســـتخا رۀ هـــــزا ر با ره می کنی
همیشه هرزمانکه خواهشی نموده ام زتو بوعده های دورو بی هد ف اشآره میکنی
صبوری ام زحد خود گذ شـته است از آنجهت که هر شب مرا بد ون یک سـتاره میکنی
تمـــا م کــا رهای نا تمـــام را که کرده ای مدام پیش چشم بی اراده ام خراب میکنی
گـناه می کنی ولی ثواب می شمـاری ا ش جواب کرد گــآر را چـگونه چاره می کنی
به حق قسم توئی که بی تفاوت ازرضای حق نشــسته ای و گــریۀ مرا نظا ره می کنی
اگر ا جا بـتم کنی در عشق خود بهشت را برای روز واپسین خودد اجــاره می کنی
چهـــار شنبه 5 آبان مــــاه 1378
323-78-151
در دفتر غزل قدیم
فیض خـــدا داده
لحظه ای گرگره ازروسری اش شل نکند بــوتۀ عــشق من ســـوخته دل گــل نکـند
هجر آن د لبر مهـــروی پریشـــا ن مو را عا شق دل شـــده یک لحظه تحمّــل نکــند
با د پا ئـــیز کـه پـــیراهــن گـــل را بد رید رحـم بر بی ســر و سـا ما نی بــلبل نکـند
تا دلم درگروی عشق رخ گــــلوش اوست هوس یا سمن و سـوسن و ســـنبل نکــند
اوکه بخشید ز خمخانۀ خود بمی به رقیب ز چه رو جام مرا پر ز می و مـــل نکـــند
عاشقی کوکه به مانند من و صوفی وشیخ یک د م ا ز نـیل به معـشوق تغا فل نکــند
گر دهد رخصت دیداررخش را به شها ب ا و در این فیض خدا دا ده تـــأ مل نکـــند
د وشـــنبه 17 آبا ن مـــاه 1378
324-79-152
در دفتر غزل قدیم
مو عـــــظه
خوا ســــتم تا ز هوی با ز بدارم د ل را که نپـــوید به خــطا یک قــد م با طـل را
انحراف ازنمط عقل و خرد جایز نیست لـــــدغه یک با ر توا ند بزند عــآ قل را
قصد این است که آن مغـبچه را ضی بشود که طلب می کـــند آ تشکـده ای قا بل را
بی دلیل از سـر خود با ختگی دور نشو که به یغـمــا ببرد دزد هوس حا صل را
صدق پیش آرکه زاهد ز ریا کآ ری خویش کرده نا خواسته صد پله بد ترمشگل را
دل ا گر مهـــبط ا نوا ر خــد ا ئی نـشود چه نشا نی و چه فرقی ا ست ا ز آن دل گـل را
هان دراین بحرکه گرداب بلاهست شها ب باش تا گم نکـنی در د ل شـب سا حل را
12 آذر مــــاه 1378
325-32-153
در دفتر غزل جدید
ســـــیل ا شــــــگ
هر زمان چشمم از اشـگ گرم خود تر می شود عـقده هــا یم د ر مــیا ن ســینه با ور می شود
راست می گویم که ا قیانوس هم دریک قـــیاس آ ب هـــا یش با ســر شــگ من برا بر می شود
سعی کردم بشکند بغضی که مخفی در گــلوست ورنه غم هـا یم به یک ســیلا ب منجر می شود
نا خوشـــم ا مّـآ نمی د ا نـم چـــرا با گر یــه ای حا لم ا ز د یروز من یک ذ رّه بهـــتر می شود
گر نــگریم عقــد ه هـــا یم ن د ر ون ســـینه ام در مثل با قــلب من چون نیش خنجــر می شود
زند گا نی را چه میگویم که هر صبح و شــبش د ر مــیان گریه هــآی بی ا مــا ن سر می شود
سخت مــسرورم که دل با گــریه ها ی من کمی بر خـــلا ف با ذ کــا وت بود نش خـر می شود
خوب می فــهمم که حتمــا با تمــــا م رنج هــــا زندگی با چـشم تر یک چــیز د یـــگـر می شود
ورنه با این عقد های کور و سر د ر گم شها ب بی گمان بی گــریه کردن خآ ک بر سرمی شود
نهـــم آذرمـــــاه 1378
326-80-154
در دفتر غرل قدیم
کــــتا ب های عشق
ا گر به تورم ا وفـتد نگا ر بیست سا له ای و گر میســرم شـود ز با د ه ای پــیا له ای
به جان مادرم قسم من این د و را نمی دهم به طرف جویبا ری و به بوستا ن لا له ای
بهشت را فروشم آن د می که بیـنم ا و فـتد به دست ماه صورتی به شانه ای کلاله ای
در انتــظار مانده ا م که قا صـدی برای من ز وصل سرو قا مــتی بــــیا ورد حواله ای
سپید شد به در دو چشمم و نکرد لحظه ای ز عاشق تکیده ای نگــآری اســـتما له ای
حصـار ســـینه ام ا گر د قـیق وارسی شود نخــیزد ا ز درون آن به جز نوای نا له ا ی
کـتا بهای عا شقی زیا ده ا ز شـــما ره ا ند شهاب ا زاین کتابهآ نخوانده جز مقا له ای
17 فروردین مـــاه 1379
327-81-155
در دفتر غزل قدیم
مـــــد ا وا
گرچه گاهی عقده هـآیم در دل شور وغوغا میکند گریه هـم گــاهی ز د ل آ ن عـقد ه را وا می کــند
هق هق آهســتۀ یک مرد عا شــق نــــیمه شــــب د رمـــیا ن ظــلـمت شـــب در فضــا جـــا می کــند
نــــآ لۀ بـــومی به همـــراه صــــد ای مــرد نــــیز جا ی خود را در د ل آ ن نیمــه شــب وا می کــند
اشگ در آن وقت شب چون د ا نه های سبحه ای حا لــــتی زیبــا بـــه روی گــــونه پــید ا می کــند
آ د می چون طفـــل د ر آغــــوش گـــرم مــا دری مطمئــن د ر با ر گا ه د وســـــت مــأ وا می کــند
پـــیر زا لی بر ســـر ســجا د ه ا ز پا د رد خویش تـــکّ و تنهـــآ د ر مـــنا جا تش خــد ا یا می کــند
در چنین وقـتی ز شب د ر آ سما ن برق شهــا ب بی ســر وســـا مــــا نی خود را مـــدا وا می کــند
پــــآ ئیز 75
328-33-156
در دفتر غزل جدید
مردی از تــبارآب
دلم در یک فضای ظا هرا آرام طوفانی ا ست و این از علّـت یک رنج نا محــدود و طولا نی است
از آن جائی که آد م ها ریا را دوست میدا رند د لم را اضـــطرا بی با بــت ا ین د رد ارزا نی است
بخاری بر نمی خــیزد زعـمق ســینه ای زیرا محـّـبت ها که یخ بسـته ا ست در حد فراوانی است
چراغی بی رمق دررگ رگ ا یـن خلق میـسوزد برغم این که درا ین روستا هرشب چراغا نی است
سکوت محض ا ز محضر گــل بر نمی بــند د در آن وقتی که بلبل درفـــضا ئی بسته زندانی است
براه مــبهمی چــشمان خیسی می شود ملحق که در شوق لـقای قرص یک خورشید پنهانی است
و مردی از تــبار آ ب می آ ید که د ســتا نش د مـــآ دم در نوا زش کرد ن این د شت بارانی است
3تا 14 آذ ر مــاه 1378
15 شـــعبان 1420
329-82-157
در دفتر غزل قدیم
نفـــــــرین
نشـــسته ای به گمـا نم به انتـظا ر کـسی که با توصـــل بـا ا و به کـــام خود برسی
و لــم نموده و نگـــر فته ای دمی خــبری ز یک پرنــد ۀ زخـــمی ره گوشــۀ قفـسی
ا لهی ا ر که نخواهـــی تو یار من بشوی به حق ا شگ دو چشمم بکام خود نرسی
نه ا ز خـــدای خـود ت نمــوده ای پــروا نه هم که واهمه داری ز شحنه وعسسی
همیشه منـــتظرت بوده ام که آ ئی و با ز به چـــهره ا م ز تو تا بد حــرا رت قبسی
جفـــا نکن که پشیمان شوی درآ ن وقتی که د ا د من زتو گــیرد به زور داد رسی
همیشه چاره گشــا می شود شهــاب دعا ز ا شـــگ د یدۀ تــــر یا زبا ن ملتمــسی
13 آبان مــــاه 1378
330-83-158
در دفتر غزل قدیم
فروش نـــآز
از بس ز شــکر خــند ه آن مغبچه مسـتم خلقی به گـــما ننــد که من با د ه پرسـتم
از بسکه زخود بیخودم از حسن کلا مش هر کس که مرا د ید گما ن کرد که مستم
شـــآ ید که به زعم هــمۀ خلق خــد ا من یک مست ز بنــیاد دگر گون شده هـستم
من ا ز نـــظر مرجع تقــلید زمــا ن نـــیز یک آ د م بد بخـت و بد ا قــبا لم و پـستم
آن قد ر شد م شهرۀ ا ین شهر که حـــتّی ا ز شــرّ حــسودان و بد ا ن نــیز نرســتم
گــــفتم بــــشوم کا فـــر ا گر چهرۀ او را وقــــتی کـه ببیـــنم صـــلوا تی نفرســـتم
ا قـــرار نـمودم به وی از روز نخســتین در بست دلم را که شد عا شق بتو بـستم
صـد با ر نگه کرد مــــش و توبه نمودم ا مّا به نگـــآ هی د گر ی توبه شـــکستم
می گـــفت شها ب ا که بر آ نم بفروشــم ا ین نا ز که میریخته هر لحظه ز شـستم
من نیز دهـــم جا ن به ا زا ی لب لعـلش گر با ر د گر فرصـتی ا فــتا د به د ســتم
فــــروردین مــــاه 1379
331-11-159
در دفتر منا قب و مر اثی
مـــــثل یک پروا نه
کسی یک جای ســالم برتنش نگذاشت ای مردم براین تن زخم صدهاغصه راهم کاشت ای مردم
یک انسان هم دراین بحبوحه برزخمی فزون ا زحد که خون میآ مد ازآن مرهمی نگذاشت ای مردم
شــرارت با تــــما م وسعــتش کوهی ز ما تم را درون ســـینۀ ا ین مر د می ا نــبا شت ای مردم
صدا قت با برا در آن قدر با وی عجین می شــد که خودرا مثل یک پروانه می پندا شت ای مردم
علمــــد ا ری به با م چــرخ تا محشرفـــتوّت را به دست هـمّت مرد ا نه می ا فر ا شت ای مردم
و وقتی هم به سوی خیمه هــا بی آب می آمـــد دو تا د ست توا نا را به تن کم د ا شت ای مردم
26/ 1/ 1379 مصادف با عاشورای 1421
332-34-160
در دفتر غزل جدید
طعـــــــــــم غصّه
کا ملا در یک فضای بسته محصوراست ا شگ ا ز کمــــند ا نجما د گونه هـــــا دوراست اشـگ
بر خلا ف چهر ه هـــآی ظا هرا مظــــلوم بــآ ز در میان دیده هـا بی قصد و منظور است اشگ
مثــــل طعـــم غصه هـــآی سوز نا ک یک فـقیر در حصآ ر لحظه هـا ی زندگی،شوراست اشگ
هق هقی پیــدار را هم می توان ا حســا س کرد بی گمــان با ا نفجـا ر بغض هم جوراست اشگ
ا ز بــــرای ا لــــــتیا م درد هـــآی بی عــــلا ج شاید از سوی کسی هرلحظه مأ موراست اشگ
همـترا ز سطح د ریا در شـــبی تا ریک و سرد ا ز لهیب هــای هو ی بی ا مان دوراست اشگ
لیک میــبارد به روی گونه بی ا ذ ن و ا مـــان مثل یک ا بر بهـا ر ا نگا ر مجـبور است اشگ
زمســـتتان 1378
333-35-161
در دفتر غزل جدید
قضـــــاوت
هـــنگامه ای است میان اراده و هوســــم بند آ مده ا ست ز دعوای این د و تا نفسم
در یک مقا تله خون هـــا به راه می ا فتد یک دم ا گر که ز غـفلت به داد شان نرسم
در بین شان من تــــنها نشسته ام به قضا یاری نکـرده خدا را در ا ین مـــیا نه کسم
مســتظهرم بخدائی که خلقمان کرده است هر گـــز نــیا ز نـبآ شد به شحنه و عسسم
حس میکنم که گناهست لحظه های سکوت من نا ســـلا متی ا نگار عضو ا ین قفســم
حد میخودرد به صـلابت زمن ارادۀ سست یا ا ینکه پا ز گلــیمش برون کـــند هوسم
می کوبم از سرعصیان به فرق کلۀ ظــلم هـر آ ن چه را که بود در شعاع دســترسم
دیگر نمی کشم ا ز ا نحراف های هــوس چون هرچه می کشم ا زچرخ سفله هست بسم
اغماض نیست در بکارم دراین میا نه اگر عقلم ز روی وسا طــت دهـــد به بنده قسم
گرد یده ا ست گواه موثـــــقی و ســــــلیم هر ا دّعــــا ی د رونم زبـــــا ن مــــلتمسم
هر گز بهشت نخواهم نصـــیب من بـشود ا مّآ عذ اب نبا شــد به جان ز پیش و پسم
27 آبان مــــا ه 1378
334-84-162
در دفتر غزل قدیم
خواهـــــــش
اگر روزی نگاه من به آن چشم خمــا ر ا فـتد سرشگ ســـیل آ سا یم ز چـشمان فگار افتد
هرآن کاری که از دستم بر آمد کرده ام شا ید نخـــیل مهر آن د لدار ســیمین رخ ببـار افتد
نکردم ا لـــتما سم را بپا یــش منقطع یک دم که رحمی بر دل بی رحم و لا کرد ار یار افتد
نگشتم روی پا بند از لــهیب بی قــراری هــا کز ین ا ین پا و آن پا کرد نم در دل قرار افتد
چه ساعتها بر اهش دوختم چشمان خیسم را که در وقت گذ ر بر آن مه سیمین عذا ر افتد
برایی حــظّ چشم از چشم ها انداختم خود را چو یک برگشته بختی کزدو چشم روزگارافتد
قضای چرخ را آ سان نگیرای شـیخ زیرا من ا گر نفرین کنم ا ز گرمی آهـــم به کــا ر افتد
نمی گنجم درون پوست گر رویت کـنم وی را چون آن صیّاد محرومی که درد امش شکارافتد
به خاکم گو که نســپارند تا یکد م ا گر هم شد نگــــاهم بر نگاه د لـکش آن کا مـــکار افتد
شهــا با سوره و حمدی از آن بت آرزو دا رم اگر روزی گـذارش بر چنین سنگ مزارافت
شــب جمعه 18 آبان مـــاه 1378
مطا بق با شب اوّ ل رمضان 1420
335-3-163
در دفتر عشق نامه
تبخــــــــتر
عشق چون طوفان دریا هست ومن بر روی آن زورق بشـــکسته ای د ر ا نتـــظا ر ســــا حــلم
کا شــــکی یا ا و نمی شد د خــتر همــسا یما ن یـــا نمی ا فــــــتا د د ر بـــــند عــــشق ا و د لم
* * *
ا ز صمـــیم قلــــبم او را دوستش می د ا شـــتم با نشا ط و سـبزه و خوش قا مت و مو بور بود
موج هــا می زد صــفا و را ستی در چهره ا ش ا ز ریــا و خـــدعه و رنگ و تظا هـــر دور بود
* * *
د ختر ک ا ز د یدگاه ما فـــقط یک عیب د ا شت کا ن چــنا ن هـــم بــرا یم قا بـــــل با ور نـــبود
هـــیچ چیز ا ز تلخی فقری که با خود می کـشید تـــــلخ تر د ر ا ین جـــها ن بی در و پیکر نبود
* * *
آ خر ا ز د ست قـــضا با بای من وضـعش کمی در مصا ف خـــیلی ا ز اربا ب ثـروت خوب بود
این دل بی صاحب من نیز در این حول و حوش د ر کـــمند عــشق آ ن مهـــپارۀ محـــجوب بود
* * *
یا د دا رم حلقه ای را مــــا درم یک روز عصر در حضور مــاد رش ا نگشت د خــتر کرده بود
دخــتر که هم د ر مــیان عشق ها عــشق مــرا از سر صدق و صفـــای خویش با ور کرده بود
* * *
با تبخــــتر ما د رم آن روز د ر هــــــنگام بحث منــّتی وا فر سـر یک مــا در و د خـتر گذ ا شت
ازخودش ازبذل و بخشش های بی اندا زه ا ش از طــلا ها ئی که د ور گردن ود رد ست دا شت
* * *
مـا درم قـصد ش چنین می بود کز روی غرور ســر بـــــبّرد گـربه را د ر ا بــــتد ای راه عشق
غا فل از آن جا که ا و با د ست خود بخت مــرا سر برید از روی غـفلت درب قر با نگــاه عشق
* * *
او درآن عصری که پا یا نـش برا یم نحـس بود مهرۀ خود خواهی اش را ناجوا نمــردانه سفـت
موقع بر خاســتن هم درهـمان حا لی که سخـت باد در غبغـب ز روی عجب می ا ند ا خت گــفت
* * *
شـــا د می با ید شـــود گر د خــتر بــیچا ره ای بخـت ا و بـا د سـت های لطـف مـــا وا می شود
ورنه دخــتر با چنین کـرد ا ر ا ین دور و زمان د ر تمـــا م خــــا نه هــا بســیا ر پــیدا می شود
* * *
زیر پـــتک حر ف هـــای نیــش د ا ر مــآ د رم سرخ می شد از حقــآرت د خـتر ی رخسـاری او
ا شگ گـــرمی میخــزید ا زگوشـۀ چشمی ملیح تـــــیره تر می شـــد ا ز ا وّل روزگــا ر تا ر ا و
* * *
هــفـتۀ د یگر کـه رفـــتم تا بگــــیرم زو جـواب در جوابم گفــته شد آ نهـــا از این جا رفــته ا ند
زانو ا نم خشک شد وقتی که صــا حبخانه گفت مردمـــا نی نیک ســیرت ا ز بر مـــا رفــته ا ند
* * *
هـــر سراغ ا ز ا و گرفـتم تا که پید ا یش کــنم هیچ کس آ گاهی از آن لعـــبت شـــیرین ندا شت
حلقه هـــم بـر گــشت و بر روی روان مرده ام د ور ا ز جا ن شـــما تأثـــیرمنفی هم گــذ ا شت
* * *
قصــۀ مــا قصــۀ آ ن ا حـمق است و روغــنش عا قــبت لغــــزید د ر گــردا ب نخوت پا یمــا ن
مـــا درم شــد با عث ا ین نکــبت و بد بختی ام کوزه مان بشکست و بیرون ریخت روغنها یمان
* * *
هرچه را من میکشم از عشق بد فرجام خویش حا صل عـــــقل ضعــیف و فکر بی بنیاد اوست
سال هـا بگذ شته ا مّآ بغض من چون استخوان ا ز غم آ ن دختر محجوب و زیــــبا در گــلوست
* * *
حــا ل هــم زن دا رم و هـم بچّه ا مّـــا با ز هــم گـــاهــگاهی یــا د ا و د یوا نه می ســـا زد مرا
ا و مــرا تـــا مـــــا ورای آ رزو هـــا می بــــرد خــا طرا تش وا له از کا شا نه می ســـازد مــرا
* * *
عشق چون طوفان دریا هست ومن بر روی آن زورق بشــکســته ای د ر ا نتـــظا ر ســا حـــلم
کا شـــکی یا ا و نمی شد دخــتر همسـا یـــما ن یا نمی ا فــــتا د در زنجـــــیر عـــشق ا و د لـــم
ا ســـفند مــا ه 1378
336-5-164
در د فتر نمــــا ز
نمـــــــــــــآز
بی تأ مـل شاخه های یا س را ا ند ا خت د ور مست می شــد کـــا ملا ا ز با دۀ نا ب غـــرور
می نــمود آما ده خود را بهر یک د ید ا ر باز مطمئن می شد که می شد نوبت فـصل حضور
می توانستی برغم اضــطرا بی گــنگ و د اغ حس کنی درچهـرۀ پـــــیری سراب یک سرور
می نمود ا ز کوچه هــا ی مملو از د لوا پسی با شــتا ب زاید الوصفی و فزون از حد عـبور
ا ز حــصا ر تــیرۀ نا با وری هـــا می گذ شت وز کنار عقده هـــای صا مت و بیروح و کور
ظاهرا می آمد ا ز فرط خـلوص خاص خویش از تمام آن چه می بســتش به خاک سرد زور
بار د یگر عـــشق را د ر ازد حـــام آ یه هــــا زیر لب می کرد مثــل د یگر مـــرد م مــــرور
در نمـــآ زی فارغ از افـــکار کجــدار و مریز در می آمد با عــبادت هــای بی پیرا یه جور
بار د یگـرروح وی می شد تهی از ا ضطراب پا ک می شـد خا لی از آ لودگی مــثل بــــلـور
موقع بر خـــــا سـتن بر پهنۀ پیــــشا نی ا ش آ فـتا بی از شکا ف شـیشه می ا ند ا خت نور
14 اردی بهشت مـــاه 1379
337-36-165
در دفتر غزل جــدید
روز نو
می دود د ر خا طرش باز ا ضطراب تا زه ای باز روشـن می شود در ا و عـذ ا ب تا زه ای
کـــلّ تشویشی که جاری می شود در ذهن او می نشــیند د ر مــیان صحن قــــا ب تا زه ای
می فـــریبد د رحـــصار آ رزو ئی بـس بـــلند روح نا آ را م مــــردی را ســـرا ب تـــازه ای
غــصّه ای تزریق می گرد د درون هر رگـش می رمد از پلک چشمی مست خوا ب تازه ای
می کــند وا بــهر ا و صبحی غریب و درد زا د ر کــتا ب زنــد گی بی وقــــفه با ب تازه ای
باز می د ا نم که تحت ا نتـــظاری شبهه ناک روز ا و نو می شود در پـیچ و تا ب تازه ای
باز هم در لشوره می گیرد بد ون هــیچ شک در ضـــمیر نا خود آ گاهـش شــتا ب تازه ای
وقتی از یک حرف نا زیــبا دلش می سـوخت نیز پخش می شد در فضا بوی کباب تازه ای
کـا ش می شــد آ ســـمان تـــیرۀ ا قـــبا ل ا و میهمـــان سفـــــــرۀ نـــور شهـــا ب تازه ای
18اردی بهشت مـــاه 1379
338-85-166
در دفتر غزل قدیم
ا قــــبا ل وارونه
روزگارم را سیه کردی و میگوئی شب ا ست غافل از آنی که جان از داغ هجرت بر لبـست
جانم ا ز بس روز وشب آ مد ز هجران بر لبم بیگمان حس میکنم روزم سیه مثل شب ا ست
ای دوصد نفرین بدآن ملکی که دراین روزها با وجود ظا هر آ رام خو د بی صا حب ا ست
گـــفته ام از فـــرط نا چا ری به هــــنگام دعا یارب این اقبا ل وارون در کدامین کوکب است
مثل من قومی پریشا ن حا ل در پندا ر وصــل غرق در تذ کار خود مشغول یارب یارب است
رحمی آ خر برمن ا فـــتا ده آ ر ای شــیخ رند ای که با دت از سر کبر و ریا در غبغب است
بی مهـــا با می شوم مرتد خــدا را بعد ازا ین دین اگراین دین ومذهب هم ا گراین مذهب است
ساده لوح است آنکه دراینوضع نا میزان شهاب دائما در بنــد فکر یاری عــــآلی مشرب است
جمعه 16 اردی بهشت ماه 1379
وقتی این شعر درانجمن قرائت گردید گفتند مصراع اوّ ل
ا ین غـزل ا زشــــا طــرعـبا س صـــــبوحی ا ست به من
ا تهـــــام بســته شد که ا ین مصــــراع سرقت شده ا ست
درصورتی که اصـــلا روحم ا زا ین موضـــــوع ا طلاعی
ندا شته ا ست شا ید این یک روح شعری در دو کا لــــبد
رفته با شد هرحـــــا ل درکروشـــه قـرا ر د ا ده شـــد که
تضمین شــده با شــد
339-37-167
در دفتر غزل جدید
ســــــــا د گی
گم شد یم آخر میا ن جاده هــــآی ســا د گی راهـمـــان هم طی نشد تا ا نتهــای سا د گی
در شگفتم کا ند رین بیغوله راه سوت وکور رد پا برجـــا نمــا ند ا ز جای پای ســا د گی
درگلوی هرکدام از ما که رک بود و صریح خشک شـد ا ز روزآغا زین صدای سا د گی
شمع آ جین شد خدا را د ر کمـــا ل غربتش د ر حضورمشتی انسان جای جای سا د گی
در حصار قرن هـا د ید یم با چشما ن خیس نیمه جان د ر گور میشد نا خـد ای سا د گی
هیچ کس احساس مسئولیتش هم گـل نکرد شــانه خا لی شد ا ز خون بهــا ی سا د گی
میتوان دل کند ازچیزی که رفت ازکف ولی سـوگوارا ن د ل نکــند ند از عزای ساد گی
این چه زندا نی ست یا رب کاند رآن ازفرط غیض ســا ده لـوحی را رهـا کرد ند جای سا د گی
کس نمیگوید در این احوال شعری نغزو نا ب ا ز سـر یک سـوز بی حد در رثای سا د گی
کاش می شد یک نفر پیدا که او فرهاد وا ر جا ن شـیرین را کــند هر دم فد ای سا د گی
20اردی بهشت مــــآه 1379
340-12-168
در دفتر مراثی و منا قب
وا قعه کـــــــــــر بلا
بـرای کوفـــــه ا گــر ا نقـــلا ب لا زم بود برو ز حا د ثه هــم بی حســـــا ب لازم بود
ا گـر به لوح جــفا و ســتم رقم زده شــــد برا یش ا ز همه سـو هم نصـا ب لازم بود
بــــنا نبود که با شـــد قضــا مطا بق میل ا ز ا ین قـــضا و قد ر اجتنـــآ ب لا زم بود
برای حق و حقـیقت که جـا ود ا نه شــود هــــزا ر هــا عـــمل نــا صـــواب لازم بود
در آ ن زمان که تـن آ فـــتاب می پژمـــرد وجو د پــــرتوئی ا ز مــاهـــتاب لا زم بود
قـــرا ر بود ببــــند زمــین به د سـت حــنا که د ست کــرب و بلا را خضا ب لازم بود
برای ا ین که ز طفــلی برند حــــنجره ای زسوی تــــیر سه شـعـبه شــتا ب لازم بود
به قصد این که گـــــلوئی ز آب تر نــشود هـــزا ر تــیر به یک مشــگ آ ب لازم بود
سوار تشـنه لبی را کـــنا ر شـــطّ فــرا ت ز ضرب نـــیزه و پیـــکان جواب لازم بود
برای یک زن تنهــــا کــــنا ر یک بــیما ر مــیا ن یک شـــب تا ر ا ضطراب لازم بود
به زیر پای اســیرا ن شــام آن شــب تا ر تلا لــــوئی ز وجــــود شهــــا ب لازم بود
29 اردی بهشت ماه 1379
341-86-169
در دفتر غزل قدیم
مــــر ا تب کمــــا ل
عا شـقا نی که نماز از سرمسـتی خوا نند به خد ا د ر صف ا ربا ب بهــشت آنا ننـــد
عده ای رند به دنبا ل عبور از خط عشق هــمه د ر مرتـبه خوف و رجاء حــــیرا نند
با قی خــــــلق ا گــر خوب توّجه بکـــنیم ما ت و مبهوت در این دایره ســـرگرد انند
نکته این جاست که درحال رکود انسانها ا ز رسـید ن به کــما لات جـد ا می مــا نند
راه پر پیچ و خمی را که مغــّنی طی کرد زا هــد و عا بد و راشــد هــــمگی نتوا نند
من ازآن صنف کسانم که بهربزمم رسـند قبل ا ز آ نی که برقصـــند دعا می خوا نند
بی شک آن قوم که درعشق تغا فل کردند جـــــملگی در نـــظر ا هــل طرب نا د ا نند
آن نمآزیکه شها ب ازسرسستی میخواند مطــربان تمــــبر با طل شده اش می دانند
اربعین حـــسینی 1421 پنجم خررداد مــاه 1379
342-3-170
در دفتر ربا عیا ت
ربا عــیا ت
آ خر پی آ ن ســرو روا ن خواهــــم رفت با پای نه ، بل با سر و جا ن خواهم رفت
گویند نکو وصـل و نکو مــیل هم ا وست من با سر و جان بی ا مــا ن خواهم رفت
* * *
ا ین منتــظرا ن کــه می پــرســـتند هــمه د یـوا نه و عا شـــــقـند و مــــسـتند همه
آ ن روز کـــه د لــــبرم ز ره مـــــــیآ یـــد د ر مقـــــد م آ ن یگــا نه هـــــسـتند همه
* * *
با هجر به سر بردن و مرد ن خوب است در مســلخ عشق هدیه بردن خوب استت
یک چـــند نشــستن و به غـم ســر برد ن خون از دل پاره پاره خوردن خوب است
* * *
د ر عــشق بســان شهـا ب می با یـد کرد د ر د یــدۀ خویـــش آ ب می با یــد کــرد
بی هـیچ توقــــعی ز هــم با یـد ســــوخت خود را همه د م مــذ ا ب می با یــد کـرد
* * *
دارم زغــمت د لی پـرا ز خــون ا مشــب چشمی که شده است مثل جیحون امشب
صـد جـا ن بدهـــم ولی به حق نگــذ ا رم یا د ت بـرود ز د یــده بـــیرون ا مشــب
343-38-171
در دفتر غزل جدید
عـــــــــــــــبور
کا ش میشد زا سمان آهـسته چون مهتا ب رد شد چون سواری چابک از یک معـبر بی تا ب رد شد
کا ش میشد ا ز لهیب ازد حام گـــــفتگو هـــا وز گــذ ر گاه شـــــلوغ مرد می نا باب رد شد
درشبی بی آنکه با شد د ید های بیدا رپنها ن ا ز کمــند جلوه هــا ی داد و قا ل نا ب رد شد
کاش همراه نسـیمی سا ده می شد بی تکــلّف ا ز میا ن کوچه های بی عبور خوا ب رد شد
مثل یک چیز سبک بیگا نه از هرا ضطرا بی فا رغ ا ز د لوا پسی از پهنـۀ مرد ا ب رد شد
کا ش می شد بیصدا در امـتدا د سرو ها رفت یا که آرا م ا ز کــنار ســـآ یۀ عــنّـا ب رد شد
مثـل تصویر شها ب کوچکی در نیمه شب ها کا ش می شد ا ز میا ن نهـرهای آ ب رد شد
28اردی بهشت مـــاه 1379
344-87-172
در دفتر غزل قدیم
بر ای ا ســـتا د سخــا ئی
گر سخا ئی خواســـتی در قلب مردم جا کــنی با ید ا وّل خویش را در عا شقی رسوا کــنی
عا طفت آ نسا ن که می گفتی مکرّّر ،گم نشد باید از خود بگــذری تا عا طفت پـــیدا کـــنی
گرچه دل شــد مخزن هرغصـّه ای لا زم نبود پیـش مردم قصـّۀ آ ن غــصه را ا فــشا کــنی
گر نیارستی که دل را سفره سازی پیش خلق بین اشعارت مــباد ا ین نکــته را ا نشـا کـنی
بر وصالش عاقبت یک نیمه شب خواهی رسید لیــک با ید د ید ه را در پیــش ا و دریا کـنی
گرچه از بی مهری مردم شـدی غـمگین ولی کی توانی لـطف ا یزد را به خود حا شا کــنی
حکـــم قتلت را ا گر عـقلت مــنم امــضا نکن چونکه با ید انجمن هـا بعد از این بر پا کـنی
آرزو دارم که در این ا نجمن هــا روز وشب با چنـین ا شــعار زیبا د ا ئمــا غو غـا کــنی
خویشرا باید بسوزا نی شها ب آسا یک عمر تا توا نی آ تشی د ر ا ین جـــها ن بر پا کنی
در جواب آقای سخــا ئی که مورخ 17تـــیر مــاه 1370
این غزل را در انجمن مولوی قرائت کردند این غزل در
صفحه 14 دفتر دوّم الصا ق شده است
345-88-173
در دفتر غزل قدیم
جــــــنو ن
به هر نحوی که میخواهی بریز ای شـیخ خونم را ولــــی د ر راه عـــشق ا زمـــن نگــیر جنــونم را
من آن موجم که میخواهم جنون هر د م بهم ریزد در ا قــیانوس عشق ا و چو طوفا نی سکــونم را
جنونم چون به رسوا ئی کــشا نیده است ، بر آ نم که پرد ازم به ا ین عــشق جـــنون آ ور د یونم را
مخواه ا ز من که در ا نظار ا ز مستی بپر هـــیزم نبــآ یـد کم کــــنی ا ین مســتی ا ز حد فـ ـزونم را
در این راهی که پا یا نش به رسوا ئی میا نجا مد به ســختی پــشت سر بنهــآده ا م من آ زمـونم را
مر ا با ا لتها با تم بــیا تنها و بگذار و مان تنها که تــا ا فــشا کــنم بر مرد و زن ســوز درونم را
بـیا وا کن به ا ســتمدا د د ستی مملـو از عصیان پــس ا ز یک ا نــتظـا ر ژرف بخت وا ژگـــونم را
ود ر آخر شهاب آ سا به هـر نحوی که میخواهی به زیر پای آ ن مهـــرو بریز ای شــحنه خـونم را
اواخـــر خـــــرداد مــاه 1379
346-89-174
در دفتر غزل قدیم
ســــرمــا یه
مرا ورد و دعا ا ز می پرســتی در نمی آرد دعا در رفع مسـتی جز فسا د و شر نمی آرد
دراین مستی که شوخی برنمیدارد چنان غرقم که ســآقی را شــگفتی بر سر باور نمی آرد
نمیخواهم بیافزائی به علم و عقلم ای عا لم که مستی رتبه ای از ابلهی کمــــتر نمی آرد
مــدار ا زمن امـید با خـرد مندان نشستن را بــرای ا بلهــــان با لا نشــستن فــر نمی آرد
نبـآ ید داشت ما ننــد بزرگا ن انـتظار از من که هرنی درنیستان از خودش شکّرنمی آرد
بمطرب گفته ام صد بارا ین را وبسا قی هم که این سرو بـــلند آوازه اصــلا بر نمی آرد
زعلم منطق وبرهان بشوی اوراق د فتر را که کس ازرمزورازاین جهان سردرنمی آرد
به کنه و بنه این عا لم نشوبی معرفت وارد که هر غوّاص ا ز دریا درو گوهـر نمی آرد
درآنوقتی که گل میمیرد ا ز باد خزان عا قل گلاب نا ب و بیغش را جزا ز قمصرنمی آرد
درآن بزمیکه عاقل ازخرد سرمایه ای دارد شها ب از مسـتی و د یوانگی کمترنمی آرد
16 خـــرداد متــــاه 1379
347-90-175
در دفتر غزل قدیم
با ر ســـنگین
اگر پیش خرد مــندان می بیغش نمی نوشم بد ین معـنی نمیبا شد که درمستی نمیکوشم
میان آتش یک عشق می سوزم به تنها ئی برغم ا ین که در جمع شیوخ شهر خاموشم
تمـام شهر می داند که من دین و دل خودرا برای هیچ چــیزی به غیر ا ز با د ه نفروشم
مکن ای شیخ اغفالم که بندم دل به عـمّامه که من د لق ریا ئی را بهیچ عنوان نمیپوشم
نمیدانم چه پیش آمد که با تشویق یک مطرب تمام درس هآ ئی را که خواندم شد فراموشم
به قـلبم ره نمیا بد ز سعی و کوشش مفـتی ا گراحکا م د ینی را کـند چون حلقه درگوشم
شهاب این بارسنگین را بمطرب گوکه درآ نی به هر نحوی که میخواهی بیا برداراز دوشم
هیجدهم خـــرداد مـــآه 1379
348-39-176
در دفتر غزل جدید
زنـــــد گا نی
یک بغل غم می زند برعمق قـلبم باز چنگ میشود لــبریز روحم با ر د یگر ا ز شرنگ
بارد یگرمثل هفده سـآ ل پیش ا زاین مد ام می پلاسم د ر مـــیان آ رزوهــا ی قـــشنگ
می شوم همراه با یک کا روان د لمــرد گی هم سـفر با نا مرادی ها از این جا تا فرنگ
غم میاندازد به جد با یک تلاش سفت و سخت برسـر راهم ز فرط کـــینۀ جا نکا ه ســنگ
باز می با زد خوشی هـا با تمــا م و سعتش درمــیان خــاطر پژمرده ای صد باره رنگ
باز پی د ر پی دل بی صــا حب و سالار من میشود دریک چنین اوضاع بی اندازه تـنگ
کورسوی یک شهآب خسـته دراعماق شب می رود در چشمها ئی خیس ما نند خد نگ
باز میگویم به خود مثل هزاران د فعه پیش زندگی جنگ است هان آما ده باش ازبهرجنگ
سیزده م تــــیر ماه 1378
349-40-177
در دفتر غزل جدید
نخـــل هـــای سر جدا
اگر صمـیمی و قشنگ و با صفا نشـسته ام گمان نکن که از غم و بلا سوا نشـسته ام
شبانه روز با تمام غصه های رنگ رنگ برغم ظـاهـر قشـنگ جا به جا نشـــسته ام
به مثل زورقی که خفته در حصار موج هــا من شکسـتۀ حــزین در انزوا نشـــسته ام
کسی که از تـــمامی امــید ها بریده است چه خوب درک میکند که من کجا نشسته ام
همیشه فکر میکنم دراین جهان فــقط منم که در کـنار نخل هـــای سر جدا نشسته ام
مدام از خودم گــلایه می کـــنم که من چرا به میل خود کـنار غصه در عزا نشسته ام
به ا نـتظار دست هائی مهربان که رحمتی بـــیا ورد به یـک گــدای بی نوا نشسته ام
ستاره هم غروب کـرد و من هـنوز منتــظر به مثل یک شهاب خسته درفضا نشسته ام
31 مــــرداد مــاه 1379
350-41-178
در دفتر غزل جدید
د لــــــمردگی
می شود روزی د گر آغا ز با د لمـــردگی مید ود د ر جلد ا و غم با ز با د لمــرد گی
بار د یگر با یکی ا ز هم دهــا تی های ما می کــند چرخ جفا خو نا ز با د لمـــرد گی
مایه های یک تعّیش دروجودش مرده اند میشود این روزها دمســاز با د لمـــرد گی
می زنــد ا ز زور بیکـا ری کـــنا ر پنجره با تحسّــر زیر یــک آ وا ز با د لمــــرد گی
میشود مقداری ازدردی که اوحس میکند با د ر و د یوا ر هــا ا برا ز با د لمــرد گی
در فــرا سوی تمـــام آ رزو هـــای بــــلند می گـشاید پر به یک پرواز با د لمــرد گی
بازازپس کوچه هآی زند گی رد می شود حامل است ازکوله باری رازبا د لمــرد گی
هم نفس با ا نفـــجار بغض دا غ تا زه ای می شود روزی د گر آغا ز با د لمــرد گی
3 مـــــرداد مــاه 1379
351-42-179
دردفتر غزل جدید
هم صحبت مــــــاه
من عا شق می شوم تو ا ین را خوب می فهمی تو ازاین عشق آگاهی و این را خوب می فهمی
ولی شک میکنم آن دم که می بینم ز خود خوا هی مرا اصــلا نمیخواهی و این را خوب می فهمی
حصــار خا طرا تم می شود ممــــلّو ا زعصـیان ز ســوز نا له و آهی و ا ین را خوب می فهمی
از این جا با غمم تنها ره می سپارم تا ا بد تنها بد ون هـیچ هـمراهی وا ین را خوب می فهمی
برای کوچ ازاین شهری که سرد است و زمستا نی تو چوون پایان راهی و این را خوب می فهمی
طلائی را که من د ر ســـینه ا م دارم بروی آ ن تو جا ی نقش ا للهی و این را خوب می فهمی
ســتر قول و قرارم هســتم و خواهم که بگذارم به تارک افسر شاهی و این را خوب می فهمی
نبر از یک شها ب خسته رویت را که میخواهم شوم همصحبت ماهی وا ین را خوب می فهمی
اوا ئل مـــــرداد مــاه 1379
352-91-180
در دفتر غزل قدیم
تـــــــضـّرع
یقین دارم که راحت می شود با او کنار آمد به او ملحق شد و با ا و به گلگشت و گذارآمد
یقینا می توان دزد ید ا ز دســتش دل او را و با او درسما عی خوش به طرف لا له زارآمد
تضّرع فرصت خوبیست تا بتوان دوروزی هم کـنا رش بود و با او از در قول و قرار آ مد
به جرأت می توان با سوزآهی و نم ا شگی به صید یک نگاه دلکش ازچشمی خمارآمد
ولی با د یدن یک گل کسی امکان نمی یا بد که در رقص آید و گوید بهار آمد بها ر آمد
شها ب از ا ین خوشم کاخر به چشم خویش میبینم دعای خیل محروما ن درگاهش به کا ر آمد
اوائـــل مـــرداد مــاه 1379
353-92-181
در دفتر غزل قدیم
عشق گـــــران
آمـد ازعشقی گران جا نم به لب فرهـا د وار سوختم زین عشق درهرروز وشب فرهاد وار
جان شیرین،آمد ازاین عشق سوزان وگران جان شیرینم به لب ازسوز و تب فرهاد وار
ازسراین عشق اگر یکروز د ستم می رسید بیستونها کنده بود م زین سـبب فرهاد وار
ا مـــتدا د عشق را د نبا ل می کردم مـد ا م هر شبا نگه با شهـآ بی ملتهــب فرهاد وار
می بریدم با تمــا م قد رتم ا ز شوق وصــل سا لیان سـا ل از ا صـل و نسب فرهاد وار
می شدم منفــک تمـا م عـمر با مر د ا نگی در حصول عشق ازاصـل ونسب فرهاد وار
کرده ام از روزآغا زین که عا شق گشته ام زهرهآئی نوش جان جا ی رطب فرهاد وار
می نمـآیم با چنین عشقی مـزا ر خویش را تا قــیا مت محــفل شعـر و ادب فرها د وار
نهـــم مـــــرداد مــــاه 1379
354-43-182
در دفتر غزل جدید
ا نجــــــما د تلخ
مرا لـبریز کن امشب ز یک احساس بارانی زعطر کوچه هآ پرکن مرا تا هرچه بتوانی
کویر روح من ای ممـلو از رگبار خوبی ها پراست از یک عطش امشب تو اینرا خوب میدانی
بروز لطف ارا تکرار کن در طول تا ریکی بارای یک تمـّـنای فزون از حد و طو لا نی
ز پژ وا ک تبـّــسم های کم رنگ لــبان من توا نی دید خواهش را زرخسارم به آسا نی
بخوان فارغ زعصیانی که درمن سخت جان دا رد مرا ای لحظه ها ی خوب بشکفتن به مهما نی
بــــلوغ ثا بت یـک ا نجمــا د تلخ را بشکن رها کن باغ را از دام یک خواب زمستا نی
من امشب را بر آنم تا به استمداد دستا نت شوم رد بی هراس ازدست طوفان پریشانی
در استفها م نامعلوم یک ترد ید خوشحا لم که حــتما د ر کنا ر یک گل پژمرده میما نی
بــیا ادرا ک کن تا انتهای خوش درخشیدن شها بی خسته را ای مرجع الطا ف پنهآنی
یاز ده م مـــرداد مـــاه 1379
355-13-183
در دفتر منا قب و مراثی
در ســــوگ فـــا طمه
هــی نا له چو مرغ حق گو تــا کی د ر سوگ زنی شکسته پهـلو تا کی
عا لم ز غم این زن حــرمنان د یده مـــا تم زده و پریش گیــــسو تا کی
* * *
چون آه که ازسینه برون میزد دود از لای د ر شـــکــسته ای می آمــد
میرفت زدست و نا له ای حزن آمیز ا ز ســـینۀ زار خــسته ای می آمـد
* * *
از صحنۀ دین سمـبل باور می رفت از دست علی دخت پـیمبر می رفت
اشگی که بروی صورت فا طمه ریخت از دیدۀ خون فشان حید ر می رفت
* * *
خم میشد و بیتا ب نگا هش میکرد بسیار نگه به روی ماهش می کرد
ا ز فا طمه تا وا بکـــند چشمش را صد باربعجز ولابه خواهش میکرد
* * *
بربستر ا و چشم چو جیحون میشد غـــــم در بوترا ب ا فــزون می شد
گر شرح فرا ق او به دریا می گفت دریا زفراغ همسرش خون می شد
* * *
نا یا فــــته بود ا ز غم با با زهـــرا تا بسـتر مرگ خویش بهبود هـنوز
آ ن د م که به دامن لحــد هم آ سود آ ثا ر ورم به با زویش بود هـــنوز
* * *
رو را همه د م به سوی او خواهم کرد با او به با شاره گفتگو خواهم کرد
ا ین د ا من آ لودۀ پر نقــــصا ن را با اشگ دو دیده شست وشو خواهم کرد
اوا سط شهـــریور مــاه 1379
دهۀ فا طمـــیه
356-93-184
در دفتر غزل قدیم
ا حـــــیاء
شبی برخیزم و خواب از دوچشم خسته برگیرم برای کــآ م دل ا حـــیا تا بانگ سحر گـــیرم
شرارت های شرک آلوده را در دامن ظلمت به امــدا د سر شگ دیده ا ز دا مان تر گیرم
به مثل میگساران تو به ام را بشکنم آنشب سپس می نوشم واز بد مستی خود را زسر گیرم
دمی بنشـینم وبا باده نوشی های پی در پی جا دا از هرغمی ا ز با م هستی با ل و پر گیرم
از آنراهیکه عمری رفته ام بر گردم و زان پس برا ی حا ل ســودا ئــیم تصــمیمی دگر گیرم
بکوبم پای ودست افشان کنم تاهرچه بتوانم درآن حا ل خوشم خم را چو یک لعـبت به برگیرم
زمـــانی دست هایم را برای رقص پیش رو زمـانی هم به عنوا ن حــما یل بر کمر گیرم
زیک فیض خدادادی که میگردد نصیب من به دور از چشم آدم هـآی نا محرم ثمرگیرم
برای کسب یک ا بلاغ محمود از صمییم دل توان و تاب بی حد را ز جان محتضر گـیرم
گواه حال خود گیرم شها ب و ما ه و پروین را که بیـنندم چسان نی مید هم تا نیشکر گیرم
اوائل مهـــــرمـــآه 1379
357-44-185
در دفتر غزل جـدید
د رد هـــآی کهــنه
ا گر کـــنار مرد مان با وفـا نشــسته ام ولیکن از مواهب وفا جــدا نشــسته ام
برغم این که از تبا رمو منان نبوده ام مــیا ن جمع مومنین با خدا نشــسته ام
همیشه باتمام مردمی که اهل غصه اند چه با غریبه یا رفیق و آشنا نشسته ام
برای سرد کردن گد ا زه هــای داغ غم که میتراود ازدرون سینه ها نشسته ام
به فکر داروئی موثر و قوی و مطمئن برای کــّل د رد های بی دوا نشــسته ام
توان گذشت با کمک به نا خدا زموجها به خا طر همین کنا ر ناخد ا نشسته ام
بزعم من توان شناخت دردهای کهنه را ببین که من میان درد تا کجا نشسته ام
به انتظار دوستی که قول دا ده ام به او سرقرار خویش تا به انتهــا نشسته ام
همیشه حس نموده ام که ازصفای با طنی شـبا نروز در فضای با صفا نشسته ام
ولی سئوا ل میکنم همیشه ازخودم که من شهاب سان چرا بدون ادعّا نشــسته ام
او ائل مهـــــر مـــاه 1379
358-45-186
در دفتر غزل جد ید
قفــــس
هر زما نی می شوم رد از کــنا ر یک قفس گـــریه ام ولله می گــیرد به کـــار یک قفس
در حصار نرده هــا ا نگار می بیـنم کـه با ز می شوم محـبوس د رشبهای تا ر یک قفس
واقعا مثل خزان سرد است و خاموش است و گنگ ا ز برای بلبلی خوش خوا ن بهار یک قفس
هیچ کس راضی نمی گردد که گردد ساعتی سارکی جان ا ز بدن در رفته یا ر یک قفس
زاغ هم حتی نمــی گیرد ســراغ این روزها ا ز فــــضای مرده و ا ند وه با ر یک قفــس
با قفس هرکس دوروزی همنشین گرد ید گفت مـثل شب تا ر است گویی روزگار یک قفس
هیچ آزا دی نشـــد پیدا د را ین قرن بـــــلند تا که بنشــیند د می د ر ا نتــظا ر یک قفس
آرزو دارم که روزی فارغ از هـر قید و بند می نشستم مست وسرخوش برمزاریک قفس
26 مهــــر مـــاه 1378
359-46-187
در دفتر غزل جدید
محـنـــــــت
بس که بشـکستم خودم را بین مردم با غمم خسته شد از کارمن با این شکستن ها غمم
زین شکستن پشت من بشکست وتا پایان عمر میکشد بر دوش خو د با ر شکستم را غمم
کاروان غـصه ام د ا رد به مقــصد می رسد نیست د یگر منزلی ای هم قـــطاران تا غمم
همنشــینم می شود هــر شام تا با نگ سحر در محیطی کآ ملا خاموش و محنت زا غمم
هر کسی با دلـــبری طـی می کـــند ا یّا م را من هم عمر م را به پا یا ن آ رم آ خر باغمم
باز می گردد ای کا روان روزهای دلخوشی ما نده د ر ا ین ســـینۀ مــا نند دریا جا غمم
د لخوشیها مرد و شاد یها فسرد و ای دریغ می کشد ا ین بـــــنده را تا وا دی رویا غمم
هرچه میکوشم که خوش باشم بدون قید وشرط باز می بینم که چون ا وّل سر ا ند ر پا غمم
عا قبت روشن نشد برمن که دراین گیرودار مــن به نفـــسم بیشتر ظـــلم کـــرد م یا غمم
ا واخــــر آبا ن مـــاه 1379
360-94-188
در دفتر غزل قدیم
مـــنطــق
مشـگل عشق من و د لـبرمن مشگل نیست چونکه بین من و اوهیچ کسی حا یل نیست
منتهـــا با هــمۀ ســــوز و گد ا ز من و د ل به نظـر میرسـد او هیچ به من ما یل نیست
وصــل ا و می طـلـــبم لیک ند ا نم زچه رو خواهش این دل سودا زده ام وا صل نیست
یار هر چند که ا فتا ده و خا کی ا ست ولی ارزشی هیچ بر این خوا سـته ام قائل نیست
برده ا م پی به یکی نکته که درراه وصا ل هیچ دل نیست که در مسـلخ او بسمل نیست
خوب د یدم که به مــیدان تــقا بـل با عشق دل بی صا حب و سآلار من اصلا دل نیست
تازه در راه وصا ل از ســر ا گر هم گذ ریم گرچه سرازگل و خاکست ولی دل گل نیست
ای به قربان د هـــا نی که مـــکرّر می گفت عا شق دل سوخته درمنطق ما عا قل نیست
باش در عشق که بخـتت بدمــد یک رو زی که در این راه شها با همه کس عاقل نیست
اوائل بهــــمن متـــآه 1379
361-47-189
در دفتر غزل جدید
واهـــــــــــمه
برنمی تا بــد کسی این تا زگی هــــا د رد را عا ر می آ یــد تقا بــــل با حـوا د ث مرد را
می چــلد در حجم رخوت پا سبا ن شهر مــا خواب می گــیرد به گرمی دیدۀ شــبگرد را
برنمی آ ید بخا ر ا ز کس که بردارد ز لطف ا ز رخ پا ک حــقا یق جلوه هــــای گرد را
در مــیان با رش فـــقری پراز دل مـــرد گی می توان حس کرد رنگ ســلـطۀ نا مرد را
هرمی ا ندر کس نمی بیــنم خــدا را رحمتی گرمی ای لازم می آ ید روزگــا ری سرد را
می کـند گلگون شــلیک محکم د ستا ن ظلم در فضای تـیره ای رخسا ره ها یی زرد را
کاش می شد تا بد ون ترسی ا ز شلا ق هــا دا غ می گکدردیم روزی د ست همآورد را
اواخــر بهمن مــآه 1379
362-9-190
در دفتر لطا ئف الحیل و عشق نامه
عـــــــــــزا
همیشه قوم و خویش من بد ون هیچ علتی بپول فکرکرده اند وکسب ئو کار و بارشان
برغم ا ین که خا کی اند و بی ریا ولی همه سری به لاک برده اند و پول وکسب و کارشان
* * *
جدای ازهم اند و چون به م رسـند نا گها ن رفــیق گونه می شود روا بط ســـیا هشا ن
به عینه دیده ام که در چنین موا قع خوشی چه لطف ها که نیست در تلا لـو نگاهشا ن
* * *
بریده ا ند ا ز هـــم و به هم نمی زند گــــره کسی دو قلب سردو با طـنا زه م گسسته را
فــــقط وفا ت یکی ا ز ســرا ن قــوم ما زند بهم گره نگاه هآی سرد وخشک وخسته را
* * *
برغم ا ین برید گی من ا ز میا ن قــوم خود فـقط تورا به صدر آرزوی خود نشــا نده ام
و خویش را به خا طر تمــا م خوب بود نت به قـــلّّۀ صـــفا و مهر و دوستی کشانده ام
* * *
تما م فکر و ذ کر من تو بوده ای و هیچگه به جز لب تو گــل ز بوستا ن کس نچیده ام
میان ا ین روا بط کـــد ر هم از صـــد ا قـتم معـــذ ّبم کـه بیـــشتر چــرا تو را ند یده ام
* * *
و با ر د یگر ا تفا ق تا زه ای مــن وتـو را بهم رساند و گفتگوی مـآ دو باره باب شد
وفا ت پیر قوم مـا که ســکته کرد نا گها ن برای عا شقی چو من خوب چاره ساز شد
* * *
وفا ت دور از انتـظار او شد عا ملی که من رسم به آرزوی خود پس از گذشت سا لها
دو باره بر لــبم نشــا ندم ا ز لــبان گــرم تو هــزار بوسه در خفا سوای قیل و قال هــا
* * *
چه حـــمد ها و سوره ها که در مراسم عزا نـــثا ر آ ن فـقــید جنّـــت ا لمـــــقا م شــد
عزا ی قوم مــا و شـــا د کامی من و تو هم به سوّمی و هفته ای و چلّمی تمـــا م شد
* * *
چهـــــلم عـزیز ما گـذ شت و چـــشم مـیزنم بمـــیرد ا ز مــیان قـوم مــا عزیز دیگری
که من د ر آن مرا ســم عزا تو را ببــینمت که بر لـــبم نهـفته بوسه های ریز دیگری
* * *
همیشه فکر می کننم که وعده گـــاه ما چرا به جز عـزا و د ر مرا سـم عزا نمی شود
خــدای رحمتش کـــند ولی به اعـــتقا د من به یک عزا که درد های ما دوا نمی شود
* * *
مقــّد را ست سرنوشت ما چنـین رقم خورد که آشـــنا و آشــــنا رســند د ر عزا به هم
و زان میان د و عا شق نو رسـیده دزد کی به د ور ا ز نگاه هـا دهـند بوسه ها به هم
اوّ ل و دوّم اســـفند ماه 1379
363-48-191
در دفتر غزل جدید
بی مصـــــا حب
بسـا که صـــبح شود ز دوری هر شــبم و قطع هم نمی شود ز شـا م تا سحر تبم
موازی هـمان تبی که زجر می دهد مرا رسـیده ا ست جان من زا ستغا ثه بر لبم
در ا زدحام بی کسی بدون هیچ همد می میان لحظه های سرد ومرد ه بی مصا حبم
تمسک به زلف تو به من نوید می دهد که دست خود بشویم از مرام ودین ومذهبم
به التماس های من جواب ده که وا قعا درون این فضای خا لی ازصـدا معــذ ّبم
چقدر خوب میشود که ا ز طریق گفتگو د هی به یمن صحبتت حلاوتی به مطلـبم
بدون اطلاع من شــبی بــیا و خود ببین ببین که صبح میشود چگونه بی توهرشبم
اوائـــل فروردین 1380
364-49-192
در دفتر غزل جدید
تمـــــــنـّا
صدایم کن که شک میگیردم ای آشنا گاهی که شا ید مهر خود ببریده ای ازما و آگاهی
صدایم کن که پژواک سکوت سـرد و پی دا رم بمیرد در میان جلوه هــآ ئی ا ز وفا گــا هی
مرا مظنون نکن دراستجا بت های خود ورنه می ا فتم در مسیر با تو بنشستن ز پا گاهی
به همراه دوا ئی ا ز محـبت های پنهــــا نی به با لین من د لخـــستۀ عا شـق بــیا گاهی
بــیا در لا بلای لحظه هــا با من مد ا را کن که مهجورم زعشقت درمیان لحظه ها گاهی
سرم را بشکن ای معیار خوبیها ولی دل را نکن ا ز ا ین تمــّـنای بی حدش جدا گــاهی
میان ا نفجار بغض من تا گریه راهی نیست بـیا تفریق کن از بغض من ا ین گریه را گاهی
خدا زین کارهای تو خوشش اصـلا نمی آید برای من کمی پروا کن ا ز بهر خـد ا گاهی
بـیا در نور مهـتا ب وشها ب وباد نوروزی عسل بنشان تو بر لبها یم ا زبهر شفا گاهی
28و27 فروردین مـــاه 1380
365-95-193
در دفتر غزل قدیم
در خوا ســـت
توئی که مـیوۀ باغت هــزا ر با ره رســید ه بگو که موسـم بر چید نش چر ا فرا نرسیده
که نیک خواهم چینم به میل ســتیب زنخ را ز شا خه ای که کسی هـیچگونه سیب نچیده
توئی که مشک ختن درحصار زلف تو بوده به ما ببخش کـــمی زان تو ای غزا ل رمیده
د لم به دست بـیا ور و گـرنه مر غک جا نم خـــبر شوی که به نا گـه ا ز آ شیا نه رمیده
از آن لـبی که د مادم به غـــیر بوسه بدا دی ببــین ز فرط ســخاوت عــسل چگون چکیده
بیا و مهر سکوت از لبم به بوسه تو وا کن مـــیا ن نـــیمه شــبی تا به وقت فجر ســپیده
شــها ب دل شده دارد یقین زعمق وجودش که روی ماه منـیرت شده ا ست نوردو دیده
ســــآ ل 1377
366-50-194
در د فتر غزل جد ید
دعـــــــــــا
بیا یک رشته را پیوند زن بر تا ر وپود من که تاچرخد جهان برطبق میل من بسود من
مرا پیوند زن با خواستتن در عین نا چاری که تا لـــبریز گردد ا ز تمــــنا ها وجود من
تومیدانیکه خواهش هست والحاح وتمناهم تمــام تار و پود و هستی و بود و نبود من
اجابت گــر نکردی ا ز من عاشق تمـــنا را بیا بـگذ ا راز روی صفا سـر د رسرود من
بقدری دردعا کردن کشم آه از سر خواهش که ترسم خـیزد از با م جهان عشق دود من
فقط یک آرزودارم نمیخواهم دراین صحبت بگوش کس رسد با چون توئی گفت وشنود من
یقین دارم شبی با پرشدن ازعطریک خواهش میســـّر می شود از بام ا ین دنیا صعود من
29 بهمن 1379 از ساعت 7 تا 10 شــب
367-5-195
در دفتر هزلیات
بـــــــــــــا د
بــا دی که د رون روده ا ت پـــنها ن ا ست هم درد سر ا ست و هم د شمن جا ن ا ست
گــــر دوســـــت بود چـــرا رها یش نکـــنی چـــون روده تــو بــــرای ا و زند ا ن است
گـر د شــمن توســــت با ری ا ز من بشــنو راحت شد ن ا ز د ست عـد و آ ســان است
هـــر جا که نشـــسته ای ولــــش کــن زیرا ا یـــن کــا ر ســیا ست خـرد مــند ا ن است
زمـــستا ن 79
368-5-196
در دفتر شهــد ا، جبهه و جنـــگ
مـــسا فر
او چون ازاین ما تم سرای ما تم افزا خسته بود هر نمود ی ا ز هوی را در د لش بشکـسته بود
چون هما نطوریکه می گــفـتند خود را با رهـــا ا ز من و مـــآی جــها ن بی وفا بگـــسسته بود
آ د می ا ز جنس آ د م هـــــای عا دی هـــم نبود عا رفی گردیده ا ز خود بیخود و وا رســـته بود
در میــان صحبتش می شد خــــد ا را لمس کرد چون به یک راز و نـــیا ز وا قعی وا بســته بود
با رهــا د یــد م که بـــــرق لــــذ ّتی بی ا نتهــــا ا ز سرش در ا وج مستی ا ز نیا یش جسته بود
لیک دیدم روز پیش ا ز خا کـد ا نی سرد و کور کوله بارش را به سوی آ ســـما ن ها بسته بود
اواخــر خـــرداد ماه 1379
369-96-197
در دفتر غزل قدیم
ســآ زگا ری
ای مهین خوبرویان نا ز کن تا می شــود د لـربا ئی را بیـــا آغا ز کـن تا می شــود
برده ای ازچشم ما رو را بزیرصـد نقا ب از رخت بگشا نقا ب و نا زکن تا می شود
گر بنا شد نا ز مهرویا ن خریدا ری شود نا ز ای مهــپا رۀ طــّنا ز کـــن تا می شود
عاشقی د یوا نه ما نند شـها ب خسته را با خرید نا ز خود د مسا ز کن تا می شود
از برای آ ن که بیـــنم خرمـن موی تو را چارقد را از سر خود باز کن تا می شود
عاشقان را با جفاعـّلاف کردن خوب نیست عشق خود را لحظه ای ابرازکن تا میشود
با توما بی بال ها تا عرش اعلا می پریم رحم کن بر خا کیان پرواز کن تا می شود
گرچه ازدست بداندیشان شب خوسوختی با سبکرویا ن عاشق سا زکن تا می شود
یک چنین نازی خداراکمترازاعجازنیست پس بیا ای ماهرخ اعجا ز کن تا می شود
شـــنبه 2/4/1379
370-10-198
در دفتر لطائف الحیل
گــــــور
در یک عقیمستان وسرد و سا کت و کور پرت و بلا و مرده و ا ز د یده هـــــا د ور
سر پا نشسته د ور هم پژمرده و خــشک یک مشت آد م مثل چندین مرغ شـــبکور
ســرها ز فــــرط خستگی ا فــتا ده پا ئین رخـسارشان با بـقچه ای گردیده مـــستور
یخ بسـته د ر اعما ق مغــز هر یکی عقل در رفته ا ز د ل های سـرد جـملگی شور
دوراز تمام چشم ها این دست و آن دست می گشت درد ستا نشا ن یک حقه وا فور
انگآ ر در رگ هــآی این قوم ســیه بخت میشد رها ته مانده هـآی یک جسم منفور
آن جــا درآ ن یک نا کــجا آ با د بی روح وند ر مـیا ن ا نزوا ئی خــشک و نا جور
دید م که با دســـتا ن خود می کـند مردی با اخـــتیار خود برای خویــــش یک گور
ا ول پــــــائیز 1380
371-51-199
در دفتر غزل جدید
با ز ســــآ زی
هر زمان عقل خود م را با ز ســا زی می کنم خویش را با جلوه هـآی حـق موا زی می کنم
با حســـا ب ا ین که قـــبلا آ د می بد بوده ا م ا ز صـــمیم قـلــب تر ک بی نمـــا زی می کنم
درمـــیان ســـینه از روی خلوص و سا د گی با هــوس ها ئی کـه می میـــرند بازی می کنم
می نشینم سوت وکور و دوراز هرقا ل وقـیل ا ز برای د ین و د نیا چاره ســــا زی می کنم
روبـروی را ســتای تک ســــوا را ن خــیا ل د ر مســیر وا قعـــیت یکــــّه تا زی می کـــنم
عقل هم وقتی که عاجز می شود ا ز احتجاج با دلم کز عشق خون شد همـنوا زی کمی کنم
در خطوط مــــبهم و گــــنگ هــزاران آ رزو بی ا با ا ز ضربه خوردن دست یازی می کنم
چون شها بی درشـبی تاریک هـم بی نورماه در مصـــا ف تــیرگی گردن فــــرازی می کـنم
پا یـــــــیز 1380
372-4-200
در دفتر عشق نامه
غـــــــــــآ ز
شـــــنید م تا زگی هـا مرد ی ا بـــــله که سبک مغز و تهی ازعقل و لجبا ز
پســـــر را ا ز هــــما ن بـد و تولـــــّد نمود از عشق و ا زعاشق شدن با ز
تلا شش ا ین بود دا ئما ا ینکه فرزند نگردد فا ســد و لا ت و هـــوســبا ز
ز صـحبت کردن بـــا جنــس مــــا د ه ورا ا ز روز ا وّ ل کـــــــرد ا فـــرا ز
و کوشـــش کرد تـا حـــرفی مــــبا د ا زند با ا و زنی حـــتّی به ا یــــــجا ز
تما م سعی اش ا ین شد تا که از بیخ کند مهـر زنا ن را ا ز ســــرش با ز
گذ شـتند آن دو زروزی از تصا د ف ز درب یک د بــیرســتا ن در اهوا ز
د ر آن جـــــا د خـترا ن بی شــما ری به مثل؛آ هـــوا نی د ر تــــک و تا ز
سـرا پا د رحجا بی ســـرمه ای رنگ خوش وشنگول وسرمست وسرافراز
چنین چـــیز ی به چشـم ا و نخورد ه ند یده تا به این حد شــــنگی و نا ز
پسر یکــبا ره |پرســـید ای پد ر جان کی اند این مهوشان شوخ و طـّنا ز
پردر هم دائما از این که تر س اینکه نگـــرد د فا ش بر فــرزند ا ین راز
به او رو کرد و درگوشش چنین گفت که هستند این بلا بگرفته هــا غا ز
تو را شــا یســـته نبود ای پسر جا ن که سازی خویش را با غاز د مساز
و کوشش هــآی بی حـد کرد آ ن مرد که تا غا فـل کــــند او را به اعجا ز
سرش را گرم کـرد و شـــیره ما لـــید برایش قــصه گفت و خوا ند آ وا ز
ولی غا فل ا ز آن جــا ئی کـــه فرزند زمغزش عـقل او کرده است پروا ز
پـس ا ز طی کرد ن یک چــــند گامی به بـا بــا کرد رو آ ن جـــوا ن با ز
بـــــیا بــرگــــرد بــا بــا تــا ببـــــینیم دو باره ا ین غاز هـا را ما ازآغا ز
ولی با با ســرش را شـــیره ما لــــید نکرد ا حـسا س خود را هیچ ابرا ز
ســرش را شـیره ما لید و چنین گفت تو نیکی می کن و در د جله ا ند ا ز
و گـر ریگی به نعـلـــینت نـــبا شـــــد خدا یت د ر بــیا با ن می دهــد با ز
گهی می گـفت ا گر من مـــکّه رفـــتم بــرا یت آ ورم شـــا لی ز حجــــّا ز
ولی د ل رفـــته بـود و آ ن پـــسر هم د لش با عشق آن هـــا بو د انــبا ز
و گوشش هم نبود ا صــلا بــدهــکا ر بد ین بـیهوده گــوئی های نا ســا ز
د رآ خــر سـر بر آورد و چنین گــفت پدر را با دو صد تکــــریم و اعزاز
د لم د نبــآ ل غــا زی ای پد ر جــا ن ز کـــنج ســینه ام کرده است پرواز
کــــنم محض رضـــای حّـی ســبحا ن به خواهشهای این فرزندت بپردا ز
نمی خواهــــم زنم ا ز حــکم ا ین د ل درآن چیزیکه ازمن خواست سرباز
من ا ین هــا راکه می گوئی نخــواهم پدر من غا ز می خواهــم فقط غا ز
آبان مـــــــاه 1380
373-52-201
در دفتر غزل جدید
درمــــــا ن
بیــا ترانه ا ین بخوان که درد را دوا کـند زعقده هآ ی کور دل یکی دوعقده وا کند
تورا بجان آن که دوست داری اش بیا بخوان که یک ترا نه قشــنگ د فع صد بلا کــند
خدای رحمتش کند هرآن که دین خویشرا به مــــردم زما نه با تـــرا نه ای ا دا کند
چقدرخوب می شود اگر دراین تر ا نه ا و زخــیا ل خســـــتگان زاه حاجتی روا کند
فدای آن ترانه خوان عاشقم که روزو شب برای رفع حا جتش خد ا، خدا ، خدآ ،کند
به خاکپای آ ن کسی هزا ر بوسه می زنم که آخر ترانه خوا ندنش به ما دعا کـــند
بهشت ازآن آن کسی شود که ازصمیم دل همیشه با ترانه خوا ن خرقه پوش تا کند
به مـاهمیشه مطرب محلّه قول داده است که بهرمان درآخرت بهشت دست و پا کند
شهاب اگرچنین بود همیشه جان خویشرا برای یک ترانه خوان خوش صدا فدا کند
دهم بهمن مـــــاه 1380
374-97-202
در دفتر غزل قدیم
نور مجــسم
در د لـم بود که آ د م شوم ا مّــا نشـد م بهتر ازآن چه که بودم شوم ا مّا نشد م
مطربی پیشه کنم عا شقی ا ز سر گیرم درطرب شهره به عا لم شوم اما نشد م
قد حی گـیرم و بر خـیزم و با درد کشی به می و میکـده منضم شوم ا مّا نشد م
کــنم اغــفا ل به ا نواع طـرب مرد م را ا ند رین را ه معّـــلم شـــوم ا مّـا نشد م
پـــیرو پیر مغان د ر هــمه ا یّا م شــوم با مغ و مغـبچه همـد م شوم ا مّا نشد م
به نهـــا ن خانۀ عـشّآ ق بـــیا بم راهی دین گرو بنهم و محرم شوم ا مّّـا نشدم
پیش آن یارپریچهره شـبا نگه تا صبح از سرصدق و صفا خم شوم ا مّـا نشدم
چون شهابی به سرا پردۀ مهـتا ب روم سرخوش از نورمجسم شوم امـّا نشد م
یاد آن عارف وارسته چه خوش باد که گفت در د لم بود که آ د م شوم ا مــــّا نشد م
دهۀ فجـــر 1380
375-98-203
در دفتر غزل قدیم
اعـتــــــنا
ما را ز غصه برها ن ای مهد پارســـآ ئی ای آنکه هرشب و روز درفکروذ کرما ئی
عمریست درانتظارت ما ند یم تا که شا ید آ ید به چنگــــما ن یک د م گوشـۀ ردا ئی
رحمی ، تلطّــفی ،یک مــثقا ل اســـتما لت ا فتا ده ا ست ا ینجا یک بی سری و پا ئی
ای کا ش می نمودی با ا ین همه عـنا یت بر عا شــقا ن خسته یک ذ رّه ا عــــتنائی
آ خر برای قومی بی د ست و پا وعا صی در بزم کا مـــرا نی ا صــلا نمــا نده جا ئی
هر چند در وصا لی سهل ا لوصولی ا مــّا جان را به لب میآری هر صبحی و مسا ئی
با تســـت تا برا نی یا ا ین که بر گـــزینی ا ز خویش پا د شـاهی یا بر د رت گد ا ئی
شیخ و شها ب و صوفی را این قدرنیازار مــا بـی دلان خسـته د ا ریم هــــم خد ا ئی
376-53-204
در دفتر غزل جدید
درد و درما ن
دل می بــرد خدا را هــر لحظه نا زنینی صد بار کشته ما را رخسا ر مه جبـینی
عا شق کشان زیبا هر یک برای کـشتن بنشــسته اند دور ا ز ا نظا ر در کمینی
هـمراه شهد حنظل نوشا نده ا ند مــا را پیوسـته است با زهر،هرنوش انگبینی
خون دل هــزاران عاشق نهــــفته درآن این نقش را که بینی کنده اند برنگینی
از عشق خوبرویا ن غا فــل نباش زیرا کا ین بر آ رد هر لحــظه ز ا ســـــتینی
ا مـــّآ هزار تحمید برآ ســـتا ن یزد ا ن زان خلق خلق و زین نقـــش آفریـــنی
دا رم عجب شها ب ا ازصنع کــبریا ئی ا ز د رد آن چنا نی د رمان ا ین چنینی
زمــــستان 1380
377-54-205
در دفتر غزل جدید
یا د آوری
یا مرا زین قفس خا کی ام آزا د کــنید یا در این غمکده وجدان مرا شاد کنید
یا به این تیره قفس پا نگذ ا رید د می یاکه این مظـلمه را محکمۀ د ا د کــنید
طائری را که قفس کرد خرابش نتوان با یکی وعدۀ سر خرمنش آ با د کـــنید
من که محتاج کمی مهرومحـبت هستم رحمی ای دولتیان بر من معــتاد کــنید
دارم امـّید هرا ند ا زه که نفرین د ارید خــیر پیش قفس و خـــانۀ صـّیاد کــنید
ای کسا نی که رها از قفس وزنجـیرید خوب می بود گر از د ر قفسی یاد کنید
خوب میشد که ز مرغان قفس یاد کنید
وقت آن شد که به جای غم شیرین خوردن یادی از بی سرو سا مانی فر ها د کنید
با شهآ ب ازسررحمت بنشینید و دمی خـا طرغمزده ای را به طرب شاد کنید
378-55-206
دردفتر غزل جدید
غریب
بس که بنشـــستم میا ن خیل آ دم ها غریب می برم سر روز وشب عمری گرا ن را با غریب
گـــفته ا م صـــد با ر بی پروا میا ن ا نجمن وای ا ز آ ن وقـــتی که ما ند یـــکّه و تنها غریب
وای ازآن وقتی که ما ند مثل یک زورق سوا ر یکّــــــه و تنهـــا و ســــر گردا ن د ر دریا غریب
د ر حصا ر لحظه ها ی زند گی می پــژمرد آ ب مــــی گردد به مــثل شــمع ســــر تا پا غریب
آرزو ها یک بیک می پژمرد درسینه ا ش حبــــس می گردد مـــیا ن دا م صــــد رویا غریب
جا مهای تلخ غم را بی تأ مل صبح و شا م می کشد سر بر خــــلا ف میل خود یک جا غریب
میزند با سینه ای مشحون ز درد ا ین روزها با غمی بی ا نـــــتها و ز جـــر کش د ر جا غریب
نیسـتم تنهـــا ولی مــا نند دهها سـا ل پیش با ز می مــــا نم مــیا ن خــــیل آ د م هــــا غریب
زمــــستا ن 1381
379-5-207
در دفتر عشق نامه
یک دفعــــۀ دیگر
پریروزعصر وقتی ازخیابان می گذشت او را مـــیا ن ها له ای ا ز یک غم نا آ شــنا د ید م
نگا هش کردم و فهمید و من فورا نگا هم را ز روی صورت زیبای آن مهــــپاره د زد ید م
* * *
میا ن ا و و من یک ا رتبا ط سا ده پــید ا بود شــرا ر یک محــّبت برق میزد د ر د ل ما نیز
و حل می شد درون بو ته ای از مهربا نی ها به رغم مــیل بد خواهـا ن عا م مشگل ما نیز
* * *
نمی دانم چه ام می شد که درهنگام دید ارش ز کف می دادم از بس عاشقش بودم توانم را
توگوئی درچنان حالی کسی میخواست ا ز دستم بگیرد در ا زای عشق آ ن مهــــپاره جا نم را
* * *
ا گر ا و را ببـــینم د فـــعۀ د یگر بد ون شک برا یش قصــّّّـۀ دل دا د گی را باز خواهم کرد
بد ون روی د ر با یســتی ا ز فرط صمــیمیت سرود عشق را ا ز ا بتد ا آغــآ ز خواهم کرد
* * *
کشم ا و را کــنا ری و کنم وا ســـــفرۀ دل را میان حر ف ها یم هم به آرا می به ا و گــویم
من ای زیــــبا ترین مهــربا نی ،زند گا نی را فقــط درعشق بی آلا یش و پاک تو می جویم
* * *
خـد ار ا می دهم قسـّم به حق هشت و چار او که کا مم را به وصل آن صنم شیرین بگرداند
و او هم در کنا رمن به لطف دست ها ی خود تما م عقده ها را ا ز من غــمگین بگــرد ا ند
زمســــتا ن 1380
380-99-208
در دفترغزل قدیم
د لـــیل شـــعر نا ب
می کـــند روی خود را در نقـا ب ا ین روزها تا شود افسون ا و چشم شهــآ ب ا ین روزها
می بــــرد تا ب مرا ا ز د ست من گیسوی ا و بسکه می افتد درآن موپیچ و تاب این روزها
د لربا ئی را تما شا کن که چون آهوی د شت می رمد از پیش چشمم با شـتا ب این روزها
د ر مــلاحت یا حـــلا وت د یدۀ من هــم ند ید یک چنین اعجوبه ای حـتّی بخواب اینروزها
می خورا ند زهـر را با حـــیلۀ پــــنها ن خود بر من مسکین بی خود جای آ ب ا ین روزها
ساده لوحی مثل من ا ز فـرط خا می می کــند خویش را احساس در عهد شباب این روزها
آن قد ر میسوزم از هجران او دل را که رفت ا ز لــب با م و بر م بوی کــبا ب ا ین روزها
گر نیـــا ید خا طر شـــیرین ا و د ر ذهن مــا کی شود حسن اش دلیل شعرنا ب این روزها
دوّم فر وردین مــــآ ه1380 از ساعت 11تا 12 شب
381-14-209
در دفتر مناقب ومراثی
عا شـــو را ئی
آن روز که قصد کر بــلا د ا شت حسین چشمی به سوی دشت بلا د ا شت حسین
د ر پهــــنۀ عا شقی به هـنگام وصــآ ل هــفـتا د و دو یا ر مـــبتلا دا شت حسین
* * *
چه مید انست آب ازماتم جا نسوزعا شورا که آتش ز د به دل دست عطش ا فروزعا شورا
مگرروزی نشد این آب مهر حضرت زهرا که از در دانۀ او قطع شــد د ر روزعا شورا
* * *
توئی کز عاشقی پیوسته دررنج و بلا هســتی به عشق شا ه مظلومان عا لم مـــبتلا هستی
اگر روزی به اعمآق نماز خود نبردی پی نمی فهمی که آن د م د ر کجای کربلا هستی
* * *
ز سـوز تشــــنگی بی صــبر و بی تا ب روان شـد تا فرا ت از خـــیمه مهــــتا ب
نمی د ا نم چه شــد کـــآ و بر لب نهــــر پشـــیما ن گــــــشت ا ز نوشـــــید ن آب
عا شورای 1423 پنجم فروردین ماه 1381
382-100-210
در دفتر غزل قدیم
پــــذ یـــرا ئی
صـبغۀ موی تو از شا م سیه تا ر تر است تا ر گیسوی تو از تــــیر تبه کار تر است
بی تـفا وت شد نت با من بی تا ب وتوا ن تازه زین هر دو دل آزار دل آزار تر است
این کدام عاشق زاریست که درراه وصا ل از من عا شق جــآ نبا ز فــدا کار تر است
گر چه سخت است که آید به کف ما دل تو تا ب هجران توزین مسئله دشوارتراست
در شــفا خانۀ عشق ار چه مر یضند همه آن کسش حق مداوا ست که بیما رتراست
پا د شــاهان ســرتعـــــظیم نـــیا رند فرود قا متی خسـته بد ین کا ر سزا وارتر است
در پذ یــرا ئی ا ز مثل تو ئی در دو جهان پهـــنۀ ســـینۀ ما ا ز هـمه جا دارتر است
آتش عشق تو در کارشهاب و من و شیخ زا تش خــا نه بر اند ا ز شرر بارتر است
سـوم و چها رم فــروردین ماه 1381
تا سوعا و عا شورای حسینی 1423
383-56-211
دردفتر غزل جدید
آ لت فـــصد
دل روان شد د ر پی آن د لـبرک کار آ مد ا و که د یشب به سـر وقت من زارآ مـد
درشگفتم که بدان عشوه و طنازی وغمز زچه رو بی خــبر و مخفی از انظار آمد
هم شها ب ا ز سر تسـلیم در آ مد هم من کان پری چهره بدین شــیوه پدیدار آمـد
او که مرهم ننهاده است به زخم دل ریش با کـدام آ لت فـصد ی پی تـــیما رآ مـــد
من ندا نم زچه رو دوری او بااین وصف نا گها ن بر من د لسوخته د شوا رآ مد
گـله ای نیست ا ز آ ن د لبر مهر و ا مــّا د ل بی طا قت من لوس و ننر با رآ مـد
کس ندیده است قفس مسکن زاغی گردد مرغ عشق است که در دام گرفتار آ مد
طا قتم طاق شد از دست جفا یش شــا ید کفر در کسوت ا ســـلام به با زار آ مــد
میشود گفت حکیمی است که ازپردۀ غیب به ســرا پرد ۀ یک غــا لیه گـفتا رآ مـد
نهم فروردین مـــا ه 1381
384-57-212
در دفتر غزل جدید
چشم انتظاری
منی که متصل در ا متد ا د مهر جا ری ام در ا نتــظا ر رویش طرا وتی بهـــا ری ام
گوا ه ا ین حقیقـتــند کل لحظــه ها که من چگونه از حصا ر قیل و قا ل ها فراری ام
همیشه ما نده ام دراین سئوال کزعطوفتش چه مرهمی قرار می دهد به بی قراری ام
توهم درا ین میان برغم جلوه های خستگی چه میشود که بر امورشاقّ می گماری ام
به مو ســــم تها جــم حرا مـــیا ن زند گی مرا به دا من کد ا م د ا یه می سـپا ری ام
بیــا و اسـتغا ثه را در عمق جان من ببین ببــین که در کد ام حد چشم انتــظا ری ام
بــیا در اســـتجابت دعای من هـــتبمط کن ای آخـرین ا مید لحظه های بی قراری ام
آخــــرین روزه ای ا ســــفند ماه 1380
385-58-213
در دفتر غزل جدید
فشـــــا ر
در فشآری سختم ازیک بغض داغ این روزها می تـرا ود ا ز د لــم د ا غ فــراغ ا ین روزها
نا مـــرا دی را تما شا کن که قــلب چون منی می شود ا ز فرط ما تم نقــره داغ این روزها
گریه ام میگیرد آن وقتی که می بینم به چشم از ا ســیری کس نمی گیرد سراغ این روزها
می کشـــم پر تا فرا سـوی ا فـق د یوا نه وار تک و تنهــا بی قرین مـثل کــلاغ این روزها
خسته ا م از بس که با بد بختی ای بیش ا ز حسا ب گشــته ا م د نبـــا ل بختم با چراغ این روزها
در هوای شرجی تنها ئی ا م بی هـیچ شـــک می پرد هوش و حواسم ازد ما غ این روزها
باز ا ز ره میرسـد فـصل بها ر ا مـّا چه سود کز برایم چون قفس تنگ ا ست باغ ا ین روزها
او اخـــر فرروردین متـتـاه 1381
386-101-214
در دفتر غزل قدیم
ا غــــــما ض
با چنین حسن و ملاحت که وی اندوخته است عا لمی چـــشم به رخسا رۀ ا و دوخــته است
خون دویده ا ست به ســیمایش و گوئی آ تش درچنین چــهره هزارا ن شرر ا فروخته است
تا کـــه ا مـــثا ل مـنی چشــــم خرد بگـــشا ید آ تش عــشق ســـرا پای و را ســوخــته است
در شگــــفتم که بد ین حــسن جــفا کا ری را ا ز کد ا م آ د م خوش خد متی آ موخـته است
هـیــزمی تر که به من آن بت فــتا نه فروخت به کــسی بر ســـر با زا رچه نفــروخته است
کا ش اغما ض نماید به شهــاب از سر لطف کــــینه ای را که به دل با بت ا و توخته است
13 فروردین مـــاه 1381
387-102-215
در دفتر غزل قدیم
حـــــظّ
تا که آ ن مغــبچه ا ز با ده خرا بم نکـــند هیچ سکری جز از این نقش برآ بم نکـند
پیش چــشمم هــمۀ چرخ شود تیره و تا ر گر تعــا رف به یکی جــا م شـرا بم نکـند
عشق باید که بـسوزد دل و جا ن را ورنه آ تشی خــا نه بر ا نـد ا ز خــرا بم نکـــند
د ور ریزید هـــر آن باده که گر نوش کنم مســتی و سـکر نیا فـزا ید و خوا بم نکند
به د ر میــــکـده ای تا به ا بــد چنگ زنم که د ر آ ن ســآ قی فرخـنده جوا بم نکند
کا مل ا ز هـیچ به جز با ده پرستی نـشوم ورنه آ ن یا ر به یک ذ رّه حســا بم نکند
کاشکی هیچ گه ازروی خردمندی خویش بی نصیب از خم خود هم چوشها بم نکند
هیجدهم اردی بهشت ماه 1381
388-6-216
در دفتر عشق نامه
مرز جــــــنو ن
آ یا تو به خـــــا طـرت می آ ید آن شب که مرازخویش را ندی
آن شب که مـــرا هزا ر بــا ره تا با نگ سحر به غــم نشا ندی
* * *
آن شب که به زیر نور مهتا ب چــشما ن مــــرا پر آ ب کـردی
د یــــــــوا ر بـــــــلند آ رزو را روی ســر من خـــــرا ب کردی
* * *
آن شب که مرا به یک تما شـا سرمست وصـــا ل خـود نمودی
وانگاه به ناز و عـشوه و غمز ا ز تــــیر نگــاه خـــــود ربودی
* * *
حا لا که گذشته است زا ن شب ده ســا ل نه بلکه پا نزده سآ ل
یک دفعه شده ا ست تا بپرسی ا ز عا شق خود ز لطف احوا ل
* * *
درخواهش بی حساب من گشت عمرم همه صـــرف بی قرا ری
د ر پا ســخ مـن تو بی مــروت یک لحظه نشد بگــــوئی آ ری
* * *
آ یا شـــده مــــــثل من کسی را در درد و بلا نشـــــا نده با شی
یک عا شــق زار نـــا توا ن را تا مرز جنون کشـــــآ نده باشی
اردی بهشت ماه 1381
389-103-217
در د فتر غزل قدیم
خـــــــذ لا ن
بیا یک لحظه ا ز سرگیر حسن هم جوا ری را برون کن ا ز سر ما لحظه ای حس خماری را
نشاید در چنین وضعی برغــم خواهش بی حد عیان بیـــنیم از آن حوری بدن پر هیز گاری را
بــیا تا من کمی از با تو بودن ها ی پنهـــا نی ببـّــرم ا ز د لـــــم ســیل عـــظیم بی قـراری را
بهــار زندگی رفته است و میخواهم بیا ندازی درا ین پا یان عمراز سر سر نا ســا زگاری را
بده با د رد مـــندان و فرو ا فـتا د گا ن گا هی ز روی ذ رّه ای لطف و محّــبت دست یاری را
برای ا ین شها ب نا توان د ر ظـــلمت شــبها بیا مپســند ای مهـتا برخ خــذلان و خواری را
آخـــر اردی بهشت ماه 1381
390-104-218
در دفتر غزل قدیم
برتر از هر چیز دیگر
مــــا ئیم و تو و لود گی و مـــاه جــــبینی عشق ا ست و دل و دلبر ی و یا ر گزینی
حکم است و مقید شدن ما ست به تشریع هــر گز نگـــزینـــیم بـرای تـــو قــــرینی
با این هــمه زیبــــند گی و خوبی رخسا ر زیبنده نبــــاشد به تو ا ین پرده نشــــینی
زا ندم که تورا د یدم از آن روزنه تــــنگ گفتـــم که به حق ســــرور خوبا ن زمینی
تنهــا نه دلی رفت که حــتی پس از آن هم بر جای نما نده ا ست نه آ ئین و نه دینی
هـــر کس که بد ید یم به ا قرار بسی گفت ای مـاه پری چهره چه خـوب و نمکــینی
گــــر گــفتۀ ا ین خلق خــد ا را نپـــذ یری با ید که بـــیا ئی و به چشمت تو ببــــینی
در خا تمه گـر خوا ســـته با شی نظرم را با یســــت بگـویم که چــــنا نی وچنـــینی
ا زدید من و شیخ وشهاب و دو سه مفتی با ا ین هـمه توصـیف بسی برتر ا زا ینی
او ائل خــــــرداد مــاه 1381
391-105-219
در دفت ر غزل قدیم
قـــــــــر با نی
بـبر ازم ا تو از این لحظف هم پیمانی خود را ولی نگسل مرام و خصــۀت و انسانی خودرا
بیا ول کن دو رنگی راو با یک عا شق خسته ز سرگیر ای پریصورت بده بستا نی خود را
بکن هرآنچه میخواهی با من ازروی جفا ا مّا نکن قطع ازمن بی دل طرب درما نی خود را
زدر را ندی مرا ا ما نمیخوا هم که یک دم هم دهـــم پــیوند با جور تو نا فــــرما نی خودرا
نمودم با همان سازی که کردی کوک هم مقصد تمام عیش و نوش ورقص ود ست افشا نی خود را
چه بیرحم است شهباز بلند ا قبا ل دل سـنگی که دق کش میکند از روی کین قربانی خود را
چنین بیع و شرائی با تو سود آ ور نمی باشد بفــرما ترک را ه و رسـم با زرگا نی خود را
به دنبا ل رفــیقی بوده ا م عمری که نفروشد به پشـــّیزی رفیق یک دل و یکجانی خود را
نران دیگرازاین درگه شبی تاریک و ظلمانی شهابی راکه بشکسته است بی ایما نی خودرا
اوائی خـــرداد مــااه 1381
392-106-220
در دفترغزل قدیم
یـــــمن وصـــــل
او که از فضل و کرم در شهر غوغا می کــند پس چــرا با عا شقا ن خــسته بد تا می کـــند
تا می آ ید لحظه ای کا می روا سـا زد ز کس صد کرت ا و را میا ن جمع رســـوا می کـــند
عا ملمی می سوزد از این غم اگر ا فشا شود آن جفا ها ئی که او پیوســته با مــا می کـــند
می نشــیند د ر کما ل بی خــیا لی ا شـــگ را وقتی ا ز چشــمی فرو ریزد تمــا شا می کــند
شــیخ هم د انست آن مهرو چه فر وشو کـتی موقـــع نا ز و ا د ا و غــمزه پــــید ا می کنــد
من نمی دا نم چسا ن با این همه جور و جـفا خویش را در کـنج قلب عا شـقا ن جا می کـند
گر شهــآ ب امــکان وصل او میسـّر ا فتد ش صد چرا غـا نی به یمن وصـل بر پــا می کـند
پانزدهم خـــرداد مــااه 1381
393-59-221
در دفتر غزل جدید
دا غ فـــــــــرا ق
بس که بر قلبــم زدی دا غ فراق این روزه هآ کردی از غم طا قتم را طا ق طا ق این روزها
سوخـــتم والله از ا ین د اغ و مردم بی نصیب ا ز غم و حرمان و درد اشـــتیا ق این روزها
می کــنم ا ز خون دل بی آ نکه کس آ گه شود هر د م ا ز فرط فرا قت ا ر تـزا ق ا ین روزها
داده ام مســـروری بی حد وحــصر خویش را در حضور قا ضی وجد ا ن جواب ا ین روزها
بی تو بودن آ ن قدر سخت است کز درد فراق زنگی کردن برا یم گـــشته شا ق ا ین روز ها
کرده ام کون ومکان را از وفوربغض خویش در فراقت ای پری رخساره عاق ا ین روز ها
ســینه ام مملو ا زآه است و چون دودی بـلند می ردود تا آسمان از ا ین ا جا ق این روزها
ا لـــتما سم قــطع شد امــــّا نشــد ا مِِّـــید من قطع وهستم روزوشب براین سیا ق این روزها
در ک کن حا ل مرا قـــبل ا ز غـروبم د ر افق مثل نور یک شهاب ازا ین فرا ق ا ین روزها
24 خــــردااد مــــــآه 1381
394-107-222
در دفتر غزل قدیم
ا بــــــرا م
عا شقی مستم و گر یا ر مرا رام کــــند مهر خـود را بـه من د لشده ا تمـا م کند
پی یک حــبّه تریا ک گـران قـــیمتی ام که مــــرا ا ز بـد حـــا د ثه آ را م کــــند
درد من پیش رونده است وبرآنم که د می درجلوگیری از این درد وی ا قدا م کـند
مر غ زیرک نشود منتـــــظر دانه و آب عاقل آن است که اندیشه ز یک دام کند
آ د می را من بی عقل ندا نســـتم عشق می توا ند وســط مـعـرکه بد نا م کــــند
خامی ونابلدی هم هنری هست درعشق بــــندۀ همــّت آ نم که مرا خـــا م کـــند
عشق را دور بدارید از ا مثا ل شهـــاب گرچه او سخت دراین مسـئله ابرام کند
پانزدهم خــــرداد مـــاه 1381
395-108-223
در دفتر غزل قدیم
ا وضــــا ع مطلــــوب
از آن جا ئی که زیر پایت ای مهرو لگد کوبم قرین محــنت و رد درد و بلا و رنج وآ شوبم
برغم خــیل حـرما نی که رنجم مــید هـد دا ئم ا گر پرسی چــطوری گویمت بد نیــستم خوبم
برای اینکه ازد ستم نرنجی روزوشب خودرا می اندازم به رنجی بی ا ما ن ای یا رمحبوبم
بلا از جا نت ای مهــپا رۀ من د ور ، ا مّا من به زیر چـــرخ ها ی زند گی ســـخت مـنکوبم
بیا بنگر که با مـژگا ن تــما م غمزه ها ئی را که با بگذ شتن خود ریخــتی در راه می روبم
قسم خوردم به حق دین و آ ئیــنم که نا مردم ا گر بر ضـد خواهش های قــلبی بر نیا شوبم
ســفیدی رنگ خوبی شد برای چشم من زیرا مـیا ن ا نــتظا ری ما ند نی همــتای یعـــقوبم
زهجرت چون شهاب خسته ای د م بر نمیآرم مـبا دا بد تر از ا ین ها شود ا وضاع مطلوبم
آ خــــر خــرداد مـــاه1381
396-109-224
در دفتر غزل قدیم
زعـــــــــا مت
اگر بیند کسی آن خط و خا ل و قد و قا مت را دهد بی شک زکف تاب و توان واستقا مت را
قیا مت می کـند بر پا ا گر با عــشوه در برقع کند از چشم ما آن خط و خا ل وقد و قامت را
خم گیسوی مشگین اش به چشم هرکسی افتد مجسم می کند د ر حــیطۀ ذهـــنش قیا مت را
کریم ا لنفس هم آ ن جا اگر بیـــند جما لش را دهــد از د ست در آن بزم ا حساس کرامت را
چه شد کآ دم کنا رآن جما ل و خوب رخساری نپوئـــید ا ز ســر نا پخـــتگی راه سلا مت را
به نا شا یستگی منگربه وی روزی اگر دیدی بروی چهرۀ برگشـــته ای ا شگ ند ا مت را
ببــند ای منعم بی غم ز گوش نا دمان یک دم زبا ن طـــعـنه با ف زهـــر آ لود مـــلا مت را
طریق مردمی گیر ای زعیم خو د پسـند ار نه به د ینا ری نیا نگآ رند این قـسم زعا مت را
بپا یش قدری ار ا فتد شها با بنده ای مخلص د هـندش در ا زای این عـبادت هـا اما مت را
19 شهــریور مــا ه 1381
397-4-225
در دفتر ربا عیا ت
ربا عـــــیا ت
ماند یم و گذ شت سا لیا ن ا ز مه و دی رفـــتیم و نـــگرد ید مــسخر جی و ری
این عمر عزیزی که د ر اغفا ل گـذشت ا فـسوس که در جـــهل مرکب شــد طی
* * *
اسـبی که به زعم خود دواندیم یک عمر با عذر وخطا به گـل نشا ند یم یک عمر
با ا ین همه ا دعای د ین د اری خویش یک رکعت با صدق نخـواند یم یک عمر
* * *
آنهـا که شرا ب و با ده در شــیشه کنند می خوارگی ومستی وطرب پیشه کـنند
وقـتی که به نا ن شــب خود محــتا جند با یـد ز چنــین مــــسئله ا ند یشه کــنند
* * *
ما بی خــردان را چه به معشوقه و می ما را چه به سازو دف و طنبوروچه نی
ما را چه به این که از سر جهل و عناد با د ســـت جـــــفا نا قۀ صــا لح شد پی
* * *
مردی که پی مقآ م و منصب بوده است با دی ز منیت اش به غـبغب بوده است
ســر تا ســر عــــمر پوچ ا و د ر وا قع در رنج وعذاب و نا له وتب بوده است
* * *
مردی که می اش مدام برلب بوده است کی مـثل فرشــــته ای مقرب بوده است
صد حیف که زندگانی اش با این وصف مشـحون به جها لت مر کب بوده است
تا بســـتا ن 1381
398-110-226
در دفتر غزل قدیم
حجت کا مل شدن
بر سر عشق د ل ا ر یک تنه ا برا م کــند ز،ا بــتد ا آ د م سـود ا زد ه را خــا م کــند
د رچنین حا لت سـود ا ئی و خا می آخــر عقل بی خود شــده کی فکر ســرانجام کند
تا دل ازنیم نگاهی رود از دست چه وقت چه کـسی د ل شـــد ه ای را کمی آ رام کند
عا قلی حجت کا مل شد ن ا نسا ن نیست عـشق با ید که د را ین مرحله ا قد ا م کند
سال ها می طلـبد تا که به معـشوق رسی
فتنه هائی است در اینراه که ا مکان دارد شخص ر ا در وســط معــــرکه نا کام کند
چه بسا عاشق د ل سوخته ای ا ین ره را پیش ا ربا ب خـــرد طی به یکی گا م کند
رمز بهروزی ما د ر گرو رسوا ئی ا ست مرد را عا شقی ا ش شهره و بد نا م کند
تا ســرا پردۀ آ ن پرده نشین خواهـم شـد گـــر چه ا و سخت مرا با د زد شـنا م کند
تر سم عا قل نتوا ند ز سر عشق شهـا ب آ تش عـــشق تو را با خــرد ش رام کــند
15خــرداد مــــا ه 1381
399-60-227
در دفتر غزل جدید
ا مـــــــدا د
قانعم کن کن بی وفا با مشتی ازخوش باوری ای که ا ز خوبا ن عا لم بیشــتر ا فـسونگری
عـینک بد بینی ا ز چشما ن من برد ا ر چون تیره می بیــــنم جها ن را ای فروغ خــاوری
پیش چشمان م فضا د ودی است تا مرز ا فق کا ش می شد لا ا قل با د ست تو خا کــستری
باورم نا ید که بــــتوا نی در ا ین وا دی مـرا وارهــــــا نی ا ز حـــــصا ر تـــیرۀ نا با وری
منـــتظر بود م نگــیری خواهـــش د اغ مــرا روز ا وّل با نــــــگاهی بی تــفا وت سرسری
با رها می خواستم تا جــلوه هــا ی عشق را می نمودی در ســـــــر سود ا ئی ام یاد آوری
ای خوش آن روزی که با بشکستن زنجیرها می شــد یم آ زا د از محد ودۀ ســــــودا گری
می شد یم ا ز مرز بـــندی های بی جا خــیا ل خویش را هم می نمودیم از کشا کش ها بری
کا ش با د ستان گرمت یک دل بشـــکسته را می نـمود ی با سـرور و شور بی حد یا وری
اوا ئل تــــیر مـــ اه 1381
400-61-228
در دفتر غزل جدید
زند گی در این روزهـــــا
زند گی تلخ است مـثل زهـر ما ر ا ین روزها گنگ وسرد و تیره چون شبهای تاراین روزها
مثل عصر روزپا ئیزی پرا ز ا فسردگی است صبح هــای مـشک خـیز نو بها ر ا یـن روزها
می شو د بـر گــردۀ قـــلب فگـــار چون مـنی صد هزاران من غم وحـرما ن سواراین روزها
می نشیند آن طر ف ترمشتی ازگل های یاس در کــنا رنا مـــرا دی ها بــه بـا ر ا ین روزها
بـا زمی ا فـــــتم مـــــیا ن خــرمنی نا با وری با سـر ا ز با لای چـاه روز گـــا ر ا ین روزها
پرسه درپس کوچه های تنگ و خاک آلودهم در چنین وضعی نمی آ ید به کــا ر ا ین روزها
می زند له له زسـوزیک عـطش در نبض من پهـــنۀ قلـــبم به مـثل شـــوره زا ر ا ین روزها
می روم در فـکر و می ا فـتم بد ون اخـــتیا ر در درون چــاه جــبر و ا خــــتیا ر ا ین روزها
آخ کز ا ین خــیل تلــخی د ر گــلویم بغض هم می رســد تا حـد و مـرز ا نفـــجار ا ین روزها
کا ش بغضم می شکست و کا شکی می نشست در وجودم ذ رّه ای صـــبرو قـرار ا ین روزها
او ائل شهــــریور مـــاه 1381
مشتری گرامی؛ تیم ما، آماده شنیدن هرگونه انتقادات و پیشنهادات شما هست. جهت ارتباط با ما، میتوانید از طریق روشهای زیر اقدام فرمایید تا در اسرع وقت مورد شما را پیگیری کنیم.
جهت عضویت در باشگاه مشتریان این مرکز، میتوانید با ارسال [ خیریه حضرت امام سجاد(ع) ] یا [ شهاب نجف آبادی ] به شماره سامانه 10008590 عضو رسمی باشگاه شوید و از امتیازات ویژه، آخرین اخبار، رویداد و ... مطلع و بهره مند شوید